💕ଟଙ୍କିକିଆ ନୂଆ ନୋଟର ବିଡ଼ା ମୋ ହାତରେ, ଆଉ ପ୍ରଥମ ସିନେମା ଦେଖା ବାହାଘର ପରେ।💕

ସମସ୍ତଙ୍କର ମୋ ଲେଖା ଓ ଅନୁଭୂତି ପଢ଼ିବାର ଆଗ୍ରହ ଦେଖି ଆଜି ପୁଣି ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ ଲେଖିବାକୁ ଭାବିଲି। ମୋ ବାହାଘର ପରେ ଦିଲ୍ଲୀ, ଆଗ୍ରା ବୁଲିଆସିବା ପରେ ଆମେ ଝରିଆ, ଯୋଉଠି ସୁଧାଂଶୁ କାମ କରୁଥିଲେ ସେଠାକୁ ଫେରି ଆସିଲୁ। ଧୀରେ, ଧୀରେ ମୁଁ ଘର କାମ ଠିକ କରି ସମ୍ଭାଳି ନେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି। ପ୍ରଥମେ କିଛିଦିନ କୋଇଲା ଚୁଲି ଲଗେଇବାରେ ଭାରି ହଇରାଣ ହେଲି। ଅନେଇଥାଏ ଠିକା କାମ ବାଲି ଆସିଲେ ତାକୁ କହେ ଚୁଲି ଲଗା ଆରମ୍ଭ କରିଦେବାକୁ। ସିଏ ବଙ୍ଗାଳି ଲୋକ। ହସି କହେ “ମେ ଟାକେ ତାର ମା କିଛୁ ନା ଶିଖିଏ ବିଏ କରେ ଦିଏଛିନ, ଏ କି କଥା ବାବା “। ଭାରି ଚିଡ ମାଡ଼େ ତା କଥା ଶୁଣି। ଯାହା ହେଉ ସିଏ ଅସଲ କାମଟି କରି ଦେବା ଯୋଗୁ ମୁଁ ଚୁପ ରହେ। ନହେଲେ ମୁଁ ବଡ଼ ପାଟିରେ ତାକୁ ଶୁଣେଇ ଦେଇଥାନ୍ତି ଦୁଇ ଚାରି ପଦ। ମନରେ ଭାବିଲି ତାର ସାହସ କେତେ ଏଭଳି କହିବାକୁ। ମୁଁ ପଥୁରିଆ ସାହି ଶତପଥି ଘର ଝିଅଟି? ବେଳେ ବେଳେ ସିଏ ନ ଆସିଲେ ମୁଁ ଅନେଇଥାଏ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କର ଆସିବା ବେଳକୁ। ମୋ ପରି ସୁଧାଂଶୁଙ୍କର ବି ପିଲାଦିନୁ ବୋଉ ମରି ଯାଇଥିଲେ। ଫରକ ଏତିକି ଥିଲା ତାଙ୍କ ଘରେ ସେମାନେ ରୋଷେଇ କରିବା ଶିଖିଥିଲେ। ସୁଧାଂଶୁ କୋଇଲା ଚୁଲି ଲଗେଇବା ଜାଣି ଥିଲେ l ଆମ ଘରେ ମୁଁ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ପଶୁ ନଥିଲି l ଆମ ବୁଢୀମା ରୋଷେଇ କରୁଥିଲା l କାମରୁ ଆସିଲା ପରେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଚୁଲି ଲଗେଇ ଦବାକୁ କହିବାକୁ ମତେ ମାଡି ପଡେ। ବହୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ଅଗ୍ନି ଦେବତା ମୋ ପ୍ରତି ତାଙ୍କ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ପକେଇ ନଥିଲେ। ଏମିତି କିଛିଦିନ ବିତିଗଲା।

ଆମ ଘରେ ମୋ ବୁଢୀମାର ଭାରି ବାରଣ ଥିଲା। ରୋଷେଇ ଘରକୁ ବାହାର ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ଯାଇ ହବନି। ତିନି ଥର ବାସନ ଧୁଆ ଦରକାର କିଛି ଖାଇବା ଜିନିଷ ତିଆରି ହେଲା ପରେ। ଆମିଷ , ନିରାମିଷ ଅଲଗା।ଏ ସବୁଥିରୁ ରକ୍ଷ୍ୟା ପାଇବା ପାଇଁ ମୁଁ ବହିଟିଏ ମେଲେଇ ବସିଯାଏ, ଯେତେବେଳେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ରନ୍ଧା ଶିଖିବାକୁ ମା ଡାକେ ମତେ। ମା କେତେ ଥର ବାପାଙ୍କୁ କହେ, ଆରେ କ୍ଷେତ୍ର (ମୋ ବାପା) ତୁ ତୋ ଝିଅକୁ ମା ମଲା ପିଲା ବୋଲି ଗେଲବସର କରି ବଢେଇଛୁ , ଶାଶୁ ଘରକୁ ଗଲେ କଣ ବହି ଖାତା ଖୁଆଇବ ସେମାନଙ୍କୁ ? ସବୁବେଳେ ହାତରେ ବହି ଧରି ବସିଛ l ବାପା କହନ୍ତି ଖରାଛୁଟିରେ ଶିଖିଯିବ। ପଢୁ ସିଏ। କ୍ଲାସ ରେ ଫାଷ୍ଟ ଆସୁଛି। ମୁଁ ମୁହଁ କୁ ବହି ଭିତରେ ମାଡି ମୁରକି , ମୁରକି ହସେ l ଏବେ ବସି ଭାବେ ମା କଥା ଶୁଣି ଚୁଲି ଲଗେଇବା ଶିଖି ଯାଇଥିଲେ ଏତେ ହନ୍ତସନ୍ତ ହେଉ ନଥାନ୍ତି। ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛୁ ପୋଛୁ ବେଳେ ବେଳେ ମୋ ଚଷମାର କାଚ କୁହୁଡି ଭଳି ଷ୍ଟିମରେ ଝାପ୍ସା ହୋଇଯାଏ। ପୁଣି ନାକ ସୁଡୁ ସୁଡୁ କରି ଆଖି ପୋଛେ କାନିରେ। ଭାବେ ଚୁଲି ଜାଳିବା ଦେଖିତ ଥିଲି କିନ୍ତୁ ଆମର ଘରେ କାଠ ଚୁଲିରେ ରୋଷେଇ ହେଉଥିଲା। ଏଠିକା ପରି କୋଇଲା ଚୁଲି ନଥିଲା ।

ଇତି ମଧ୍ୟରେ ସୁଧାଂଶୁ ମତେ ତୁମେ ରୁ ତୁ ଡାକିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇ ଥିଲେ। ଆମ ଘରେ ମୁଁ ସବୁଠୁ ସାନ ଥିଲି। ମୋର “ତୁ” ଶୁଣିବା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା। ନୂଆ ନୂଆ ବୋଲି ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କହି ପାରୁନଥିଲି l ମତେ ସେ ତୁମେ ବୋଲି ଡାକିଲା ବେଳେ ଭାବୁ ଥିଲି ମୁଁତ ସାନ ବୟସରେ। ମତେ ତୁ ଡାକିବାକୁ କହିବି। କିନ୍ତୁ ଭାବିଲି ବୋଧେ ସ୍ୱାମୀ, ସ୍ତ୍ରୀ ଏଭଳି ସଂବୋଧନ କରନ୍ତି ପରଷ୍ପରକୁ। ଭାଇନା ବି ଭାଉଜଙ୍କୁ “ତୁମେ” ବୋଲି ଡାକୁଥିଲେ। ଦିନେ ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ ଚନ୍ଦୁ ଏଇ ପରିବା ବ୍ୟାଗଟା ଧର। ମୁଁ ଵ୍ୟାଗ ନଉ ନଉ ଜୋରରେ ହସିଦେଲି। କାବା ହୋଇ ସେ ମତେ ପଚାରିଲେ କଣ ହେଲା। ମୁଁ ହସିଦେଇ କହିଲି କିଛି ନାଇଁ। ତାପରେ ଧୀରେ ପାଖକୁ ଆସି କହିଲି “ମଳୁ ଖୋଜୁ ଥିଲା କାକର ପାଣି, ବଇଦ କହିଲା ଦିଅ ତୋରାଣି”। ମୁଁ କେବେଠୁ ଭାବୁଛି କହିବି ବୋଲି ମତେ ତୁମେ ତୁ ବୋଲି ଡାକ। ଆଜି ସେଇଟା ମୋର ତୁମକୁ ବିନା କହି ହୋଇଗଲା l ତୁମେ ମତେ ତୁ ବୋଲି ଡାକିଲ। ଅଳ୍ପ କଥା କହିବା ଵାଲା ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ ତୁ ମତେ କହିଥିଲେ ମୁଁ କେବେଠୁ ତତେ “ତୁ” ବୋଲି ଡାକୁ ଥାଅନ୍ତି। ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ମୁଁ ବେଶୀ କଥା କହେ ବୋଲି ସବୁ କଥା କଣ କହିବି? ସବୁବେଳେ ମତେ ଗପୁଡି ବୋଲି ତ ଡାକୁଛ? ଏଇଟା ପୁଣି ଆଉ ଗୋଟେ ବାହାନା ତୁମକୁ ମିଳିବ,ମତେ ଚିଡ଼େଇବା ପାଇଁ।

ଏବେ ତାଙ୍କଠୁ ତୁ ଶୁଣି ମୁଁ ଖୁସି ହେଉଥିଲି। ୪ଟା ବେଳଠୁ ସଜ ବାଜ ହୋଇ ଦୁଆର ଖୋଲି ଅନେଇ ବସୁ ଥିଲି କେତେବେଳେ ଆସିବେ ବୋଲି। ଦିନସାରା ଏକୁଟିଆ ବସିବା ମୋ ପାଇଁ ସହଜ ନଥିଲା। ଆମ ସାହିରେ ମୋର କେତେ ସାଙ୍ଗ ସବୁ ଥିଲେ। ଏଠି ଆସି ସବୁ ଗଲା। ଅଫିସରୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ସୁଧାଂଶୁ ପରିବା, ମାଛ ଓ ଅନ୍ୟ ନିତିଦିନିଆ ଦରକାରୀ ଜିନିଷ ନେଇ ଆସନ୍ତି। ବଜାର ଦୂରରେ ଥିଲା।

ଆମ ପଡିସା ଘର ବାରଣ୍ଡାରେ ସବୁଦିନ ଖରାବେଳେ ପାଖ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନେ ଛିଡା ହୋଇ ଗପ କରନ୍ତି। ମୁଁ ଝରକା ବାଟେ ସେଇଟା ଦେଖି ଦିନେ ଭାବିଲି ଯାଇ କଥା ହେବି l ପରିବା ବିକା ଵାଲା ମାନେ ସେତିକିବେଳେ ଆସନ୍ତି। ସବୁ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନେ ତାଙ୍କଠୁ ପନି, ପରିବା କିଣନ୍ତି। ଭାବିଲି ମୁଁ ବି ତାଙ୍କ ସାଂଗେ ଯାଇ ବସିବି। ସେମାନେ ମୋଠୁ ବୟସ ରେ ବଡ଼ ଥିଲେ ଓ ଖାଲି ବଙ୍ଗଳା ଭାଷା କହୁଥିଲେ। ତେଣୁ ଟିକିଏ ଅସୁବିଧା ହୋଇପାରେ ବୋଲି ଭାବିଲି। ସାହସ କରି ଦିନେ ଯାଇ ହସିଦେଇ ତାଙ୍କୁ କହିଲି “ଆମି ମିସେସ ମିଶ୍ର।” ବାସ ମୋ କାମ ହୋଇଗଲା। ମୋର ପତଳା ଦେହ ଦେଖି ଜଣେ ଭାରି ମୋଟୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ (ମିସେସ ରାୟ) ଜୋରରେ ହସି କହିଲେ, ଆପନାର ବୟସ କତୋ? ନାମଟି କି? ମୁଁ କିଛି ନକହି ଅନେଇଦେଲି ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ ପୋତି। ତାପରେ କହିଲି ଚନ୍ଦ୍ରମା। ସୁଧାଂଶୁ ଗ୍ରେଡ଼ ୧ ଅଫିସର ଥିଲେ ସେଠିକା ସରକାରୀ ଅଫିସରେ । ସେମାନଙ୍କ ସ୍ୱାମୀ ମାନେ ମଧ୍ଯ ଗ୍ରେଡ଼ ୧ ଅଫିସର ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବଡ଼ ଥିଲେ ବୟସରେ। ବୋଧେ ଧୀରେ ଧୀରେ ପ୍ରୋମସନ ହୋଇ ଗ୍ରେଡ଼ ୧ କୁ ଆସିଥିଲେ? ମତେ ଦେଖି କଣ ଭାବିଲେ କେଜାଣି ମୁଁ କହିପାରିବିନି, କାହିଁକି ସେଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ। ବୋଧେ ମନରେ ଇର୍ସା ଟା ଥିବ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ଉପରେ। ଭାବୁଥିବେ ଏଇ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଟି ଆସି ଆମର ଏଠି ଗ୍ରେଡ଼ ୧ ଅଫିସର ହୋଇଛି ଏତେ ଅଳ୍ପ ବୟସରେ। ଭାବିଲି ମୁଁ ବି ପରିବା କିଣି ଦେବି ସେମାନଙ୍କ ପରି। ତାହାଲେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଆଉ ବଜ଼ାର ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବନି ଅଫିସରୁ ଆସିଲା ବେଳେ।ଘରକୁ ଜଲ୍ଦି ଆସିପାରିବେ ଆଉ ଆମେ କୁଆଡେ ପାଖକୁ ବୁଲି ଯାଇ ପାରିବୁ l

ତାପରଦିନ ଠିକ ସମୟରେ ମୁଁ ଶୁଣିଲି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନଙ୍କର ଜୋର ଜୋର ହସ। ମୁଁ ଜାଣିଲି ସେମାନଙ୍କର ସବୁ ଏକାଠି ହେବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲାଣି । ସେତିକି ବେଳକୁ ପରିବା ଵାଲା ଆଉ ମାଛ ଵାଲା ଆସିଗଲେ। ସମସ୍ତେ ତର ତର ହୋଇ ମାଛ ଵାଲା ଚାରିପଟେ ଘେରିଗଲେ। ଜୋର ଜୋର ରେ କହୁ ଥାଆନ୍ତି, ହବିବ୍ ଆମାକେ ଦାଓ, ଓଇ ମାଛଟା। ଚାରି ବା ପାଞ୍ଚ ପ୍ରକାର ମାଛ ଥିଲା ହବିବ ପାଖେ। ମାଛ ଵାଲା ନାଁ ହବିବ୍ ବୋଲି ଜାଣିଲି। ମତେ ଲାଗିଲା ଶୀତଦିନେ କୂଆ ମାନେ ମଲା ମୂଷାଟିଏ ପଛରେ କା କା ହୋଇ ଯେମିତି ଆମ ଅଗଣାରେ ଘେରି ଯାଆନ୍ତି ଏମାନେ ସେଭଳି ହବିବ୍ ଚାରିପଟେ ରଡି ଛାଡ଼ୁଛନ୍ତି। ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ବିଚରା ହବିବ୍ ! ମୁଁ ବି କିଛି ପରିବା କିଣିବା ପାଇଁ ତର ତର ହୋଇ ବାହାରି ପଡିଲି। ସୁଧାଂଶୁ ମତେ କହିଥିଲେ ଆଲମାରୀ ଭିତରେ କିଛି ଟଙ୍କା ରଖିଛନ୍ତି। ଦରକାର ହେଲେ ମୁଁ ନେବାକୁ l

ମୁଁ ପଡିସା ଘରକୁ ଡେଇଁ ଡେଇଁ ଗଲି। ପିଲାଦିନୁ ମୋର ଚଟା ଖେଳରେ ବହୁତ ମନ ଥିଲା। ମୁଁ ସାହିରେ ସବୁଠୁ ଭଲ ଖେଳୁଥିଲି ଚଟା ଖେଳରେ। ଥରେ କଂମ୍ପିଟିସନ ରେ ପ୍ରଥମ ହୋଇ ଥିଲି। ମୋର ଡେଇଁ ଡେଇଁ ଯିବା ଦେଖି ମିସେସ ରାୟ ଜୋରରେ ହସି କହିଲେ ମେ ଟା କି ଭାବେ ଯାଚି ଦେଖୁନ୍ ? ମୋର ମନେ ପଡିଲା ପଇସା ନେବା ପାଇଁ ଅଲମାରୀରୁ। ମୁଁ ତର ତର କରି ଦୁଆର ଖୋଲି ଘରକୁ ପଶି ଗଲି। ଆଲମିରା ଖୋଲି ଟଂକା ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ଦେଇ ସେଇଠି ବସି ଗଲି। ଗୋଟିଏ ତାଡ଼ା ନୂଆ ଟଂକିକିଆ ନୋଟ ସୁଧାଂଶୁ ଥୋଇ ଦେଇ ଯାଇ ଥିଲେ। ମୋର ନୂଆ ଟଂକା ପାଇଁ ଭାରି ଲୋଭ ଥିଲା। ମୁଁ ନୂଆ ଟଂକା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ସବୁବେଳେ କୁଣ୍ଠିତ ହଉ ଥିଲି। ଭଲ ମଣ୍ଡ ଦିଆ ଶାଢ଼ୀ ବି ମୁଁ ପିନ୍ଧୁ ନଥିଲି। ସାଇତି କରି ରଖି ଥାଏ। ମନେ ମନେ ଚିଡ଼ିଲି ଆଗରୁ ଦେଖିଥିଲେ ପୁରୁଣା ନୋଟ ମାଗି ରଖି ଥାଆନ୍ତି। ଖୋଜି ଖୋଜି ୨ଟି ଅଣି ପାଇଲି। ପାଞ୍ଚ ବା ଛ ଥର ସେ ଟଂକା ତାଡ଼ାକୁ ହାତରେ ଧରିଲି। ଏପଟ ସେପଟ ଓଲଟେଇ ବମବାରମ୍ବାର ଦେଖିଲି। ପୁଣି ଭାବିଲି ନା, ନୂଆ ଟଙ୍କାରେ ମୁଁ ପରିବା କିଣିବିନି। ସେ ଅଣି ଦୁଇଟି ଧରି ଆସି କେବଳ ଧନିଆ ପତ୍ର ବିଡ଼ାଟିଏ କିଣି ଘରକୁ ଫେରିଲି।

ପୂର୍ବ ଦିନ ରାତିରେ ଭାରି ସେନ୍ହରେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କହିଥିଲି ମୁଁ ପରିବା କିଣି ଦେବି ଦୁଆରୁ। ଜଲ୍ଦି ଆସିବ ଘରକୁ ବଜ଼ାର ନଯାଇ। ସିନେମା ମତେ ନେଇ ଯିବ। ଖାଲି ଆଳୁ,ପିଆଜ ଘରେ ଥିଲା। ଆଳୁ, ପିଆଜ ଧନିଆ ପତ୍ର ଦେଇ ଭାଜି ବସିଲି। ଡ଼ାଲିବି କରିଥିଲି। ଦୁଆର ଖୋଲି ଠିକ ପାଞ୍ଚଟା ବେଳେ ସୁଧାଂଶୁ ଆସିଗଲେ। ମତେ ପଚାରିଲେ କଣ ହୋଇଛି, ମୁହଁ ଶୁଖେଇ ବସିଚୁ କାହିଁକି? କହିଥିଲ ଜଲ୍ଦି ଆସିବାକୁ, ମୁଁ ଆସିଲି ପରା। ସିନେମା ଯିବ ବୋଲି କହୁଥିଲ, କଣ ହେଲା? ଧଡ଼ କିନା କହିଲି ନାଇଁ ରୋଷେଇ ସବୁ କରିପାରିନି। ଚୁଳିତ ଚାକେର।ଣି ଲଗେଇ ଦେଲା। କିନ୍ତୁ ପରିବା କିଣି ପାରିଲିନି। ସୁଧାଂଶୁ ପଚାରିଲେ,କାହିଁକି ଟଙ୍କାତ ରଖିଦେଇଥିଲି? ପରିବା ଵାଲା ଆଜି ଆସିଲାନିକି? ପାଖକୁ ଆସି କହିଲି ଆସିଥିଲା ହବିବ୍। ସମସ୍ତେ ପରିବା ଆଉ ମାଛ କିଣିଲେ କିନ୍ତୁ ମୁଁ କିଣିଲିନି। କାଇଁକିନା ତୁମେ ଯୋଉ ଟଙ୍କା ରଖିଦେଇ ଯାଇଥିଲ ସେଗୁଡାକ ସବୁ ନୂଆ ଟଙ୍କା। ମୋର ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ହାତ ଆଉ ମନ ହେଲାନି। ଜାଣିଚ,ମୁଁ କେବେ ଏକା ସଂଗେ ଏତେ ନୂଆ ଟଙ୍କା ଦେଖିନଥିଲି। ଆମ ଘରେ ବାପା ଟଙ୍କା,ପଇସାର ହିସାବ ରଖନ୍ତି। ନୋଟ ଗୁଡାକ ତାଙ୍କ ପାଖେ ଯାହା ମୁଁ ଦେଖିଚି ପୁରୁଣା ଦେଖା ଯାଏ, ମୋର ଯାହା ମନେ ପଡୁଛି । ଖାଲି ଆଳୁ, ପିଆଜ ଭଜା ଆଉ ଡ଼ାଲି, ଭାତ କରି ରଖିଛି । ଇଏ ମୋ ମୁହଁକୁ ଦେଖି ହସି କହିଲେ, ନୂଆ ଟଙ୍କା ବୋଲି ତାକୁ କେତେଦିନ ରଖିବୁ ଖର୍ଚ୍ଚ ନକରି? ହଉ ଚାଲ ଯାହା ରୋଷେଇ କରିଚୁ, ତାକୁ ଖାଇ ଦେଇ ଜଲ୍ଦି ସିନେମା ଯିବାର ତିଆରି କର। ନହେଲେ ପୁଣି ସେଇଟା ରହିଯିବ । ସପ୍ତାହେ କାଳ ଲଗେଇଚୁ ସିନେମା ଯିବୁ ବୋଲି। ସଂଗେ, ସଂଗେ ମୋ ମନ ଖୁସିରେ ଉଛୁଳି ପଡିଲା ।

ମୁଁ ଆଉ ଡେରି ନକରି ତର ତର କରି ଖାଇବା ବାଢି ଦେଲି। ଆମର ଗୋଟିଏ ଷ୍ଟିଲ ଥାଳି ଘରୁ ମିଳିଥିଲା। ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଏକାଠି ସେଇ ଥାଳିରେ ଖାଉଥିଲୁ। ଆମେ ଅଳ୍ପ ଦିନ ଝରିଆରେ ରହିବାର ଥିଲା, ତେଣୁ ମୁଁ ସବୁ ବାସନ ଆଣି ନଥିଲି l ସେଦିନ ଆଗ ମୁଁ ଖାଇ ଉଠିଗଲି। ଏମିତିବି ମୋର ଜଲ୍ଦି ଖାଇବା ବଦ ଅଭ୍ୟାସ ଟି ପିଲାଦିନୁରୁ ଥିଲା l ତାପରେ ଭଲ ଲୁଗା ପିନ୍ଧିବାକୁ ମତେ ବେସି ସମୟ ଦରକାର ଥିଲା l ମୋର ଭଲ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢିଟି ପିନ୍ଧି ଦେଲି। ମୁଣ୍ଡରେ ବଡ଼ ସିନ୍ଦୁର ଟୋପା ଆଉ ଆଖିରେ କଜଳ ଲଗେଇ ତିଆରି ହୋଇ ଗଲି। ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଲିପିସ୍ଟିକ ବ୍ୟବହାର କରିବା ଜାଣି ନଥିଲି ଆଉ ମୋର ଲିପିସ୍ଟିକ ବି ନ ଥିଲା। ମୋର ମନେ ଅଛି ସେ ଫିଲ୍ମ ନାଆଁ ଥିଲା “ଆରାଧନା”।

ସେ ଦିନଟି ଏବେବି ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ନାଚି ଯାଉଛି। ମୁଁ ମୋ ନୂଆ ଟଂକିକିଆ ନୋଟ ଆଉ ଆରାଧନା ଫିଲ୍ମ ବିଷୟ ଆଜି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଲେଖିଲି ମୋର ଅନୁଭୂତିରୁ l କିଛି ଖୁସି ଆଉ କିଛି ଦୁଃଖ ବି ଲାଗୁଚି। ସେ ଦିନ କେତେ ସରଳ ଆଉ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା।

ଫେସ ବୁକ୍ ସାଙ୍ଗ, ମୋର ପୁତୁରା, ଝିଆରୀ ତାଙ୍କର ପତି ଆଉ ପତ୍ନୀ ମାନେ ଯୋଉମାନେ ମତେ ପ୍ରେରଣା ଆଉ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପାଖେ ମୁଁ ୠଣୀ।