ଲେଖିକା: GFPSP (Girl from Pathuria Sahi Puri)
ହଠାତ ଫେସ ବୁକ ପୋଷ୍ଟରେ ମୋ ୯ମ ଶ୍ରେଣୀ ରେ ପଢ଼ୁଥିବା ସାଙ୍ଗ ମଞ୍ଜୁଶ୍ରୀ ର ପୋଷ୍ଟିଂ ଦେଖି ଆଜିର ପୋଷ୍ଟ ଲେଖିବାକୁ ନୋଟ ପ୍ୟାଡ ଧରିଚିା ସିଏ ଲେଖିଲା ସିଏ ଡାକ୍ତର ହୋଇ ଭୁବନେଶ୍ଵର ରେ ଅଛି ା
ଫୋନ ନମ୍ବର ନଥିଲାା କଣ ତାକୁ କହିବି ? ତାପରେ ଭାବିଲି ମୁଁ ଲେଖି କହିବି ଯାହା ମୁଁ ସବୁବେଳେ କରି ଆସୁଛି ଯେତେବେଳେ ମୁଁ କିଛି କାରଣ ଖୋଜେ ୀ
୧୯୭୭ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମସିହାରେ ମୁଁ ମୋର ୪ ବର୍ଷର ପୁଅ ଓ ୬ ବର୍ଷର ଝିଅକୁ ଧରି ଆମେରିକା ର ଚିକାଗୋ ସହରକୁ ଆସିଲି। ସୁଧାଂଶୁ ୪ ମାସ ପୂର୍ବରୁ ଆସି ଏଠି ଚାକିରୀ ପାଇ ଯାଇ ଥିଲେ। ମୁଁ ପ୍ରଥମ କରି ପ୍ଲେନ ରେ ବସି ଆସିଲି। ପ୍ରଥମ ଥର ଏକୁଟିଆ ପ୍ଲେନରେ ଆସିବା, ଦୁଇଟି ସାନ ପିଲା ଧରି ଆଉ କେବେ ଲେଖିବି ସେ ଅନୁଭୂତି ! ଏହା ପୂର୍ଵରୁ ଆମେ ମୁମ୍ବାଈରେ ୭ ବର୍ଷ ଥିଲୁ। ଯଦିଚ ପିଲା ଯୋଡିଏ ହୋଇ ଥିଲେ ମୁଁ ପଢା କଥା କେବେ ଭୁଲି ନଥିଲି। ମୁମ୍ବାଈ ରେ ଅଂନ୍ଧେରିରେ ଆମେ ରହୁଥିଲୁ। ସେଠି ମୁଁ ବିଏ ସକାଳ କଲେଜ ରେ ପଢ଼ିଲି। ସକାଳ ୬ ଟାରୁ ୯ ଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କ୍ଲାସ ହେଉଥିଲା । କେବଳ Arts subject ପଢା ହେଉଥିଲା। ତେଣୁ science ପଢିବାକୁ ମନ ଥିଲେବି ତାହା ସମ୍ଭବ ହେବନି ବୋଲି ଭାବିନେଲି।
ପିଲାଦିନୁ ହସ୍ପିଟାଲରେ କାମ କରିବାକୁ ମୋର ମନ ବହୁତ ଥିଲା। ଯେତେବେଳେ ଆମ ପୁରୀ ବଡ଼ ଡାକ୍ତର ଖାନା ଆଡେ ଯାଏ ମନରେ ଭାବେ, ଆହା ଦିନେ ମୁଁ ଏଠି ଆସି କାମ କରନ୍ତିକି? ଆମ ପଡିଶା ଘରେ ଡାକ୍ତର ଭୂପାଲ ଜୀ ଙ୍କର ୨ଟି ଝିଅ ଟୁନି ଦିଦି ଆଉ କୁନି ଦିଦି ଡାକ୍ତରାଣୀ ହୋଇଥିଲେ। ସବୁ ଦିନ ରିକ୍ସା ରେ ହସ୍ପିଟାଲ ଯାଆନ୍ତି। ସେତେବେଳେ ରିକ୍ସା ରେ ବସି କାମକୁ ଯିବା ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ବଡ଼ କଥା ଥିଲା।
ପୁଣି ଭାବିଲି ବାପା ତ ମତେ ନିଶ୍ଚୟ ବେଶୀହେଲେ ମାଟ୍ରିକଟା ପାସ କରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାହା ନହୋଇ ରହିବାକୁ ଦେବେ । ବାପା, ଭାଇନା ଆଉ ନାନୀ ମାନେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ଜୋଇଁ ବାଛିବାରେ ଲାଗି ପଡି ଥାଆନ୍ତି। ଆମ ନାନୀ ମାନେ ଏସବୁ ଦିଗରେ ଭାରି ପାରିବାର । ଯାହାକୁ ଦେଖିଲେ ପଚାରନ୍ତି କୋଉଠି ଭଲ ପାତ୍ର ଟିଏ ଅଛି କି? ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ଆମ ଚନ୍ଦୁ ଭଲ ପଢେ। ଆମେ ଖୋଜୁଛୁ ପାଠୁଆ ପାତ୍ରଟିଏ , ଯିଏ କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଅନ୍ତତଃ ବିଏ ପଢିବାକୁ ସୁବିଧା ଦେବେ। ମୁଁ ବେଳେ ବେଳେ କଥା ଶୁଣେ ଆଉ ଭାରି ଚିଡ଼େ ମନେ ମନେ । ଭାବେ ଯିଏ ମତେ ବାହା ହବ ସିଏ ମତେ ପଢିବାକୁ କାହିଁକି ଯିବାକୁ ଦେବେ? ଯଦି ସେ ପଢିବା ଵାଲା ବୋହୁ ବା ସ୍ତ୍ରୀ ଚାହିଁବେ ତାହାଲେ ପଢା ଲେଖା ବୋହୁ ଆଣିବେ।ଆମରତ ବେଶୀ ଧନ ନଥିଲା ଯୌତୁକରେ ଦବାକୁ ଅବା ମୁଁ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ନଥିଲି ଯେ ସମସ୍ତେ ଆସି ମତେ ବୋହୁ କରିବାକୁ ଲାଇନ ଲଗେଇବେ? ସାଙ୍ଗ ମାନେ ସମସ୍ତେ କଣ ଭବିଷ୍ୟତ ରେ ପଢିବେ ବୋଲି କଥାବାର୍ତା ହୁଅଂତି ା ମୁଁ ସବୁ ଶୁଣେ କିନ୍ତୁ ଚୁପ ରହେ ା
ଯା ହେଉ କୋନମତେ ମୋର ବାହାଘର ଭଲ ଜାଗାରେ ଠିକଣା ହୋଇଗଲା।କେମିତି ଠିକଣା ହେଲା ତା ବିଷୟରେ ଆଉ କେବେ ଲେଖିବି। ମୁଁ ବାହାହୋଇ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ସଂଗେ ମୁମ୍ବଇ ଓ ପରେ ଆମେରିକା ଆସିଲି। ପିଲା ୨ ଜଣ ମୁମ୍ବଇରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ।
ମୋ ପାଇଁ ଆମେରିକା ଭାରି ଅଲଗା ଜାଗା ଥିଲା। ସେତେବେଳେ ଆଜି କାଲି ପରି ଫୋନ ବା ଇଣ୍ଟେରନେଟ ନଥିଲା। ପାଖ ପଡିଶା ଥିଲେ ବି ଏଠି କେହି କାହା ସଂଗେ କଥା ହେବାର ମୁଁ ଦେଖୁ ନଥିଲି । ନୂଆ ଆସିବା ଯୋଗୁ ମୁଁ ବି କିଛି ଜାଣି ନଥିଲି। ଆମେ suburb ରେ ରହୂଥିଲୁ ପିଲାଙ୍କ ପଢା ଭଲ ହେବ ବୋଲି। ସେଠି ବସ ନଥାଏ। ସବୁଆଡେ ଗାଡ଼ିରେ ଯିବାକୁ ହୁଏ। ମତେ ଲାଗିଲା ଏଠି ମଣିଷ ଯେତିକି ଗାଡି ବି ସେତିକି ରାସ୍ତାରେ ଥାଆନ୍ତି। ଆମେ ସେପ୍ଟେମ୍ବରରେ ଆସିଲୁ। ତେଣୁ ଶୀତ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଆସୁଥିଲା। ପୁରୀ ବା ମୁମ୍ବଇରେ ବେଶୀ ଶୀତ ହୁଏନି। ତେଣୁ ମୁଁ କିପରି ଲୁଗା କିଣା ହେବ ଶୀତ ପାଇଁ ଜାଣି ନଥିଲି। ସୁଧାଂଶୁ ବହୁତ ଡେରିରେ ଘରକୁ ଆସନ୍ତି। ନୂଆ କାମରେ କାମ ବହୁତ ଥାଏ। କେତେ ନୂଆ କଥା ଶିଖିବାକୁ ପଡୁଥିଲା ଓ କାମଟିକୁ ଭଲରେ କରିବା ପାଇଁ ସିଏ ବେଶୀ ସମୟ ଅଫିସରେ ରହୁଥିଲେ ।
ପିଲା ଦୁଇ ଜଣ ମୋର ସେପ୍ଟମ୍ବର ଶେଷରେ ସେକେଣ୍ଡ ଓ ଫାଷ୍ଟ ଗ୍ରେଡ଼ରେ ଆଡ୍ମିଶନ ନେଲେ। ତାପରେ ସାରା ଦିନ ଘରେ ଏକୁଟିଆ। ଭାବେ କୁଆଡେ ଆସି ପହଂଚିଲି। ପୁରୀ ନହେଲା ନାଇଁ ମୁମ୍ୱାଇରେ ତ ଭଲରେ ଥିଲି। କେତେ ଲୋକ ଯିବା ଆସିବା କରୁଥିଲେ। ୟୁନିଭେର୍ସିଟି ରେ ଆଡ୍ମିଶନ ବି ହୋଇଥିଲା ଏ ମେ କରିବାପାଇଁ। ଦିନସାରା ଭାରି ଅବାଗିଆ ଆଉ ଏକୁଟିଆ ଲାଗେ। ଘରକୁ ଚିଠି ଦେଲେ ବି ଚିଠି ପହଞ୍ଚିବାରେ ୮ ଦିନ ଲାଗୁଥିଲା। ତାପରେ କେବେ କେବେ ନାନୀ ମାନେ ସୁବିଧା ଦେଖି ଉତ୍ତର ଦେଲା ବେଳକୁ ମାସେ ଖଣ୍ଡେ ହୋଇଯାଏ। ଜଣେ ଲୋକକୁ ମୋ ଝିଅ ସ୍କୁଲରେ ଦେଖି ପଚାରିଲି ଏଠି କଣ କରିହେବ ସମୟ କାଟିବା ପାଇଁ । ସିଏ କହିଲେ ମଲ ଯାଇ shopping କର ା ମୁଁ ଜାଣିଚି ମତେ କିଣା କିଣି ଭଲ ଲାଗେନି ା ପାଖରେ କଲେଜ ଯାଇ ପଚାରିବାକୁ ଭାବିଲି ା
ସେଇ ସପ୍ତାହରେ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କହିଲି,ଜଲ୍ଦି ଆସି ମତେ କଲେଜ ନେବା ପାଇଁ। ଇତି ମଧ୍ୟରେ ମୁଁ ଗାଡି ଶିଖା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଥିଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ । ଦେଖିଲି ଏଠି ଗାଡି ନଶିଖିଲେ ହାତ ଗୋଡ଼ କଟିଗଲା ପରି ଲାଗୁଚି ା ସବୁ ଜିନିଷ ଦୂର ଯୋଗୁ ଚାଲିବା ସମ୍ଭବ ନଥିଲା। ସେଦିନ କାମ ଥିବାରୁ ସୁଧାଂଶୁ ଆସି ପାରିଲେନିା ମୋର ଇଣ୍ଟର ନାସନାଲ ଲାଇସେନ୍ସ ଥିଲା ା ସାହସ କରି ମା ମଙ୍ଗଳାଙ୍କୁ ଡାକି ଗାଡି ଚକେଇଲି କଲେଜ ଯିବା ପାଇଁ ା ପିଲା ମାନେ ସ୍କୁଲରେ ଥିଲୋ ତେଣୁ କାଳେ ଦରକାର ହେବ ବୋଲି ଆମର ୨ଟି ପୁରୁଣା ଗାଡି କିଣା ହୋଇ ଥିଲା ା ମୁଁ କହିଁଚି ନା ଏଠି ବଡ଼ ମଣିଷ ଯେତିକି ଗାଡି ସେତିକି !!!!ମୁଁ ପାଖ ଜାଗାକୁ , ଲାଇବ୍ରେରୀକୁ ପିଲାଙ୍କୁ ନେଉଥିଲି ା
କଲେଜରେ ଆଡ୍ମିଶନ ଅଫିସ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ମେଜର ପାଇଁ କଣ subject ନେବାକୁ ହେବ ଦେଖାଇ ଦେଲେ। କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ ପଡିବ ତାବି କହିଲେ। କିଛି କମ ଖର୍ଚ୍ଚ ଏଠି କଲେଜ ପଢା ନୂହେଁ ମୁଁ ଯାହା ଦେଖିଲି। ଆଗ ମୁଁ କମ୍ପୁଟର ବା ଆକାଉଣ୍ଟିଙ୍ଗ ନେବାପାଇଁ ଭାବିଲି। ତାପରେ ଦେଖିଲି ସେଠି ନର୍ସିଙ୍ଗ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ଥିଲା। ମୁଁ ପଚାରିଲି ନର୍ସିଙ୍ଗ ପାଇଁ କଣ ସବୁ କୋର୍ସ ନବାକୁ ପଡିବ। ସାଇନ୍ସ subject ଆଉ ଆପଟିଚୁଡ଼ ଟେଷ୍ଟ ଦେବାକୁ ହେବ। ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ଡାକ୍ତର ନହେଲେବି ନର୍ସ ହେଲେ ଭଲ ହେବ ମୋ ପାଇଁ । ଲୋକ ମାନଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟରେ ଆସିବି। ସବୁବେଳେ ରୋଗ ଆଉ ରୋଗୀଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ମୋର ମନରେ ଇଚ୍ଛା ଥାଏ। ଆଡ୍ମିଶନ ଅଫିସ୍ ରେ ଥିବା ପ୍ରଫେସର କହିଦେଲେ କଣ ସବୁ କରିବାକୁ ପଡିବ। ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ଏପର୍ୟ୍ଯନ୍ତ ଆଡ୍ମିଶନ ହୋଇନି , ଇଏ ଏତେ କଣ କହିଲେଣି? ତାପରେ “ଦିଲ ଅପନା ପ୍ରୀତ ପରାୟା ” ସିନେମାର ହିରୋଇନ ମୀନା କୁମାରୀ କଥା ମନେ ପଡିଗଲା ା ସେଇ ସିନେମାରେ ସିଏ ନର୍ସ ହୋଇଥିଲା ା କାରଣ କହିଥିଲା ସିଏ ଡ଼ାକ୍ତର ହୋଇ ପାରିଲାନି ତା ବାପା ମରି ଯାଇ ଥିବାରୁ ଆଉ ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା ଭଲ ନଥିବାରୁ ା
ଗାଡ଼ିରେ ବସି ଫେରିଲା ବେଳକୁ ମୁଁ ବଡ଼ ପାଟିରେ କହିଲି ଡାକ୍ତର ନହେଲେ କଣ ହେଲା ମୁଁ ନର୍ସ ହେବି ାମୋ ମନରେ ମହୁମାଛି ପରି ଯାହା ଘୁରି ବୁଲୁଚି ସେଇ ଲାଇନ ରେ ପଢ଼ିବିା ତାପରେ ଅନେଇଲି କିଏ ଶୁଣୁନିତ ?
ସେଦିନ ସୁଧାଂଶୁ ଘରକୁ ଆସି ଲା ପରେ ସବୁ କଥା କହିଲି ଏକା ନିଶ୍ୱାସରେ । ସେ ପ୍ରଥମେ କହିଲେ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବା କଣ ଦରକାର ? ଯାହା ହେଲେ କିଛି ପଢ ସମୟ କାଟିବା ପାଇଁ ା ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ ମୋର ସବୁବେଳେ ଡାକ୍ତରୀ ପଢିବାକୁ ମନ ଥିଲା। ସେଇଟା ତ ହେଲାନି। କମସେ କମ ନର୍ସ ହୋଇଯାଏ। ସେଦିନ ମୁଁ ଆଉ ବେସି କିଛି ନକହି ପିଲାଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ଶୋଇ ପଡିଲି। ମୀନା କୁମାରୀ କଥା ରାତିରେ ଭବୁଥିଲିା ଆଉ କଣ ପଢିଲେ ମୋ ପାଇଁ ଠିକ ହେବ?
ମୋ ମୁହଁ ଶୁଖିବା ଦେଖି ସୁଧାଂଶୁ ସକାଳେ ପଚାରିଲେ କଣ ହେଲା? ମୁଁ କହିଲି ହବ ଆଉ କଣ? କେହିତ ଭାବୁ ନାହାନ୍ତି ମୁଁ ପଢେ ବୋଲି ଯାହା ମୋର ଇଛା । ମତେ ପାଖକୁ ଟାଣି ନେଇ କହିଲେ, ମୁତ ତୁ ବେଶୀ ପରିଶ୍ରମ ନକରିବାକୁ କହୁଛି। ଏଠି ଘର କାମ ସବୁ ତୁ କରୁଚୁ।ଚାକରାଣୀ ତ ନାହିଁ ? ପିଲାଙ୍କ ପଢ଼ା ଗ୍ରୋସରୀ ସବୁ ତୋ ଉପରେ। ମୁଁ ତ ଦିନସାରା ଅଫିସ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ। କେତେବେଳେ ଶନିବାର ବା ରବିବାର ଦିନ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ ମୋଠୁ ତୁ ପାଉଚୁ। ଯଦି କରି ପାରିବୁ କର। ମୁହଁ ଶୁଖେଇ ବସିବା କଣ ଦରକାର। ସଂଗେ ସଂଗେ ମୁଁ ଖିଲ ଖିଲ କରି ହସି ଦେଲି। ମୁଁ ଜିତିଲି , ମୁଁ ପଢ଼ିବି ଯାହା ମୋର ଇଛା!!!ମୋ ହସ ଦେଖି କହିଲେ ୨ଟି ପିଲାର ମା ହେଲେବି ତୋର ସେ ପିଲାଳିଆ ହସ ରହିଛି। ସେଇ ହସ ଯୋଗୁ କୁଆଡେ ସିଏ ମତେ ପସନ୍ଦ କରିଥିଲେ ବୋଲି କହିଲେ। ମୁଁ କହିଲି ମତେ ଜଣା ନାଇଁ। ମତେ ତ କିଏ ପଚାରି ନଥିଲେ ମୋର ପସନ୍ଦ କଣ ? ଖାଲି କହି ଥିଲେ ତୁମେ ଭଲ ଲୋକ। ମୁଁ ଖୁସିରେ ରହିବି।
ଥଟାରେ କହିଲେ ପଚରିଥିଲେ ମତେ ରିଜେକେଟ କରି ଥାଆନ୍ତୁ ? ମୁଁ ବି ମଜାରେ କହିଲି ବୋଧେ!! ତୁମେତ କବିତା ପଢ଼ନି ମତେ ଯାହା ଭଲ ଲାଗେ ? ସତରେ ବେଳେ ବେଳେ ଭାବେ ମୋ ଭଳିଆ ଗପୁଡ଼ିର ହାତ ଧରି ସିଏ କଣ ଖୁସି ଅଛନ୍ତି? ତାପରେ ଜିଭ କାମୁଡି ମନେ ମନେ କହିଲି ମା ରାମଚଣ୍ଡୀ ମତେ କ୍ଷ୍ୟମା କର ା ବାହା ହୋଇ ୨ଟା ପିଲାର ମାହୋଇ ମୂଁ କଣ ଏଆଡୁ ସିଆଡ଼ୁ କହୁଛି?
ସେଇ ଜାନୁଆରୀ ମାସରେ ମୋର ଆଡ୍ମିଶନ ହୋଇଗଲା। ଏଠି କଲେଜ କ୍ଲାସ ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ଥାଏ। ମୁଁ ପିଲାଙ୍କ ସ୍କୁଲ ଆଉ weekend ରେ କେତୋଟି କ୍ଲାସ ନେଲି। ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ଘର କାମ ଆଉ ପାଠ ପଢ଼ା ସହଜ ନଥିଲା। ତେବେ ମୁଁ ଖୁସି ଥିଲି। ସେଇ ଅନୁଭୂତି ଯୋଗୁ ମୁଁ ଜାଣିଲି ଯଦି ମଣିଷ କୋଉ କାମ ବା ପଢ଼ା ପାଇଁ ପାସନେଟ ଥିବ ଓ ତାହା କରିବ ତାହାଲେ ବେଶୀ କାମ ରେ ଅସୁବିଧା ହୁଏନି ା ତା ଛଡା ଆମେ ସବୁ ଭଉଣୀ ପରିଶ୍ରମୀ ଥିଲୁ ା ବୋଉ ତ ନଥିଲା ,ଘର କାମ କରିବା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ା
ଇତି ମଧ୍ୟରେ ମୋର ସାନ ପୁଅଟି ଆମେରିକାରେ ଜନ୍ମ ହେଲା ା ୧୯୯୦ରେ ମୁଁ ଡିଗ୍ରୀ ପାଇଗଲି ା ତାପରେ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଇଣ୍ଟେନଶିବ , pediatric ଓ ବିଭିର୍ନ ଦିପାର୍ଟମେଂଟରେ କାମ କଲି ା ମୁଁ ପେସେଣ୍ଟ care ସଙ୍କେ ଡାଟା ଉପରେ ନଜର ଦେଉଥାଏ ା କାହିଁକି କୋଉ symptom ବଢୁଛି? ପରେ ମୁଁ public health ରେ ସ୍ପେସାଲିଜ଼ାସନ କଲିା ଵର୍ତମାନ ମେଡିକାଲ research scientist ଭାବେ କାମ କରୁଛି ା
ଆଶା ମୋ ସାଙ୍ଗ ମଞ୍ଜୁଶ୍ରୀ ଓ ପାଠକ, ପାଠିକା ମାନେ ମୋ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣିବେ ାଆଜି ଏତିକି ା