💕ମୋ ସ୍ମୃତି ରୁ ମୁମ୍ବଇ ମହା ନଗରରେ ବିତି ଥିବା ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା: ବି .ଏ ପରିକ୍ଷାରେ ଗଣିତ ପରିକ୍ଷା ଦେବାର ଅନୁଭୂତି l 💕

ମୁମ୍ବଇରେ ମୁଁ ସକାଳ କଲେଜରେ ନାଁ ଲେଖେଇ ଭାବିଲି ଅନ୍ତତ ବି. ଏ ଟା ପାଶ୍ କରିବାକୁ l ବାପାଙ୍କ ଉପରେ ଭାରି ଅଭିମାନ କଲି ଯେ ଯେତେ ଭଲ ପଢିଲେବି ସିଏ ମୋର ବାହାଘର ଜଲ୍ଦି କରିଦେଲେ, କାରଣ ତାଙ୍କ କାମ ସରିଯିବ ବୋଲି l ବାପା କେତେ କଷ୍ଟ ରେ ବୋଉ ନଥିଲେବି କେମିତି ଆମ ମାନଙ୍କୁ ବଡ଼ କଲେ ଆଉ ଆମେ ପୁଣି ଭାଇ, ଭଉଣୀ ହୋଇ ନ ଜଣ ଥିଲୁ, ସେ କଥା ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ନଥିଲା l ମୋର ଏକ ଜିଦି ଥିଲା ଅନ୍ତତଃ ବି. ଏ ଟା ସାରିଦେଇଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା l ତେବେ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ ବାହା ହୋଇ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ଥିଲି l ସିଏ ସ୍ୱଭାବରେ ଶାନ୍ତ ଥିଲେ l ପିଲା ଦିନୁ ତାଙ୍କର ବୋଉ ନଥିବାରୁ ରୋଷେଇ ବି ଜାଣି ଥିଲେ l ନାନୀ ମୋର ନିଜର ଯା ଥିଲା l ତେଣୁ ଶାଶୁ ଘର ଜଂଜାଳ କିଛି ନଥିଲା l ଆଉ ମୋ ପାଇଁ ସବୁଠୁ ବଡ଼ କଥା ଥିଲା ସୁଧାଂଶୁ କହିଥିଲେ ମୁଁ ପଢିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ନିଶ୍ଚୟ ପଢି ପାରିବି l

ମୁମ୍ବଇ ଆସିଲା ପରେ ମୁଁ ସେଠିକା କଲେଜରେ ପଚରା , ପଚରି କରି ଆଡ୍ମିସନ୍ ନେବାର କାନୁନ୍ ଜାଣିଲି l ତେବେ ସେତେବେଳେ ମୋର ଝିଅ ଭାରି ଛୋଟ ଥିଲା l ଭାବିଲି କଲେଜ ଯିବା ପାଇଁ କିଏ ତାକୁ ରଖିବା ଦରକାର ? ଆଜି କାଲି ପରି ଶିଶୁ ବିଦ୍ୟlଳୟ ନଥିଲା ସେତେବେଳେ l ଦିନେ ଖବର କାଗଜରେ ପଢ଼ିଲି ଘରେ ଥିବା ଗୃହିଣୀ ଆଉ କାମ କରିବା ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ସକାଳ କଲେଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ମୁମ୍ବଇରେ l ଭାରି ଖୁସି ହୋଇ ସେଦିନ ସୁଧାଂଶୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ଆଳୁଚପ୍ କରି ଚାହା ସାଙ୍ଗେ ବାଢ଼ିଲି l ଆଳୁଚପ୍ ଦେଖି ସୁଧାଂଶୁ ଜାଣି ଦେଲେ କିଛି ଗୋଟେ ନୂଆ ଫର୍ମାସ୍ ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରିବ l ତିନି ବର୍ଷ ବାହାଘର ପରେ ମତେ ସିଏ ଜାଣି ଦେଇଥାନ୍ତି l ପଚାରିଲେ ତାହାଲେ ଆଜି କଣ ନୂଆ କଥା କହିବୁ ବୋଲି ଭାବିଛୁ ?

ମୁଁ ଡେରି ନକରି କହିଲି , ଜାଣିଛ ଆମ ଅଂଧେରୀ ରେ ଥିବା କଲେଜରେ ସକାଳ କଲେଜ ଆରମ୍ଭ ହେବ l ସକାଳ ପାଞ୍ଚ ଟାରୁ ଆଠଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ l ତୁମେ ତ କାମକୁ ନଟା ବେଳେ ଯାଅ l ମୁଁ ଭାବୁଛି ସେଇଠି ଆଡ଼ମିସନ୍ ନେଇଯିବି l ପିଲା ମାନେ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଆମ କାମ ବାଲି “ଗଙ୍ଗୁ ବାଈ” ଆସିଯିବ l ମୁଁ ସବୁଦିନ ପ୍ରଥମେ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିବା କ୍ଲାସ ଗୁଡାକ ନେଇଯିବି l ତାହାଲେ ଆଠଟା ପରେ ଘରେ ପହଂଚିଯିବି ତୁମେ କାମକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ! ଜୋତାରେ ଲେସ୍ ଟା ବାନ୍ଧୁ , ବାନ୍ଧୁ ସୁଧାଂଶୁ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ କହିଲେ ଏତେ ସକାଳୁ ଉଠି ବସ୍ ରେ ଯିବୁ ? କଣ ଦରକାର l ପଢାଟା ପରେ କଲେ ଚଳିବନି ? ମୁଁ ମୁହଁଟା ଶୁଖେଇ କହିଲି ଏତେ ତ ଡେରି ହେଲାଣି l ଆଗ ଝିଅ ଜନ୍ମ ହେଲା l ପର ବର୍ଷ ପୁଅ ହେଲା l ମତେ ବାଇଶି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ? ଆଉ କେବେ ପଢ଼ିବି ? ପାସ୍ କଲେତ ହେବ ନା ପଚିଶି ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ? ସୁଧାଂଶୁ ପଚାରିଲେ କାହିଁକି ? ମୁଁ କିଛି ନଭାବି କହିଲି ବ୍ୟାଙ୍କ ବା ଯେ କୌଣସି ଜାଗାରେ ଚାକିରୀ ପାଇଁ ଆପ୍ଲାଇ କରିବା ପାଇଁ ବଯସର ସୀମା ତ ଅଛି ନା ? ସୁଧାଂଶୁ ହସି କହିଲେ ତାହେଲେ ତୁ ଚାକିରୀ କରିବୁ ବୋଲି ଭାବିଛୁ ପଢ଼ିସାରି ? ମୁଁ ସାଙ୍ଗେ , ସାଙ୍ଗେ କହିଲି “ହଁ” ! ଆଜି ସେ କଥା ଭାବିଲେ ବୁହାଏ ହସେ l

ଚାକିରୀ କରିବାଵାଲା ପତ୍ନୀ ପାଇବା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି ବଡ଼ କଥା ନଥିଲା l ତାଙ୍କର ରୂପ, ଗୁଣ ଦେଖି କେତେ ଚାକିରୀ କରିବା ଝିଅଙ୍କ ବାପା, ମା ଆଗେଇ ଆସି ଥାଆନ୍ତେ ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ ନେଇ l କିନ୍ତୁ ମତେ ସିଏ ପସନ୍ଦ କଲେ କାହିଁକି ? ସେ କଥା ଭାବିବା ବା ବୁଝିବାର ବୁଦ୍ଧି ମୋର ସେତେବେଳେ ନଥିଲା l ଆମ ଗାଁ ର କୁଶଭଦ୍ରା ନଈ ଗୋଟିଏ ଦିଗକୁ ବହି ଗଲା ପରି ମୋ ମନରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା ଥିଲା କଲେଜ ଯାଇ ବି .ଏ ଟା କେମିତି ହେଲେ ସାରିବି l

ଯା ହେଉ କଲେଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଗଲା l ମୁମ୍ବଇ ବର୍ଷl ରେ ସକାଳୁ ଉଠି ଯାଇ ଇକୋନୋମିକସ୍ ଆଉ ଗଣିତ ପଢିବା ସହଜ ନଥିଲା l ମୋର ସୁନ୍ଦର ଶେଜ ଛାଡି ପିଲାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ, ଗୋଟିଏ କିସ୍ ଦେଇ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କହେ ମୁଁ ଯାଉଛି କଲେଜକୁ l ବାଈ ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିବ ଯଦି ମୋର ଆସିବାରେ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଯିବ l ପିଲଙ୍କ ପାଇଁ ଦୁଧ ଆଉ ଜଳଖିଆ ରଖିଦେଇ ଯାଇଥାଏ ଡାଇନିଂ ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ l ବର୍ଷl ଦିନେ ଶତ୍ରୁ ପରି ମୁମ୍ବଇର ବର୍ଷl ମୋର ଲୁଗା ବ୍ଲାଉସ ସବୁ ଜୁଡୁବୁଡୁ ଓଦା କରିଦିଏ l ଛତା ଥିଲେବି ପବନ ଯୋଗୁ ପାଣି ନ ଡ଼ାକିବା ବନ୍ଧୁ ପରି ଆସି ମତେ ଓଦା କରି ଦିଏ l ଭାରି ହଇରାଣ ଲାଗେ l

ସମୟ ଆସିଲା ମୁଁ ତିନି ବର୍ଷ ମୁମ୍ବାଇରେ କଲେଜ୍ ପଢା ସାରି ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ ରେଡି ହେଲି l ପିଲାମାନେ ବଡ଼ ହେବା ସାଙ୍ଗେ, ସାଙ୍ଗେ ସୁଧାଂଶୁ ଘରର ରୁଟିନ୍ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ l ସୁଧାଂଶୁ ଆଉ ମୁଁ ଧନୀ ଘରର ପିଲା ନ ହେଲେବି ଖୋଲାରେ ବଢି ଥିଲୁ l ଆମ ଘରେ ବଡ଼ ବାଡ଼ି ଥିଲା l ବାପା ସବୁ ପରିବା ବାଡ଼ିରେ ଲଗାଉ ଥିଲେ l ମୁଁ ସବୁ ବେଳେ ବାଡ଼ି କାମରେ ବାପାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ଆଉ ଗଛ ଵି ଚଢେ l ସେଇଟା ମୋର ଖେଳ ଥିଲା l ସୁଧାଂଶୁ ବିଶ୍ଵନାଥ ପୁର ଗାଁ ରେ ବଡ଼ ହୋଇଥିଲେ l ତାଙ୍କ ଗାଁରେ ଧାଡି , ଧାଡି ନଡ଼ିଆ ଆଉ ତାଳ ଗଛ ଥାଏ l ବିଶ୍ଵନାଥପୁର ର ଗୋପୀନାଥ ଙ୍କ ଦେଉଳ ପାଖେ ବଡ଼ ପଡିଆରେ ପୁଅ ପିଲା ମାନେ ବହୁତ ଫୁଟବଲ ଖାଲି ପାଦରେ ଖେଳୁଥିଲେ l

ମୁମ୍ବଇରେ ସବୁ ମିଳିବ କିନ୍ତୁ ସୁବିଧାରେ ଠିକଣା ଘର ଖଣ୍ଡେ ମିଳିବନି ରହିବାକୁ l ସୁଧାଂଶୁ ଆମେରିକାରେ ରହି ଭାରତକୁ ଫେରି ଯାଇଥିଲେ l ଆମେରିକାର ସୁବିଧା, ଅସୁବିଧା ଜାଣିଥିଲେ l ଭାବିଲେ ପିଲାମାନେ ଏଠି ବଢିଲେ ବାହାରେ ଖେଳିବାର ସୁବିଧା ହେବ l ତାଙ୍କ କାମ ବି ଭଲରେ ହେବ l ତେଣୁ ଆମେରିକା ଆସିବା ପାଇଁ ସବୁ କାଗଜ ଠିକ୍ କରି ଆପ୍ଲିକେସନ୍ ପକେଇଦେଲେ ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ପାଇଁ l

ମୋର ଆମେରିକା ହେଉ ବା ଜାପାନ୍ ହେଉ ଯୋଇଠିକୁ ସୁଧାଂଶୁ ଯିବେ ତାଙ୍କ କାମ ପାଇଁ, ସେଠିକୁ ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଯିବା ପାଇଁ କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନଥିଲା l କାରଣ ବାପା ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ l ବୋଉ ତ ପିଲା ଦିନରୁ ନଥିଲା l ଭାଇ ଭଉଣୀ ଅନେକ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ନିଜ ପରିବାର ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ l ସମସ୍ତେ ଭଲରେ ଥାଆନ୍ତି l କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମା ଅଲ୍ ପଦ୍ମା ଙ୍କୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ସଂଜ ଦେଲା ବେଳେ କହେ ମାଆ, ମୁଁ ମୋର ପରୀକ୍ଷl ଟା ସରେଇ ଦିଏ l ନହେଲେ ପୁଣି ଯୁଆଡେ ଯିବି ସେଠିକୁ ଅଧା ଡ଼ିଗ୍ରୀ ନେଇ ଯିବି l

ବି. ଏ ପରୀକ୍ଷା ର ଦିନ ଆସିଗଲା l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କ ସଂଗେ ଯାହା ସମୟ ପାଏ ତାରି ଭିତରେ ପଢେ l ମୋର ଇକୋନୋମିକସ୍ ଆଉ ଗଣିତ ଅନର୍ସ ଥିବାରୁ ଟିକିଏ ବେଶୀ ପଢିବାକୁ ପଡୁଥିଲା l ଗଙ୍ଗୁ ବାଈ ବି ମତେ ଘର କାମରେ ଦିନରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲା l ଦୁହେଁ ମିଶି ଘର କାମ ସରିଲା ପରେ ସିଏ କହେ , ବାଈ ତୁମେ ପଢ଼ , ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ମୁଁ ପାର୍କ ରେ ବୁଲେଇ ଆଣିବି l ସୁଧାଂଶୁ ଆସିବା ବେଳକୁ ମୁଁ ଘର କାମ ଆଉ ପଢା ସାରି ଦେଇ ଥାଏ l ଯାହା ବାକି ଥାଏ ରାତିରେ ପିଲାଙ୍କ କାମ ସାରି ବସି ସରାଇ ଦିଏ l

ପରୀକ୍ଷା ସମୟ ଆସି ଗଲା ଆଉ ମୁଁ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲି ପଢା ନେଇ l ମୁଁ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର୍ ରେ ଦିନ ଗୁଡିକ ଲେଖି ଦେଇ ଗଙ୍ଗୁ ବାଈକୁ କହିଦେଇ ଥାଏ ମୋ ପରୀକ୍ଷା ଦିନ ଗୁଡିକରେ ସିଏ କାମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବାକୁ ଆଉ ଡେରିରେ ଫେରିବ ଆମ ଘରୁ ମୁଁ କଲେଜ ରୁ ଫେରିଲା ପରେ l କାରଣ ମୋର ପରୀକ୍ଷା ଯୋଗୁ ଘରକୁ ଆସିବାକୁ ଡେରି ହୋଇ ପାରେ l ଅଲଗା ପଇସା ଦେବାକୁ କହିଥାଏ ସେଥିପାଇଁ l ସିଏ ବି ସେଥିରେ ରାଜି ଥିଲା ଖୁସିରେ l ସେତେବେଳେ ଆମ ଘରେ ଫୋନ୍ ନଥାଏ l ଥରେ ସୁଧାଂଶୁ ଘରୁ ଗଲେ ଆସିବା ବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ କିଛି ସମ୍ପର୍କ କରି ହୁଅନି l ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିଲେ, ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ମୁଁ ଯାଇପାରିବିନି ପରୀକ୍ଷl ଦେବାକୁ l ଆମର ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବହୁତ ଦୂରରେ ରହୁ ଥିଲେ ଯାହାଙ୍କ ପାଖେ ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ ଛାଡି ପାରିବି , ଦରକାର ହେଲେ l କେବେ ସେଭଳି ଦରକାର ଆସି ନଥିଲା, ତେଣୁ ଭାବି ନଥିଲି l

କଥାରେ କହନ୍ତି ତୁମେ ନଭାବିଲେବି ଯାହା ହେବାର ଥିବ ତାହା ହେବ l ମୋର ଗଣିତ ପରୀକ୍ଷା ଦିନ ମୁଁ ଡରୁଥିଲି l ସକାଳୁ ଡାହାଣ ଆଖିଟା ଡେଉଁ ଥିଲା l କିଛି ଅଘଟଣ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ବୋଲି ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କହିଲି l ସବୁ ବେଳ ପରି ସିଏ ହସି କରି କହିଲେ ତୁ ତ ସବୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛୁ l “ମୁଁ ରହି ଯାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଆଜି କଂପାନୀରେ ବଡ଼ ମିଟିଂ ଅଛି , ବାହାରୁ ଲୋକ ଆସିବାର ଅଛି , ସେଭଳି ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସ କରି ଡରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ” ?

ମୋର ପରୀକ୍ଷା ଉପରବେଳା ଦୁଇଟାରୁ ଚାରିଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ଅନୁସୂଚିତ ଥିଲା l ସୁଧାଂଶୁ ଚାଲି ଗଲେ ଅଫିସ୍ l ସେଦିନ ଗଙ୍ଗୁ ବାଈ ଯିଏ ନଟା ପୂର୍ବରୁ ଆସିବାର ଥିଲା ଆସିଲାନି l ଭାବିଲି ବୋଧେ ଡେରିରେ ଆସିବ କାରଣ ସିଏ ଜାଣି ଥିଲା ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଘରୁ ବାରଟା ପରେ ବାହାରିବି ବୋଲି l ବହି ନଦେଖି ଖାଲି ଦାଣ୍ଡକୁ ବାହାରକୁ ଅନେଇ ବାରମ୍ବାର ଦୁଆର ଖୋଲୁ ଥାଏ ବାଈ ଆସିଲା ବୋଲି ? ହଠାତ ବାଈ ର ଝିଅ ଆସି କହିଲା ଯେ ଗଙ୍ଗୁ ବାଈର ଦେହ ଭାରି ଖରାପ ହୋଇଗଲା l ତାକୁ ହସ୍ପିଟାଲ ନେଇ ଯାଇଛନ୍ତି l କିଛି ପଇସା ଦରକାର l ମୁଁ ପଇସା ଦେଲି ଆଉ ତାପରେ ଭାବିଲି ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ କିପରି ଯିବି ? ଦିନ ଏଗାରଟା ବାଜିଥିଲା l କିଛି ନଭାବି ଅଟୋ ରିକ୍ସା କରି ଚାଲିଲି ପାୱାଇ ଯୋଉଠି ମୋ ସାଙ୍ଗ ଥିଲେ l ହଠାତ ମତେ ଦେଖି ମୋ ସାଙ୍ଗ କୁନି ପଚାରିଲା , ଚନ୍ଦୁ ତୁ କଣ ଏଇଠି ଏଇନେ ? ତାକୁ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲି କୁନି ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ ରଖ ଚାରି ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ l ମୁଁ ପରୀକ୍ଷାଟା ଦେଇ ସିଧା ଆସି ଯିବି l ତାକୁ ବୁଝେଇ ବି ପାରିଲିନି କାରଣ l ସବୁ କଥା ପାଇଁ ସମୟ ନଥିଲା l କୁନି ମୋର ବଡ଼ ସାଙ୍ଗ ତେଣୁ ନ ବୁଝେଇଲେବି ସେ ସବୁ ବୁଝି ଦେଲା l ପିଲାମାନେ ତାକୁ ଜାଣିଥିବା ଯୋଗୁ ମୁଁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ କଲେଜକୁ ଅଟୋ ଖଣ୍ଡିଏ ନେଇ ବାହାରି ଆସିଲି, ବସ୍ ରେ ବେଶୀ ସମୟ ଲାଗିବ ବୋଲି l

ମୁମ୍ବଇ ସହରର ଭିଡ଼ ଅଫିସ୍ ସମୟରେ ବେଶୀ l ଦିନ ଦୁଇଟା ବାଟରେ ହୋଇ ଗଲା l ମନେ ମନେ ଅଲ୍ ପଦ୍ମା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ଡାକିଲି lଯଦି ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ନ ପହଞ୍ଚେ ତାହେଲେ ଆଉ ବି.ଏ ସରିବନି ମୁମ୍ବାଇ ରେ, କାରଣ ଆମେ ଆମେରିକା ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମାସରେ ଯିବାକୁ ଠିକ୍ କରି ଥିଲୁ l ଆଉ ଗୋଟେ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ କୁଆଡେ, କେମିତି ମୁମ୍ବାଇ ଯାଇ ପରିକ୍ଷl ଦେଇ ପାରିବି ବୋଲି ଭାବି ପାରୁ ନଥିଲି l କଲେଜ ପହଂଚିଲା ବେଳକୁ କୋଡିଏ ମିନିଟ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଥିଲା l

କଲେଜ ହଲ୍ ରେ ପରୀକ୍ଷା ଦୁଆର ବନ୍ଦ ଥିଲା l ମୁଁ ବିକଳରେ ଦୁଆର ବାଡ଼େଇଲି ଆଉ କହିଲି “ଦରୱାଜା ଖୋଲିଏ ପ୍ଲିଜ “l କିଛି ସମୟ ପରେ ଜଣେ ମରାଠୀ ମାଡାମ୍ ଆସି ଭାରି ରାଗି କହିଲେ ତୁମେ ଅଧ ଘଣ୍ଟେ ଡେରିରେ ଆସିଲ l ତେଣୁ ଆଉ ଭିତରକୁ ଯିବାକୁ ଦିଆ ହବନି l ମୁଁ କାନ୍ଦି କରି କହିଲି ପ୍ଲିଜ ଘରେ ବଡ଼ ଅସୁବିଧା ହୋଇଗଲା l ସେ ଜମା ଶୁଣିବାକୁ ରାଜି ହେଲେନି l “ମୁଁ ରାଗିଯାଇ କହିଲି ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଫୀ ଦେଇଛି ଆଉ ଏଠିକି ଆସିଛି l ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ଦେଵି ନିଶ୍ଚୟ l ପ୍ରିନସିପାଲ୍ ଙ୍କୁ ଡାକ “?

ତାପରେ ପଥୁରିଆ ସାହି ର ଜଵରୀ ଝିଅ ପରି ପ୍ରଶ୍ନ ପେପର୍ ଆଉ କାଗଜ ନିଜେ ଟେବୁଲ୍ ଉପରୁ ନେଇ ମୋ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସିଟ୍ ରେ ବସି ପ୍ରଶ୍ନ ଗୁଡିକ ଦେଖିଲି l ରାଗରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ବୁଲୁଥାଏ ଘୁର୍ ଘୁର୍ l ଆଖି ଲୁହରେ ମୋର ଚଷମା ପୁରି ଯାଇ ଥିଲା l ଯା ହେଉ ଯାହା ମନେ ଥିଲା ପ୍ରଶ୍ନ ଦେଖି କିଛି ଉତ୍ତର ଦେବାରେ ଲାଗି ଗଲି l ସେ ମାଡାମ୍ ମତେ ଆଉ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ ସମୟ ଦେଲେ ବେଲ୍ ବାଜିଗଲେବି l ମୋ ହାତରୁ ପେପର୍ ସବୁଠାରୁ ଶେଷରେ ନେଲେ l ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବାକୁ ଯାଉ ଥିଲି ସେ କହିଲେ ତୁମର ଭାରି “ଜବରଦସ୍ତି ମିଜାଜ ମରାଠୀ ମାଛ ବାଲିଙ୍କ ପରି” ? ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ ଏଇଟା ଆମ ପୁରୀର ପଥୁରିଆ ସାହୀର ଝିଅଙ୍କ ଦୃଢ଼ ମିଜାଜ୍ l

କିଛି ମାସ ପରେ ରେଜଲ୍ଟ ବାହାରିଲା l ଭଗବାଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୁଁ ବି.ଏ ରେ ଭଲରେ ପାଶ୍ ହୋଇ ଗଲି ଅନର୍ସ ସହିତ l ସେଦିନ ମନେ ପଡିଲେ ହସ ମାଡ଼େ ଆଉ ଦୁଃଖ ବି ଲାଗେ ଯେ ସାଧାରଣ ବି.ଏ ପଢିବା ପାଇଁ ଭଲ ପଢୁଥିଲେବି ମତେ ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତି ରେ ଯିବାକୁ ପଡିଥିଲା l ବହୁତ ଲମ୍ବା ଗପଟି ହେଲାଣି l ବାକି ସବୁ ଆସନ୍ତା ଗପ ରେ ଲେଖିବି l

ଲେଖିକା : GFPS(Girl From Pathuria Sahi)