💕ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଗପ : ମନେ ପଡେ ଆମେରିକାରେ ମୋର ପ୍ରଥମ ଡ୍ରେସ କିଣା ଓ ମୋର ସାଇଜ ବିଷୟରେ ନିର୍ବୋଧପଣ💕

୧୯୭୭ ରେ ମୁଁ ଆମେରିକା ଆସିଲି। ମୁଁ ଓଡିଶା ଓ ମୁମ୍ବଇରେ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ବେଳେ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧୁ ଥିଲି। ବୋଧେ ମତେ ତେର ବର୍ଷ ହେଲା ପରେ ଘରେ ବାପା, ଗୋସେଇଁ ମା କହିଲେ ଏଥର ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିବାକୁ ପଡିବ। ସେଥିରେ ମୋର ଆପତ୍ତି ନଥିଲା। କାରଣ ଆମ ସାଇରେ ଥିବା ପଥୁରିଆ ଝିଅମାନେ ମୋ ପୂର୍ବରୁ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ। ଆମେ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ଚାଉଳିଆ ଗଛରେ ଚଢୁଥିଲୁ। ନରେନ୍ଦ୍ର ପୋଖରୀ ରେ ଚନ୍ଦନ ଯାତ୍ରା ବେଳେ ପହଁରି ଆସୁଥିଲୁ ଗୋଟେ ମୁଣ୍ଡରୁ ଆର ମୁଣ୍ଡ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ। ତେଣୁ କିଛି ଖରାପ ଲାଗୁ ନଥିଲା। ବାହାଘର ପରେ ମୁଁ ଓଡିଶା ବାହାରେ ରହିଲି।ସେତେବେଳେ ମୋ ବୟସର ଝିଅ ମାନେ ସାଲୱାର୍ କମିଜ଼ ପିନ୍ଧୁ ଥିଲେ। ମୋର ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିବାରେ ଏତେ ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ଯେ ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁ ଥିଲି। ମୋ ସ୍ୱାମୀ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ ବି ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଲେ ଭଲଦେଖା ଯାଏ ବୋଲି କହୁଥିଲେ, ତେଣୁ କେବଳ ଶୋଇଲା ବେଳେ ମାକ୍ସିଟେ ପିନ୍ଧେ, ଯେମିତି ଓଡ଼ିଶାରେ ମୋ ବୟସର ଝିଅ ପିଲାମାନେ ପିନ୍ଧୁଥିଲେ ସେତେବେଳେ ।

ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ କିଣିଲା ପରେ ପାଖ ବ୍ଲାଉସ ଦୋକାନକୁ ଯାଇ ମ୍ୟାଚିଙ୍ଗ ବ୍ଲାଉସ ପିସ କିଣେ ଓ ସେଇଠି ଦରଜି ପାଖରେ ବ୍ଲାଉସ ତିଆରି ପାଇଁ ବରାଦ ଦିଏ। ଦରଜି ମୋ ମାପ ନିଏ ଓ କେବେ ଆସି ବ୍ଲାଉସ ନେଇଯିବି ବୋଲି କହେ। ତେଣୁ ମୋର ସାଇଜ କଣ ମୁଁ କେବେ ଜାଣି ନଥିଲି। ସାୟା ମୁଁ ପ୍ରାୟ ଗୋଟିଏ ସାଇଜ୍ ଯାହା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଫିଟ ହୁଏ ତାହା କିଣେ। ତେଣୁ କେବଳ ଶାଢ଼ୀର କ୍ୱାଲିଟି, କଲର୍ ଛଡା ମୁଁ ଆଉ କେଉଁଥିକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଉ ନ ଥିଲି ।

ଚିକାଗୋ ଆସିଲା ପରେ ମୁଁ ଦେଖିଲି ମୋ ଭଳି ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିବା ଲୋକ ଏଠି ବହୁତ କମ। ଗାଡି ଚଲେଇବାକୁ ପଡିଲା, ଘର ପାଇଁ ଗ୍ରସରି ଆଉ ପିଲାଙ୍କୁ ସ୍କୁଲ ନେବାପାଇଁ । ଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ଗାଡି ଚଲେଇବାକୁ ଡର ମାଡୁ ଥିଲା। କାଳେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ବ୍ରେକ୍ ବଦଳରେ ଆକସେଲେରେଟ୍ ରେ ଗୋଡ଼ ମାରିଦେବି ବୋଲି। ତାହାଲେ ସରିଲା କଥା। ଆମ ଦେଶରେତ ମତେ ଗାଡି ଚଲାଇବାକୁ ପଡୁ ନଥିଲା। ସବୁ ଘର କାମ ସହିତ ଏ କାମ କରିବା ବିନା ଚାରା ନଥିଲା l

ଶୀତ ଦିନ ଯୋଗୁ ଶାଢୀ ଉପରେ ଯେତେ ସ୍ବେଟର୍ ପିନ୍ଧିଲେ ବି ଭାରି ଥଂଡା ଲାଗୁଥିଲା। ଭାବିଲି ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କହି ୨ ଖଣ୍ଡ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଓ ୨ ଖଣ୍ଡ ଟପ୍ସ କିଣିବି , ତାହାଲେ ସୁବିଧା ହେବ। ଦିନେ କହିଲି ସାଙ୍ଗରେ ଯିବା ଚାଲ ମୁଁ ଲୁଗା କିଣିବି। କହିଲେ ମତେ ସେ ସବୁ ଜଣା ନାହିଁ। ତୁମେ ପଡିସା ଘରର କୋଉ ସ୍ତ୍ରୀ ଙ୍କୁ ପଚାରି ତାଙ୍କ ସଂଗେ ଯାଅ। ଭାରି ଚିଡ ମାଡିଲା ମତେ। କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇଗଲି। ମୋର କେତେ ସାଙ୍ଗ ମୁମ୍ବାଇରେ ଥିଲେ। ମୁଁ କେବେ ତାଙ୍କୁ ବଜ଼ାର ଯିବାକୁ ବା ଲୁଗା ଦୋକାନକୁ ଯିବାକୁ କହେନି। ଏଠି ତ ଥଂଡା ଯୋଗୁ କୁଆ କି କୋଇଲଟି ଏ ବି ଦେଖା ଯାଉନି। କାହାକୁ କହିବି ? ମନକଥା ମନରେ ରଖି ବାପାଙ୍କ ଉପରେ ଚିଡ଼ିଲି। ଏଇ ଫରେନ୍ ଵାଲା ଜୋଇଁ ନକରି ଥିଲେ ମୁଁ କେତେ ଖୁସି ରେ ଥାଆନ୍ତି ଆମ ଭୁବନେଶ୍ୱର ବା ମୁମ୍ବାଇରେ। କଣ ନେଫେଡା ଖାଇବାକୁ ଏ ରାଜ୍ୟକୁ ଆସିଲୁ ? ଭାବୁ ଭାବୁ ଆଖି ପିତା ବୁଜି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା। ଝିଅ ଆସି ଉଠେଇ କହିଲା ମମି , ପାପା ଆସିଲେଣି । ସତରେ ବହୁତ ସମୟ ଶୋଇ ପଡ଼ିଥିଲି। ଆଖି, ମୁହଁ କୁ ପାଣିରେ ଧୋଇ ଆସିଲି। ତର ତର କରି ଡ଼ାଲିଲେ ଛୁଙ୍କ ଦେଲି। ତାପରେ ପିଲାଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲା ପରେ ଆମେ ଦୁହେଁ ଖାଇବସିଲୁ। ମୁଁ ପଚାରିଲି କାମ କେମିତି ଚାଲିଛି? ଖାଉ ଖାଉ କହିଲେ କଣ ଗୋଟେ ଏକ୍ସପେରିମେଣ୍ଟରେ ଠିକ ରେଜଲଟ୍ ଆସୁନି। ଭାରି ଚିନ୍ତିତ ଥିଲାପରି ଲାଗିଲା। ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ମୁଁ ତାଙ୍କ କାମର ଅସୁବିଧା ବୁଝୁନି। ସବୁବେଳେ ଭାବୁଛି ମୋର କଣ କିଣା ହେଲା ନହେଲା ବୋଲି। କଥା କଥାରେ ତାନା ଶୁଣେଇ ଦଉଚି ମୋର ଏଇଟା ନାହିଁ, ସେଇଟା ଦରକାର। ଆମ ଚାରି ଜଣ ଙ୍କର ଭଲ ହେଉ ବୋଲି କେତେ କଷ୍ଟ କରି ସିଏ ଆମେରିକା ରେ ପହଁଚିଛନ୍ତି ସାଧରଣ ଘରୁ ଆସି।

ମୁଁ ଆଉ ଟିକିଏ ପାଖକୁ ଘୁଂଚି ଆସିଲି । ମୁଁ ହସି କହି ବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିଲି ମୁଁ ଅବୁଝା ଭଳି ହେଲେ ବି ବୁଝୁଛି । ଭାବିଲି ପଛପଟୁ ଯାଇ ବେକରେ ଓହଳି ପଡି ଚୁମ୍ବନ ଟିଏ ଦେବି, ଯେମିତି ହେମା ମାଳିନୀ ଦେବାନନ୍ଦକୁ ଦେଇ ଥିଲା ଫିଲ୍ମ ରେ। ହଠାତ୍ ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ, ସିଏ ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗ “କୁଳ ଭୂଷଣ” କୁ କହିଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ଯାଇ ମତେ ପ୍ୟାଣ୍ଟ , ଟପ୍ କିଣିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ। ମୁଁ ପୁଣି ଭାବନାରେ ଆଗକୁ ଚାଲିଗଲି। ଭାବିଲି ସତରେ ସୁଧାଂଶୁ କେତେ ଭଲ ଲୋକ । ମୋ ପାଇଁ ଏତେ କାମ ଭିତରେ ବି ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗକୁ ମୋର ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର ବୋଲି କହିଛନ୍ତି। ଖାଇଲା ପରେ ପିଲା ମାନେ ଟି. ଭି ପାଖରେ ବସି ଥାଆନ୍ତି। ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଶୋଇବା ଘରକୁ ଡାକି ନେଇ ଗଲି। ସେଠି ବହୁତ ଜୋରରେ ଗୋଟିଏ ଚୁମାଟିଏ ଦେଲି। କହିଲି ତୁମେ ମୋ କଥା କେତେ ଭାବୁଛ ! ଆଜି ମୁଁ ବି ସେତିକି ଚକ୍ରବୃଧି ସୁଧ ସହିତ ଫେରେଇ ଦେଲି। ସିଏ ମତେ ଟିକିଏ ଛାତି ପାଖକୁ ଟାଣି ନେଇ କହିଲେ ବଦମାସ୍ । ମୁଁ ତଳକୁ ଅନେଇ କହିଲି ସେଇତି ପାଇଁ ତ ମତେ ପସନ୍ଦ କଲ? ଅନ୍ଧାରରେ ବେଶୀ କିଛି ଦେଖା ଯାଉ ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଦେହ ମୋ ଦେହର ବହୁତ ପାଖରେ ଥିବା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି ଆଉ ମୋର ଦେହର ଲୁଗା ଧୀରେ ଧରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ହୋଇ କମ୍ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା। ମୋର କିଛି ଆପତ୍ତି ନଥିଲା l

ଦୁଇ ଦିନ ପରେ କୁଲ ଭୁଷଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ମାରିଆ ମତେ କଲ୍ କଲେ ଆଉ କହିଲେ ସିଏ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ଶନିବାର ଦିନ ଶପିଂ ପାଇଁ ଯିବେ। ମୋର ଡ୍ରେସ୍ କିଣିବା ପାଇଁ ଯାହା ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର ସେଥିରେ ସହାୟତା କରିବେ। ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାରି ଖୁସି ହେଲିଯେ ଯା ହେଉ ଏ ଦୂର ଦେଶରେବି ଲୋକ ମାନେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଅଛନ୍ତି । ମୁଁ ଶନିବାର ଦିନ ଦୁଇପହର ଖାଇବା ଖାଇ ମାରିଆ ଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କଲି l ପିଲା ମାନେ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କ ପାଖରେ ରହିବେ , ତେଣୁ ଭାବିଲି ଡ୍ରେସ୍ କିଣିବା କାମଟା ଶାନ୍ତିରେ ହେବ। ମାରିଆ ଠିକ ସମୟରେ ଆସି ଆମ କଲିଙ୍ଗ ଵେଲ ବଜେଇଲେ। ମୁଁ ତର ତର କିନା ବାହାରି ଗଲି ପିଲାଙ୍କୁ ବାଇ ବାଇ କହି।

ମାରିଆ ଗାଡି ଭାରି ଆରାମରେ ଚଲାଉ ଥାଆନ୍ତି। କଥା ବି କହୁ ଥାଆନ୍ତି ଗାଡି ଚଲାଇବା ବେଳେ। ମୋ ଭଳି ଟେନ୍ସ ଦେଖା ଯାଉ ନଥିଲେ। ମୁଁ ବାଟରେ ନାନା ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଥିଲି। ଗପୁଡିତ, ଅଭ୍ୟାସ ଜଲ୍ଦି ବଦଳିବ କେମିତି? କଥା ହେଲା ବେଳେ ସିଏ କହିଲେ କୁଲ ଭୁଷଣ ଙ୍କୁ ଗ୍ରାଜୁଏଟ୍ ସ୍କୁଲରେ ଭେଟିଥିଲେ। ସେମାନ ପିଲା ହେବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ “ନୋ ଲକ” ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ। ମତେ ମୋ କଥା ପଚାରିଲେ। ମୁଁ କହିଲି ଆମରତ ବହୁତ ଜଲ୍ଦି ପିଲା ହେଲେ। ଆମର ବୟସରେ ଫରକ ଥିବାରୁ ପିଲା ଜଲ୍ଦି ହେଲେ ସେମାନେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ଚାକିରୀ ଭିତରେ ବଡ଼ ହୋଇ ଯିବେ ବୋଲି ଭାବିଲୁ। ସେତେବେଳେ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଇଟି ପିଲା ହେଉଥିଲେ । ତେଣୁ ଏବିଷୟରେ ଭାବି ନଥିଲି ଆଗକୁ।

କଥାରେ କଥାରେ ସମୟ କଟି ଗଲା ଓ ଦୋକାନ ଆସିଗଲା। ଆମେ ଦୁହେଁ ଗାଡି ପାର୍କ କରି ଦୋକାନରେ ପଶିଲୁ। ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ କେବଳ ଥରେ ବା ଦୁଇଥର ମୁମ୍ବାଇ ରେ ଶହକାର ଭଣ୍ଡାର ଡ଼ିପାର୍ଟମେଣ୍ଟ ଷ୍ଟୋର ଯାଇଥିଲି। ଏଠିକାର ମଲ୍ ରେ ଲୁଗା ଦୋକାନ ସବୁ ଦେଖି ମୋ ଆଖି ଖୋସି ହୋଇଗଲା। ଧାଡି ଧାଡି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଡ୍ରେସ, ସାର୍ଟ , ପ୍ୟାଣ୍ଟ , ଟପସ୍ ଓ ବ୍ରା ଇତ୍ୟାଦି ଲାଇନରେ ସଜଡା ହୋଇ ଥୁଆ ହୋଇ ଥାଏ। କେହି ଦୋକାନୀ ବସି ବିକିବାର ଦେଖିଲିନି ଯେମିତି ଆମ ଭୁନେଶ୍ୱର ବା ମୁମ୍ବଇରେ ଦେଖିଥିଲି। ମାରିଆ କସମେଟିକ୍ ଆଡେ ଗଲେ ମତେ ଡ୍ରେସ ଜାଗାରେ ଛାଡି। ବହୁତ ଭଲ ପ୍ୟାଣ୍ଟ , ଟପ୍ସ ସବୁ ଥାଏ। ମୁଁ ହାତ ଲଗେଇ ସବୁ ଦେଖିଲି। କଳା, ଧଳା, ଅନ୍ୟ ରଙ୍ଗର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଟପ୍ସ ,ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଦେଖିଲି। ମୁଁ ଡ୍ରେସ ପଟକୁ ନ ଯାଇ କେବଳ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଟପ୍ସ ଜାଗାରେ ରହିଲି। କାରଣ ମୁଁ ସେଇ ଜିନିଷ କିଣିବାକୁ ନିଶ୍ଚିତ କରି ଘରୁ ଆସିଥିଲି। ସବୁ ଲୁଗାକୁ ଦେଖିଲା ପରେ ଜାଣିବି କୋଉଟା ମତେ ଠିକ ଲାଗିବ। ସୁଧାଂଶୁ ୫୦ ଡ଼ଲାର ଦେଇ ଥିଲେ। ମୁଁ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଟପ୍ସ ର ଷ୍ଟାଇଲ ଯାହା ଭଲ ଲାଗିଲା ତାହା ଦୁଇ ହଳ କିଣିବାକୁ ଭାବିନେଇ ଥିଲି । ତାପରେ ଭାବିଲି ଆରେ ମୁଁତ ଜାଣିନି ମୋର ସାଇଜ଼୍ କଣ, କେତେ ନମ୍ବର ବୋଲି। ଭାବିଲି ବୋଧେ କାହାକୁ ପଚାରି ଦେବି। କିନ୍ତୁ କେହି ଲୋକ ଦେଖାଯାଉ ନଥିଲେ। ଦୂରରେ ଚେକଆଉଟ୍ କ୍ୟାସିଅର୍ ମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲି କିନ୍ତୁ ସେଠିତ ଲୋକ କେବଳ ପଇସା ଦେଇ ଜିନିଷ କିଣୁଥିଲେ। ବୋଧେ ଆମ ଆଡ଼ ଭଳି ଦର୍ଜୀ ଟିଏ ଖୋଜୁ ଥିଲି ମନେ ମନେ ଯିଏ ମତେ କହିଦେବ ମୋର ସାଇଜ଼୍ କଣ ?

ବୁଲି ବୁଲି ମୋର ଗୋଡ଼ ବିନ୍ଧା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା। ମନେ ମନେ ବିରକ୍ତ ବି ଲାଗୁଥିଲା। ଦେଖିଲି ମାରିଆ ହାତରେ ଦୁଇଟା ହେୟାର କଲର ଡିବା ଧରି ଆସିଲେ l ମତେ ପଚାରିଲେ ” ରେଡି ଫର ଚେକ ଆଉଟ୍ “? ମୁଁ ତାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ବକ ବକ କରି ଚାହିଁ କଣ କହିବି ଭାବୁଥିଲି, ସିଏ କହିଲେ , ଚନ୍ଦ୍ରା, କଣ ହେଲା? ମୁଁ ଜୋରରେ କହିଲି ପ୍ୟାଣ୍ଟ, ଟପ୍ସ ତ ମୁଁ ବାଛିଚି, କିନ୍ତୁ ମୋର ସାଇଜ଼ ମୁଁ ଜାଣିନି? ଏଠି କାହାକୁ ପଚରିବା ପାଇଁ ଦେଖୁନି? ମାରିଆ ହସି କହିଲଲେ , “ଲେଟ ଅସ୍ ଗୋ ଟୁ ଫିଟିଙ୍ଗ୍ ରୁମ” । ସେଇଟା ପୁଣି କଣ ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବିଲି? ତେବେ ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଗଲି ଲୁଗା ତକ ଧରି ଧରି। ସିଏ ଆଉ ଯୋଡ଼େ ବା ତିନିଟା ସେଇ ପ୍ରକାର ପ୍ୟାଣ୍ଟ, ଶାର୍ଟ କାଢି ଆଣିଲେ ଓ ସବୁ ଲୁଗା କୁ ଗୋଟେ ଟ୍ରଲି ରେ ଧରି ଜୋର ଜୋରରେ ଫିଟିଙ୍ଗ ରୁମ ଆଡେ ଗଲେ l

ମତେ ଗୋଟେ ଛୋଟିଆ ରୁମ୍ (ଫିଟିଙ୍ଗ) ରେ ପଶି ସବୁ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଶାର୍ଟ କୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ପିନ୍ଧି ବାହାରକୁ ଆସିବାକୁ କହିଲେ ତାହେଲେ ସିଏ ଦେଖିପାରିବେ କୋଉଟା ଫିଟ ହଉଚି ବୋଲି । ଦୋକାନରେ ପୁରା ଲୁଗା ଖୋଲି ଆଉ ନୂଆ ଲୁଗା ଟ୍ରାଇ କରିବାକୁ ମତେ ଟିକିଏ ଅଡୁଆ ଲାଗିଲା। କାଳେ କିଏ ଦେଖିବ। ମାରିଆ କହିଲେ ରିଲାକ୍ସ। କେହି ଆସିବେନି ଏଠିକୁ। ମୁଁ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଗୋଟାକ ପରେ ଗୋଟେ ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ବାହାରକୁ ଆସି ତାଙ୍କୁ ଦେଖେଇଲି । ସେ ମତେ ପଚାରୁ ଥିଲେ ଏଇଟା କେମିତି ଫିଟ ହେଉଛି। ସାତ ବା ଆଠ ହଳ ଲୁଗା ଚେଷ୍ଟା କରିବା ପରେ ଦୁଇଟି ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଦୁଇଟା ଶାର୍ଟ ହାତରେ ଧରିଲି।

ମାରିଆ ଟ୍ୟାଗ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଟପ୍ସ ଭିତରୁ କାଢି ମତେ ଦେଖେଇଲେ l ପ୍ୟାଣ୍ଟ ରେ ଛ (M) ଲେଖା ହୋଇଥିଲା। ସିଏ କହିଲେ ତା ମାନେ ତୁମ ସାଇଜ ଛ ଆଉ ଲମ୍ବା ମିଡ଼ିଅମ । ଟପ୍ସ ରେ କେବଳ (M) ଲେଖା ଦେଖିଲି। ତା ମାନେ ମୋର ସାଇଜ ମିଡ଼ିଅମ? ସେ ହସି କରି କହିଲେ , “ୟୁ ଗଟ ଇଟ “l ପୁଣି ଥରେ ସବୁ ଲୁଗା ପିନ୍ଧିଲି । ସବୁ ଭଲ ଆଉ ଠିକ ଲାଗିଲା ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଶାର୍ଟ। ସେଇଟା ମୋର ପ୍ରଥମ ଶିକ୍ଷା ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଶାର୍ଟ ର ସାଇଜ଼ ଜାଣିବା ବିଷୟରେ। ମାରିଆ ମତେ ଘରେ ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ l

ତାଙ୍କ କହିବା ଅନୁସାରେ ସିଏ କୁଲଭୂଷଣ ଙ୍କର ମା ଆଉ ଭଉଣୀ ସହିତ ଏଇ ସାଇଜ଼ ଟ୍ରାଏଲ ର ଅନୁଭୂତି ପାଇଥିଲେ ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଆସିଥିଲେ ବୁଲିବାକୁ ଆମେରିକା। ମତେ ସେକଥା ଶୁଣି ଖୁସି ଲାଗିଲାଯେ କେଵଳ ଆମ ଓଡ଼ିଆ ସ୍ତ୍ରୀ ମାନଙ୍କର ଏଇ ଅସୁବିଧା ଥିଲା ବୋଲି ନୁହେଁ। ଆସି ସାଂଗେ , ସାଂଗେ ମୋ ଛୋଟ ଡାଏରୀରେ ମୋ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଉ ଶାର୍ଟର ନମ୍ବର ଲେଖିଦେଲି। ସେ କଥା ମନେ ପଡିଲେ ଏବେବି ହସ ମାଡ଼େ। ଏବେତ ମୋ ସାଇଜ଼ ବଦଳି ଗଲାଣି ା ଆଉ ଏବେ ଦରଜି ଖୋଜି ବୁଲେନି ମୋ ଆଖି, ଦୋକାନରେ। ସେଇଟା ସେଵର କଥା। ଵର୍ତମାନ ପିଲାମାନେ ସବୁ ଗୁଗୁଲ ଦ୍ୱାରା ଜାଣୁଛନ୍ତି।