💕ମୋ ସ୍ମୃତି ରୁ କଥାଟିଏ: ମୁମ୍ବଇ ଛାଡି ବ୍ଯୋମୟାନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ଆମେରିକା କୁ ଆସିବାର ଅନୁଭୂତି:💕

ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ କଥାଟିଏ: ମୁମ୍ବଇ ଛାଡି ବ୍ଯୋମୟାନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ଆମେରିକା କୁ ଆସିବାର ଅନୁଭୂତି:(ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗ )

ଆଗରୁ ପଢିଥିଲେ: ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିଲି ଆଉ ତର ,ତର କରି ବ୍ୟାଗ୍ ଏକାଠି କରି ଲମ୍ବା ଲାଇନ୍ରେ ଛିଡା ହେଲି ବସ୍ କୁ ଅନାଇ !! ସାଙ୍ଗରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ବି ଯୋଡି ହେଲେ ମୁଁ ନଚାହିଁଲେବି l

(ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗ )

ମୋ ପିଲା ଦୁହେଁ ମୋ ପଛେ, ପଛେ ଆଉ ସଭା ପଛରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଆସି ଲାଇନ୍ରେ ପହଁଚିଲେ l ଆମକୁ ଟିକେଟ୍ କିଣିବାକୁ ପଡିଲା l ତାପରେ ଦେଖିଲି ଗୋଟେ ଭାରି ସୁନ୍ଦର ନାଲି , କଳା ରଙ୍ଗର ବସ ଟିଏ ଆସି ଠିଆ ହେଲା ସାମ୍ନାରେ l ଆମ ସାମ୍ନାରେ ଆମର ବାକ୍ସ ସବୁ ଲାଇନ୍ରେ ଆସି ଥୁଆ ହୋଇ ଥିଲା l ଆମ ଟିକେଟ୍ ଦେଖେଇ ଆମ ବାକ୍ସ କୁ ଆଣି ପାଖରେ ରଖି ବସ୍ ରେ ଚଢ଼ିବୁ ବୋଲି ଜଣେ ଇଂଲିଶ ଲୋକ କହିଲେ l

ଭିତରୁ ବସ୍ ର ପରିଚାଳକ ଟୋପି ପିନ୍ଧି ବାହାରି ଗୋଟେ ହୁଇସିଲ୍ ମାରିଲେ l ଦେଖିଲି ସବୁ ଲୋକମାନେ ମାଙ୍କଡ଼ ମାନେ ଗଛ ଚଢିଲା ପରି ନିଜ ବାକ୍ସ ଧରି ବସ୍ ପଛରେ ଥିବା ସରୁଆ ସିଡିରେ ଉପରକୁ ଚଢି ସେମାନଙ୍କ ବାକ୍ସ କୁ ବସ୍ ଉପରକୁ ଉଠାଇନେଲେ l କେତେ ଜଣ ଯାତ୍ରୀଙ୍କର ଯୁବକ ପିଲା ଥିଲେ l ସେମାନେ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ବସ୍ରେ ଝର୍କା ଥିବା ଜାଗା ମାଡି ବସିଲେ l ମୁଁ ଭାବିଲି କିଏ ଜଣେ ଆସି ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ ଜିନିଷ ବସ୍ ଉପରେ ରଖିବାକୁ l

ବାରମ୍ବାର ହୁଇସିଲ୍ ଶୁଣି ମତେ ଡର ମାଡ଼ୁଥାଏ କାଳେ ବସ୍ ଆମକୁ ଛାଡି ପଳେଇବ କି ? ମୁଁ ଭାଷା ବି କହି ପାରୁନଥିଲି l ଏଠାରେ ମୋର ସେ ଦରଖଣ୍ଡି ଇଂରାଜୀ ଚାଲୁ ନଥିଲା l ମାଳତୀ ଦେବୀ ମୋ ପୁଅ ଆଉ ଝିଅ ସଂଗେ ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ କଣ ସବୁ କହି ଚାଲିଥିଲେ l ଦେଖିଲି ସେମାନେ ଏକ ଭାଷାରେ କଥା କହି ନପାରିଲେ ବି ନିଜ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ସମ୍ପର୍କ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ! ମୁଁ ଦୁଇ, ତିନି ଜଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲି ଇଂରାଜୀରେ ଯେ ସାହାଯ୍ୟ କର ମୋର ବାକ୍ସ ଉପରକୁ ଉଠାଇବାକୁ !ସମସ୍ତେ ଅନଉ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ହସି ଦେଇ ତାଙ୍କ ବାଟରେ ଯାଇ ବସ୍ ରେ ବସୁଥିଲେ l

ମୂଁ ଡରି କରି ଯାଇ ବସ୍ର ପରିଚାଳକଙ୍କ ପାଖେ ଛିଡା ହୋଇ ପିଲାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ହାତ ଦେଖେଇଲି ଯେ ଆମେ ବି ବସ୍ ରେ ଯିବୁ l ମୋର ଜିନିଷ ଲଦା ହେବାରେ ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର l ସିଏ ମୋର ଛ ଟା ଆଉ ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବାକ୍ସ ସବୁ ମିଶେଇ ସାତ ଟି ବାକ୍ସ ଆଡ଼କୁ ହାତ ଦେଖେଇ କହିଲେ “ଠୁ ମେନି ଲଗେଜ୍ ” l ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରି କହିଲି ହଁ ଆଂଜ୍ଞା l ପ୍ରଥମ ଥର ଆମେରିକା ଯାଉଛି ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ନେଇ l ସବୁ ଘର ଜିନିଷ ଭର୍ତି କରିଛି ଏଇ ଛଅଟି ବାକ୍ସଭିତରେ l

ପରିଚାଳକ କଣ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ କେଜାଣି ସିଏ ନିଜେ ସିଡ଼ି ଉପରକୁ ଚଢିଲେ l ମତେ କହିଲେ ” ବାକ୍ସ ଆଣ ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ” l ମୁଁ ଗୋଟି, ଗୋଟି କରି ସବୁ ବାକ୍ସ ଟେକି ନେଇ ତାଙ୍କ ହାତରେ ଦେଲି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ତ ମୋର ନିଜର ହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତି l ତେଣୁ ସଭା ପଛରେ ତାଙ୍କ ବାକ୍ସଟି ଉଠେଇ ପରିଚାଳକଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼େଇଲି l ବହୁତ ଓଜନିଆ ତାଙ୍କ ବାକ୍ସଟି ଲାଗୁଥିଲା l ମୋର ହାତ ଆଉ କାନ୍ଧରେ ଭାରି ଦରଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ବାକ୍ସ ସବୁ ଉଠାଇଲା ପରେ l କିନ୍ତୁ ମନରେ ବିରକ୍ତି ଆସୁଥିଲା ଯେ ମୁଁ କାହିଁକି ଏଆଡୁ, ସିଆଡ଼ୁ ଜିନିଷ ବାକ୍ସରେ ଆଣି ଭର୍ତି କଲି ବୋଲି? ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କ କଥା ଶୁଣିଥିଲେ ଏଇନେ କେତେ ସୁବିଧା ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା ? ପୁଣି ଭାବିଲି ମୁଁ ତ କେବେ ଶୁଣିନି ତାଙ୍କ କଥା ,ଏଇଟା କୋଉ ନୂଆ କଥା ? ମୁଁ ପଚାରେ ଆଉ ସିଏ ଉତ୍ତର କହନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମୁଁ କରେ ମତେ ଯାହା ଠିକ୍ ଲାଗେ !! ଏଥିରେ ବଦଳି କେମିତି ହେବ ?

ବାକ୍ସ ଗୁଡିକୁ ଚଢ଼ାଇଲା ବେଳେ ମୋର ଆମ ବାପାଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡିଗଲା l ମୋ ପିଲାଦିନେ ବାପା ଆମର ପାଚିରୀଟିଏ ଆମ ଗାଧୁଆ ଘର ପାଇଁ କରୁଥିଲେ l ବାପା ନିଶୁଣି ଉପରେ ଚଢି ସିମେଣ୍ଟ ଗୋଳେଇ କରଣୀରେ ଇଟା ସବୁ ଯୋଡି ଦିଅନ୍ତି ପାଚିରୀ ହେବା ପାଇଁ l ସେତେବେଳେ ମୁଁ ବୋଧେ ଦଶ ବର୍ଷର ହୋଇଥିଲି l ବାପାଙ୍କୁ ଥରକୁ ଥର ଉପର ତଳକୁ ନହେବା ପାଇଁ ମୁଁ ଇଟା ଖଣ୍ଡିଏ ଲେଖା ତାଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଉ ଥିଲି l କାମ ସରିଲା ପରେ ବାପା ମତେ ମାଛ ମିଠେଇ କିଣିବା ପାଇଁ ଦୁଇ ପଇସା ଦେଉଥିଲେ l ସେଇ ନାଲି, ହଳଦିଆ ମାଛ ମିଠେଇ କିଣି ଖାଇଲା ବେଳେ ଯେତେ ମିଠା ଲାଗୁ ଥିଲା ସେଇଟା ବୁନ୍ଦିଆ, ରସଗୋଲା ଖାଇଲା ପରେ କୋଉଥିରେ ନଥାଏ l କାରଣ ସେଇ ମିଠେଇ କିଣିବା ପଇସା ପାଇଁ ମୁଁ ନିଜେ କାମ କରିଥିଲି l ଭାବୁଛି ସବୁବେଳେ ମୁଁ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବରେ ନିଜ ପାଇଁ ନିଜ ପଇସା ରୋଜଗାର କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ? ବାପା ପଢିବାକୁ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ ନିଶ୍ଚୟ କଲେଜ୍ ସରେଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ଚାକିରୀ କରି ଥାଆନ୍ତି l

ଯା ହେଉ ଆମେ ଜୁରୀକ୍ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟ ରେ ସୁବିଧାରେ ଆସି ପହଁଚି ଗଲୁ l ବାକ୍ସ ଗୁଡିକ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟର ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ କାଢିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ l ସେଇଟା ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଅପାର ଦୟା ବୋଲି ଭାବିଲି l ପୁଣି ସେ ବାକ୍ସ ସବୁକୁ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ମୋର ଶରୀର ଆଉ ମନରେ ବଳ ନଥିଲା l ସାରା ରାତି ଅନିଦ୍ରା ଥିଲି l ବାଟରେ ଆସିଲା ବେଳେ ସେଠିକା ରାସ୍ତା ଭାରି ସଫା ଆଉ ଚାରିଆଡ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଥିବାର ମନେ ପଡେ l ଫୁଲ ଗଛ ବି ପ୍ରାୟ ସବୁ ଘର ସାମ୍ନାରେ ଦେଖିଥିଲି l ଏବେବି ମୋର ସେଇ ସୁନ୍ଦର ବସ୍ ଯାତ୍ରା ମନେ ଅଛି l ମୋର କିନ୍ତୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା କେମିତି ଜଲ୍ଦି ପହଂଚି ବ୍ୟମଜାନରେ ବସି ଯିବୁ ଆମେ ତିନିଜଣ ଚିକାଗୋ ଯିବାକୁ l ତାହାଲେ ବାକି ଛ ବା ସତ ଘଣ୍ଟା ପରେ ଆମେ ଚିକାଗୋରେ ପହଁଚି ଯିବୁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖେ l ଏତେ ଅସୁବିଧାରେବି ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ଶାଢ଼ୀକୁ ବଦଳେଇ ଦେବି ବୋଲି ସୁବିଧା ପାଇଲେ l ଏବେ ତ ସବୁ ବେଳେ ପ୍ୟାଣ୍ଟ , ଶାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ବସୁଛି ! କେତେ ବଦଳି ଗଲିଣି ମୁଁ ସତରେ ? ଆଉ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଲେ ଅଡୁଆ ଲାଗୁଛି କାମ କରିବା ପାଇଁ !

ଆମର ଆଉ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲାନି ପର ଯାତ୍ରାରେ l ସୁଇସ୍ ଏୟାର୍ କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ଆମର ବହୁତ ଯତ୍ନ ନେଲେ l ଏବେ ଭାବୁଛି ବୋଧେ ବାଟରେ ଅସୁବିଧା ହୋଇ ଥିବା ଯୋଗୁ ସେମାନେ ଅଧିକ ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ଅନୁଦେଶ ପାଇଥିଲେ ? ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ ମୋ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନୂଆ ଛୋଟ, ଛୋଟ ଦୁଇଟି ମୋଡେଲ୍ ଏୟାରପ୍ଲେନ୍ ଖେଳନା ଦେଇଥିଲେ l ଅନେକ ପ୍ରକାର ଜୁସ୍ ଆଉ ବିସକୁଟ ପାଇ ମୋ ପିଲାମାନେ ଭାରି ଖୁସି ହେଉଥିଲେ l ମୁଁ ଆରାମରେ ଆଖି ବୁଜି ଟିକିଏ ଘୁମେଇ ପଡିଲି ବ୍ୟମଜାନ୍ ରେ ବସି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ପାଖରେ ଥିବାରୁ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ଡର ମାଡୁ ନଥିଲା l ହଠାତ୍ ଘୋଷଣା ଶୁଣିଲି ବ୍ୟାମଯାନ୍ କିଛି ସମୟରେ ଅବତରଣ କରିବ ଚିକାଗୋରେ l ବିଶ୍ୱାସ ହେଉ ନଥିଲା ଯେ ଆମେ ପହଁଚି ଗଲୁ ଆମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ!

ଏୟାରପ୍ଲେନ୍ ରହିବା ପରେ ମୁଁ ଆମ ହାତରେ ଧରିଥିବା ବ୍ୟାଗ୍ ସବୁ ଶୀର୍ଷାଗ୍ର କୋଷ୍ଠ ରୁ ତଳକୁ କାଢ଼ିଲି l ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ବ୍ୟାଗ୍ ଧରି ଚାଲିଲୁ କଷ୍ଟମ୍ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଧାଡିରେ ଛିଡା ହେବାପାଇଁ l ମାଳତୀ ଦେବୀ ଆମ ସାଙ୍ଗରେ ଯୋଡି ହୋଇ ରହିଲେ l ସବୁ ସରିଲା ପରେ ଆମକୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜାଗାକୁ ଯିବାକୁ ହେଲା l କାରଣ ଆମେ ଇମିଗ୍ରାଣ୍ଟ ହୋଇ ଯାଉ ଥିଲୁ l ସେଇଠି ଗ୍ରୀନ କାର୍ଡ ମିଳି ଯାଉ ଥିଲା ଯୋଉଟା ପାଇଁ ଏବେ ଲୋକ ମାନଙ୍କୁ କିଛି ମାସ, ବର୍ଷ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡୁଛି l ଆମକୁ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୋଫା ଥିବା ରୁମ୍ ରେ ବସିବାକୁ ଦେଲେ l ସେଠାରେ ସୁନ୍ଦର, ପରିସ୍କାର ବାଥରୁମ୍ ଥିଲା l ମୁଁ ମୋ ବ୍ୟାଗରୁ ଶାଢ଼ୀ ଖଣ୍ଡକ କାଢି ବ୍ଲାଉସ , ଶାୟା ସଂଗେ ପିନ୍ଧି ପକେଇଲି l ପିଲାଙ୍କ ମୁହଁ ଧୋଇ ଦେଲି l ଆଉ କେଶ ବି କୁଣ୍ଡାଇ ଠିକ ଭାବେ ସଜାଡି ହୋଇ ଗଲି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ମୋ ସଂଗେ ରହିଲେ ଯଦିଚ ସିଏ କେବଳ ବୁଲିବା ପାଇଁ ପୁଅ , ବୋହୁ ଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଥିଲେ l ତାଙ୍କର ଏଇ ଅଫିସ୍ରେ ରହିବା ଦରକାର ନଥିଲା l ବୋଧେ କର୍ମଚାରୀମାନେ ଭାବିଲେ ଭାଷା ଯୋଗୁ ସିଏ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ଯୋଡି ହୋଇଛନ୍ତି ?

ମୋତେ କେବଳ ଦୁଇ ଚାରଟି ପ୍ରଶ୍ନ କରାଗଲା କାହିଁକି ଇମିଗ୍ରାଣ୍ଟ ହୋଇ ଆସୁଛ ବୋଲି ? ମୁଁ ସିଧା, ସିଧା କହିଲି ମୋର ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ରହିବାକୁ ! ସେ ଲୋକ ଜଣକ ହସିଦେଲେ ଆଉ କହିଲେ “ନାଇସ୍ ” l ପ୍ରାୟ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ହୋଇଗଲା ଏଇ ସବୁ କାମ ସରିବାରେ l ଆମେ ବାହାରକୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ସୁଧାଂଶୁ ଆଉ ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କ ପୁଅ ଜୟଦେବ ଆମକୁ ହାତ ହଲେଇଲେ କାଚ ଦୁଆର ସେପଟୁ l ମୋ ପିଲାମାନେ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା ବାହାରକୁ ବାହାରିବା ମାତ୍ରେ l ତାଙ୍କ ମା ଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେଇଥିବା ଯୋଗୁ, ଜୟଦେବ ବାବୁ ମତେ ଧନ୍ୟବାଦ କହିଲେ l ତାଙ୍କ ଫୋନ ନମ୍ବର ସୁଧାଂଶୁ କାଗଜରେ ଟିପି ରଖିଲେ l ତାପରେ ସୁଧାଂଶୁ ଗାଡି ଆଣିବାକୁ ଗଲେ , ଆଉ ମୁଁ ବାକ୍ସ ଧରି ଅପେକ୍ଷା କଲି l ଦେଖିଲି ମରୁନ୍ କଲର୍ ର ଲମ୍ବା ଗାଡି ଆସି ଛିଡା ହେଲା ମୋ ସାମ୍ନାରେ l ବାକ୍ଶ ସବୁ ସୁଧାଂଶୁ ଆଣି ଗାଡିର ଟ୍ରଙ୍କରେ ରଖିଲେ l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ଗାଡ଼ିରେ ବସିଗଲି l ଗାଡ଼ିଟା ମତେ ଭାରି ବଡ଼ ଗାଡି ବୋଲି ଦେଖାଯାଉଥିଲା l ମୁମ୍ବାଇରେ ଆମର ଗୋଟିଏ ଫିଆଟ୍ ଗାଡି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏଇଟା ବହୁତ ଅଲଗା ଦେଖା ଯାଉଥିଲା l

ରାସ୍ତାରେ ଆସିଲା ବେଳେ ଲୋକ ଦେଖା ଯାଉ ନଥିଲେ l ଖାଲି ଗାଡି ନହେଲେ ବଡ଼ ବସ୍ ଯିବାର ଦେଖିଥିଲି l ଅଟୋ ରିକ୍ସା ବା ମଣିଷ ବହୁତ କମ୍ ଦେଖା ଯାଉଥିଲେ l ମୋ ଆଖି ଖୋଜି ବୁଲୁଥିଲା ଲୋକ, ଶବ୍ଦ ନହେଲେବି ଗାଈ ବା କୁକୁରଙ୍କୁ ରାସ୍ତାରେ ଦେଖିବା ପାଇଁ l କିନ୍ତୁ ସେ ସବୁ ପାଇଲିନି ? ଖୋଜିଥିଲି କିନ୍ତୁ ? କାରଣ ମୁଁ ସେ ସବୁ ଦେଖିବାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି l ପ୍ରାୟ ଚାଳିଶ ମିନିଟ ପରେ ଆମେ ଆସି ସୁଧାଂଶୁ ରହୁଥିବା ଜାଗାରେ ପହଁଚି ଗଲୁ l ଘରେ ଆମର କାର୍ପେଟ ପଡି ଥିଲା ସବୁ ରୁମ୍ ରେ l ଯୋଡିଏ ରୁମ ଶୋଇବାପାଇଁ ଆଉ ଲିଭିଂ , ଡାଇନିଂ ରୁମ୍ ଥିଲା l ରୋଷେଇ ଘରେ ସବୁ ଜିନିଷ ଥିଲା ଫ୍ରୀଜ଼୍ , ଓଭନ୍, ଲୁଗା ଧୋଇବା ମେସିନ୍ ଇତ୍ୟାଦି l ଭଲ ଲାଗିଲା ଘରଟି ମତେ l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲି। ସୁଧାଂଶୁ ରୋଷେଇ କରି ରଖିଥିଲେ l ସେଦିନ ଖୁସି ହେଲିଯେ ସୁଧାଂଶୁ ରୋଷେଇ ଜାଣି ଥିବାରୁ l ମାଛ ତରକାରୀ, ଆଳୁ ବାଇଗଣ ଭଜା ଶାଗ ଆଉ ଭାତ ହୋଇଥିଲା l

ମୋର ଆମେରିକା ଆସିବା ଗଳ୍ପ ଶୁଣିବାକୁ ଆଗ୍ରହୀ ହୋଇଥିବା ସମସ୍ତ ପାଠକ / ପାଠିକା ମାନଙ୍କୁ ମୋର ଆନ୍ତରିକ ଧନ୍ୟବାଦ l ଆଗକୁ ଲେଖିବି ଏଠି କେମିତି ରହିଲି, କଣ ପାଠ ପଢ଼ିଲି ଆଉ କି ଚାକିରୀ କଲି l ପିଲା ମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଅଳ୍ପ ଲେଖିବି କାରଣ ସେମାନେ ନଚାହିଁ ପାରନ୍ତି ଫେସ ବୁକ ରେ ଆସିବାକୁ l ଆଶା ଆପଣ ସମସ୍ତେ ସାଥି ଦେବେ ମୋର ଏଇ ଲେଖାର ଯାତ୍ରାରେ l ଦୀର୍ଘ ପଚାଶ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ଓଡ଼ିଆରେ ଲେଖା ଆରମ୍ଭ କରିଛି l ମନ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ପରିସ୍ଥିତି ସୁଯୋଗ ଦେଇ ନଥିଲା l ଏବେ ଓଡ଼ିଆରେ ଆପ ହୋଇଗଲା ଆଉ ଫେସବୁକ ଆସିଗଲା l କଥାରେ କହ୍ୱନ୍ତି “ମଳୁ ଖୋଜୁଥିଲା କାକର ପାଣି, ବଇଦ କହିଲା ଦିଅ ତୋରାଣି “l

ଏଇ ବିଦେଶରେ ମୋର ସବୁ ଆଶା ପ୍ରାୟ ପୁର୍ଣ ହୋଇଛି l ତେଣୁ ମୁଁ ମୋ ଗ୍ରହଣୀୟ ଦେଶ ପାଖରେ ସବୁବେଳେ ଋଣୀ l ଆପଣମାନେ ମନ ଦେଇ ପଢୁଛନ୍ତି ଆଉ କମେଣ୍ଟ ଦେଉଛନ୍ତି ସେଥି ପାଇଁ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଶେଷ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛି l

ଲେଖିକା : ଚନ୍ଦ୍ରା ମିଶ୍ର (ଗାର୍ଲ ଫ୍ରମ ପଥୁରିଆ ସାହି )