💕ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ କଥାଟିଏ : ମୁମ୍ବଇ ମହାନଗରରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଟ୍ରେନ୍ ରେ ଯାତ୍ରାର ଅନୁଭୂତି l 💕

୧୯୭୧ ମସିହାରେ ଆମେ ଝରିଆ ଛାଡି ମୁମ୍ବଇ ଆସିଲୁ l ସୁଧାଂଶୁ ସେଠି ନୂଆ କାମ ନେଲେ l ଭୁବନେଶ୍ୱର ଯିବା ହେଲାନି ବୋଲି ମୋ ମନରେ ଦୁଃଖ ହୋଇଥିଲା l ତେବେ ଭାବିଲି ମୁମ୍ବଇ ମହାନଗରରେ ବୋଧେ ବେଶୀ ସୁବିଧା ହେବ l ଭଗବାନ ଯାହା କରନ୍ତି ସେଇଟା ସ୍ୱୀକାର କରିବା ହିଁ ଭଲ ବୋଲି ଭାବିଲି l ସୁଧାଂଶୁଙ୍କର ଦରମା ସରକାରୀ ଚାକିରୀ ଠାରୁ ଅଧିକ ଥିଲା l ଆମେ ଅଂଧେରୀ ରେ ଘର ଭଡା ନେଇ ରହିଲୁ l ସେଠି ପ୍ରାୟ ଅନେକ ଫିଲ୍ମ ଚିତ୍ରକକ୍ଷ ଥିଲା l ଶୁଣିବାରେ ନୂତନ୍ , ରାଜେଶ ଖାନା, ଶର୍ମିଳା ଟାଗୋର୍ ଇତ୍ୟାଦି ବଡ଼ ଷ୍ଟାର୍ ଙ୍କୁ ଲୋକ ମାନେ ଦେଖି ପାରନ୍ତି ସେମାନେ ଗାଡ଼ିରେ ଗଲା ବେଳେ l ଭାବିଲି ମୋରବି ଚାନ୍ସ ଆସିପାରେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କାହାକୁ ଦେଖିବାକୁ l ସବୁବେଳେ ମନରେ ଥାଏ ଜଣେ ଅଭିନେତା ବା ଅଭିନେତ୍ରୀଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ବାସ୍ତବ ସମୟରେ l

ମତେ ତେର ବର୍ଷ ହେଲା ପରେ ବାପା ଆଉ ଘରେ ସମସ୍ତେ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ବା ପାଇଁ କହିଲେ l ତେଣୁ ସିଧା ଫ୍ରକ୍ ପରେ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧା କଷ୍ଟେ , ମଷ୍ଟେ ଶିଖିଲି l ଶାଲୱାର , କମିଜ ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧିବା ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲା l ତେବେ ବେଳେ ବେଳେ ଚାଉଳିଆ ଗଛରେ ଚଢି ଚାଉଳିଆ ଖାଇଲା ବେଳେ ସାଧନା ବା ନନ୍ଦା ଅଭିନେତ୍ରୀଙ୍କ ଭଳି ଚିପା ଶାଲୱାର , କମିଜ୍ ପିନ୍ଧିବାର ଭାବନା ମନରେ ଆସେ l ତେବେ ଘରୁ ଡାକରା ଆସିଗଲେ ସେଇ ଭାବନା ସେଇଠି ରଖି ଆସେ l ମନକୁ ମନ କହେ ପୁଣି କାଲି ସେ କଥା ଭାବିଵି l

ଆମେ ମୁମ୍ବଇ ରେ ଶହୀଦ୍ ଭଗତ ସିଙ୍ଗ କଲୋନୀରେ ରହୁଥିଲୁ l ଏଇ ମହା ନଗରରେ ସବୁ ଜିନିଷ ସୁବିଧାରେ ମିଳିବ କେବଳ ଘର ଟିଏ ମିଳି ବା କାଠିକର ପାଠ l ତେବେ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କର ଜଣେ ସାଂଗଙ୍କର  ବାପା ଆମ ପାଇଁ ମଧ୍ଯସ୍ତ  ହୋଇ ଘରଟି ଠିକଣା କରି ଦେଇଥିଲେ l ଅନେକ ସର୍ଦାର (ଶିଖି) ଲୋକ ସେଠି ରହୁଥିଲେ l ଥରେ ବସ୍ ଭିତରକୁ  ଶାଢ଼ୀ  ପିନ୍ଧି ଚଢିବା ବେଳେ ମୁଁ ଝୁଂଟି ପଡିଲି l ଭାରି ଅସୁବିଧା ହେଲା l ସବୁତକ ପରିବା ମାଛ ତଳେ ଆଉ ମୁଁ  ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ କାନି ଧରି ବସ୍ ର ପାହାଚ ଉପରେ ରହିଲି l ବସ୍ କଂଡକଟର୍ ଘଣ୍ଟି ଦବେଇ ଚାଲିଲା ଆଉ  ଡ୍ରାଇଭର ଅପେକ୍ଷ୍ୟା ନ କରି ଫୁର୍ କରି ଗାଡି ଚଲେଇଦେଲା l  ମୁଁ କାନ୍ଦି ପକେଇଲି l କୋଡିଏ ଟଙ୍କା ର ପରିବା,ମାଛ ଆଉ ତା ସହିତ ନୂଆ ପରିବା ବ୍ୟାଗ ପଛରେ ରହିଲା ମୋ ସାମ୍ନାରେ l ଆମ ପଡିଶା ଘରେ ରହୁ ଥିବା ଜଣେ ଦିଦି ସେଇ ବସ୍ ରେ ଥିଲେ l  ମୋ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସେଇ ଦିଦି  ମୁଁ ବସ୍ ରୁ ଓଲ୍ଲାଇଲା ବେଳେ କହିଲେ ଚନ୍ଦ୍ରମା, “ତୁମ୍ ଶାଲୱାର , କମିଜ ପହନା କରୋ “l ବସ୍ ମେ ଚଢ୍ ନା ନିରାପଦ ହୋଗl l

ପରଦିନ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କହିଲି ଶାଲୱାର , କମିଜ୍ କିଣିବି ବୋଲି l ତାଙ୍କର କାମ ଥିଲା ଓ ଆମେ ରବିବାର ଦିନ ଯିବା ବୋଲି କହିଲେ l ମୋର ସବୁ କାମ ତର, ତର ରେ କରିବା ଅଭ୍ୟାସ l ମୁଁ ଜିଦି ଲଗେଇଲି ନାଇଁ  ପରଦିନ ଯିବି ବୋଲି l ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ କାହା ସଂଗେ ପଡିଶା ଘରୁ ଯାଇ କିଣି ଆଣ l ମନା ତ ମୁଁ କରୁନି l ଯାହା  ସୁବିଧା ହେବ ତା କର, କିନ୍ତୁ ମତେ ସେ ଦୋକାନ ଯିବାକୁ ରବିବାର ପୂର୍ବରୁ କହନା l ମୂଁ ପଚାରିଲି ଆମ କଲୋନୀ ରେ ଥିବା ମୋ ସାଙ୍ଗ ପିଙ୍କି ଆଉ ଅନିତାକୁ l ସେମାନେ ଅବିବାହିତ ଥିଲେ ବି ଆମେ ଏକା ବୟସର ଥିଲୁ l ଭାବିଲୁ ଭାରି ଭଲ ହେବ,ତିନି ଜଣ ମିଶି ସପିଙ୍ଗ୍ କରିବାକୁ ଯିବୁ,  ଆଉ ଆସିଲା ବାଟରେ ପାଣିପୁରୀ ଖାଇବାଟା ହେବ l ଆମେ କୋଲିୱାଡାରେ ଗାନ୍ଧୀ ମାର୍କେଟ୍ ଯିବାକୁ ଠିକ କଲୁ l ଅନିତା କହିବାରେ ଗାନ୍ଧୀ ମାର୍କେଟ୍ ରେ କୁଆଡେ ସବୁ ଭଲ ଜିନିଷ ଶସ୍ତା, ସୁନ୍ଦର ଆଉ ମଜଭୁତ ଭାବରେ ମିଳେ l ପିଙ୍କି ବି ଗାୟକ ସହିତ ପାଳିଆ ତାନା ଦେଲାପରି କହିଲା “ହଁ , ହଁ” ଅନିତା  ଠିକ କହୁଛି ଚନ୍ଦ୍ରମା l ମୁମ୍ବଇରେ ମତେ ସମସ୍ତେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ବୋଲି ସେତେବେଳେ ଡାକୁଥିଲେ l

ମୁଁ ରବିବାର ଦିନ ପିଙ୍କି ଆଉ ଅନିତା ସାଙ୍ଗରେ ବାହାରିଲି ଗାନ୍ଧୀ ମାର୍କେଟ କୁ l ସେମାନେ ଶାଲୱାର,କମିଜ୍ ପିନ୍ଧି ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ବାହାରିଲି l ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଭାବିଲି ରହ, ଆଉ କିଛିଦିନ ଗଲେ ମୁଁ ବି ଶାଲୱାର, କମିଜ଼୍ ପିନ୍ଧି ତୁମ ଦୁହିଁ ଙ୍କ ପରି ଓଢ଼ଣୀ ହାଲକାରେ ପକେଇ ଚାଲିବି ଆମେ ବୁଲି ଗଲା ବେଳେ l ଭାବିଲି ମୁଁ ଢିଲା ଶାଲବାର ଆଉ ଚିପା କମିଜ଼ ଷ୍ଟାଇଲ ଵାଲା କିଣିବି ନହେଲେ ବରାଦ ଦେଇ କରେଇବି l ଏଠିତ ବାପା ବା ଭାଇନା ନାହାନ୍ତି କି ଏଇଟା ପୁରୀ ପଥୁରିଆ ସାହି ନୁହେଁ l ନିଡର୍ ହୋଇ ଛମ୍ , ଛମ୍ ହୋଇ ଚାଲିବି ଯେମିତି ମୋ ପ୍ରିୟ ହିରୋଇନ ସାଧନା ଚାଲେ ଫିଲ୍ମରେ l ଏମିତି ଭାବୁଥିଲି ମତେ ଅନିତା ପଚାରିଲା “ତୁମ କୋ କୂଦନା ଆତା ହେ?” ମୁଁ ହିନ୍ଦି ରେ  ଜବାବ ଦେଲି “ପକ୍କା ” l “ମେଁନେ ଝାଡ଼୍ ସେ ହମେସା କୁଦକେ ନୀଚେ ଆତି ଥି ହମାରା ପୁରୀ ମେଁ “l ମୁଁ ଆଉ କାରଣ କିଛି ପଚାରିଲିନି ସିଏ କାହିଁକି ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲା ବୋଲି l ଏଇଟା ମୋର ପ୍ରଥମ ଥର ମୁମ୍ବଇରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଟ୍ରେନରେ ବସିବା ଅନୁଭୂତି l ଆମର ମୋଟର ସାଇକଲ ଟିଏ  ଥିଲା l ବୁଲିବାକୁ ଗଲା ବେଳେ ମୁଁ ଆଉ ସୁଧାଂଶୁ ସେଥିରେ ବସି ଯାଉ l ମୁଁ ବି ସେମାନଙ୍କ ପରି ଟିକେଟ କାଉଣ୍ଟରକୁ ଯାଇ ଟିକେଟ କିଣିଲି  l ଆମ ଟିକେଟ ଥାର୍ଡ କ୍ଲାସ୍ ର ଥିଲା l ସିଡିରେ ଯାଇ ତଳେ ଅପେକ୍ଷ୍l କଲୁ l ଷ୍ଟେସନରେ  ଭାରି ଭିଡ଼ ହୋଇଥିଲା l ମତେ ଭିଡ଼ ସବୁବେଳେ ପସନ୍ଦ l ତେଣୁ ମୁଁ ଚାରି ଆଡ଼କୁ ଅନାଉ ଥାଏ l ପୁରୀରୁ କଟକ କେତେ ଥର ଆଉ ଝରିଆ କୁ ବି ଟ୍ରେନରେ ଯାଇ ଥିଲି କିନ୍ତୁ ସ୍ଥାନୀୟ ଟ୍ରେନରେ କେବେ ବସି ନଥିଲି l ଏମିତି ଭିଡ଼ କେବେ ଦେଖି ନଥିଲି l ଠିକ୍ ପୁରୀର ରଥ ଯାତ୍ରା ଭିଡ଼ ପରି ଦିଶୁ ଥିଲା ଗହଳି l

ଟ୍ରେନ୍ ଟା ରଡି ଛାଡି ହଠାତ ଆସି ରହିଲା l ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ କୁ ଟିକିଏ ଉପରକୁ କରି ଅନିତା ପଛରେ ଟ୍ରେନ୍ କୁ ଚଢ଼ିଗଲି l ସେମାନେ ବୋଧେ ଜାଣିଥିଲେ କୋଉଠି ଭିଡ଼ କମ୍ ହୁଏ l ଅନ୍ୟ ଡବା ପାଇଁ ଭିଡ଼ ଥିଲା l ଆମେ ଯେଉଁ ଡଵା ରେ ପଶିଲୁ ସେଠି ବସିବା ଜାଗାରେ ଗଦି ଥିଲା ଆଉ ଭିଡ଼ କମ୍ ଥିଲା l ମୁଁ ଜାଣିଲି ଏଇଟା ନିଶ୍ଚୟ ଫାଷ୍ଟ କ୍ଲାସ୍ ଡିବା l ଗାଡି ଚାଲିବା ଆରମ୍ଭ ହେଲା l ପିଙ୍କି କହିଲା ଭୁଲରେ ଭିଡରେ ଜାଣି ନପାରି ଫାଷ୍ଟ  କ୍ଲାସ୍ ରେ ପଶିଗଲେ l ପରେ ଦାଦର ଷ୍ଟେସନ୍ ରେ ବଦଳି କରିଦେବା l ମତେ ଡର ମାଡୁ ଥାଏ, କାଳେ  ଯଦି ଟିକେଟ କଲେକ୍ଟର ଆସିବ l ଅନିତା କହିଲା ଡରିବାରେ କିଛି ନାହିଁ l ଦାଦରରେ ଭିଡ଼ ନଥାଏ ଆଉ ଟ୍ରେନ୍ ବି ତିନି ମିନିଟ ରହିବ ସେଠି l ଆମେ ଆରାମରେ ବଦଳି କରିପାରିବା ଥାର୍ଡ଼ କ୍ଲାସକୁ l ତା କହିବା ଅନୁସାରେ ସେମାଙ୍କର ଆଗରୁ କେତେ ଥର ଏମିତି ଅନୁଭୂତି ହୋଇଥିଲା l ମୋ ଆଡ଼କୁ ଅନେଇ ଦୁହେଁ କହିଲେ , କିନ୍ତୁ ଟ୍ରେନ ରହିବା  ପାଇଁ ଧିମା ହୋଇ ଆସିଲା ବେଳକୁ “କୂଦନା ପଡେଗା, ସମଝା ନା” l  ମୁଁ କହିଲି “ହାଁ  ସମଝା ” l କେଜାଣି କାହିଁକି ଭାବିଲି ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଆସିଥିଲେ ଏସବୁ ପାଇଁ ମୋର ଡରିବାର ନଥାଆନ୍ତା l ଜଗନ୍ନାଥ ଙ୍କୁ  ମନରେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି କହିଲି ପ୍ରଭୁ , ଏଥର ରକ୍ଷା କର l ଓଲ୍ଲାଇବା  ପୂର୍ବରୁ ଟିକେଟ୍ କଲେକଟର୍ ନ ଆସନ୍ତୁ l

କିଛି ସମୟ ପରେ ଦlଦର ଷ୍ଟେସନ ଆସିଗଲା l ଟ୍ରେନ୍ ଧିମା ହେଲା ଆଉ ପିଙ୍କି , ଅନିତା ସାଙ୍ଗେ ମୁଁ ତଳକୁ ଓ଼ଲ୍ଲେଇଲା ବେଳେ ମୋର ଶାଢ଼ୀ କାନିଟା ବୋଧେ ଲାଗିଗଲା ଟ୍ରେନ୍ ର ଗୋଟେ ଦୁଆରରେ  l ଶାଢ଼ୀ କୁ ସେଥିରୁ ଓଟାରି ଆଣିଲା ବେଳକୁ ଦେଖିଲି ସାମ୍ନାରେ ଧଳା ପ୍ୟାଣ୍ଟ , ସାର୍ଟ ଆଉ କଳା  ଜ୍ୟାକେଟ୍ ପିନ୍ଧି ଟିକେଟ୍ କଲେକ୍ଟର୍ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି l ଅନିତା ଆଉ ପିଙ୍କି ଙ୍କୁ ଦେଖିଲିନି ପାଖରେ l ଟିକେଟ୍ କଲେକଟର୍ କହିଲେ ଟିକେଟ ଦେଖାଅ ? ମୁଁ ମୋ ବ୍ୟାଗ ରୁ ଟିକେଟ୍ ବାହାର କରି ଦେଖେଇଲି l ସିଏ କହିଲେ ମାଡାମ୍ , ଏଇଟା ଥାର୍ଡ଼ କ୍ଲାସ୍ ଟିକେଟ l ତୁମେ ଫାଷ୍ଟ କ୍ଲାସ୍ ରେ ବସିଥିଲ ? ଆଉ ପଇସା ଦିଅ l ନହେଲେ ଥାନା କୁ ଯିବ l ଥାନା ନା ଶୁଣି ମୁଁ କାନ୍ଦି ପକେଇଲି l ଅଳ୍ପ ହିନ୍ଦୀରେ କହିଲି ମୁମ୍ବଇରେ ମୁଁ  ନୂଆ l ଜଗନ୍ନାଥ ପୁରୀରୁ ଆସିଛି ଏବେ l ମୋ ସ୍ୱାମୀ ଏସ୍ଟ୍ରେଲା ବ୍ୟାଟେରି ରେ କାମ କରନ୍ତି l ବ୍ୟାଗରୁ ପଇସା ବାହାର କଲା ପୂର୍ବରୁ ମତେ ଟିକେଟ୍ କଲେକଟର୍ କହିଲେ ଥାଉ l ଆଉ  କେବେ ଏମିତି କରିବନି l

ସେମାନେ ପଂଜାବୀ ପିଲା l ଏଥିରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ବୋଲି କହି ଟିକେଟ କଲେକଟର ଅନେଇଲା l ତାପରେ ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ, ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲି ବରାବର l ଭାବିଲି ସିଏ ପିଙ୍କି ଆଉ ଅନିତା କୁ ଦେଖିଚନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଧରି ପାରିଲେନି ଡବାରୁ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ l ତେଣୁ ସେମାନେ ଖସି ଗଲେ l ମତେ ଜଗନ୍ନାଥ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ l ମନେ , ମନେ ଭାବିଲି ପୁରୀରୁ ଆସିଲା ବେଳେ ବାପା , ନାନୀ କହିଥିଲେ ମୁମ୍ବଇ ସହର ରେ ସୁଧାଂଶୁ ସାଙ୍ଗରେ ଯୁଆଡେ ହେଲେ ଯିବୁ l ପୁରୀ ଛୋଟ ଜାଗା l ମୁମ୍ବଇ କଥା ଅଲଗା l ତାପରେ ଆମେ ତିନି ଜଣ ଏକାଠି ଗାନ୍ଧୀ ମାର୍କେଟ ଯାଇ ମୋ ପାଇଁ ଶାଲୱାର , କମିଜ଼୍ କିଣିଲୁ l ପାଣି ପୁରୀ ବି ଖାଇଲୁ l ସେଇ ଦିନ ଠାରୁ ମୁଁ ପରିବା, ମାଛ ଆଣିବା ଛଡା ଅନ୍ୟ ଜାଗାକୁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଗଲି l ନୂଆ ଶାଲୱାର , କମିଜ୍ ଆଉ ଓଢଣୀ ପିନ୍ଧି l