——-ନାଁ ବଦଳିବା ଆମେରିକାରେ——

କିଛି ବର୍ଷ ତଳର କଥା ଆଜି ମନେ ପଡିଗଲା l ସେଦିନ ଅଚାନକ ମୋର ପିଲାଦିନ ସାଙ୍ଗ ଜୟଶ୍ରୀ କୁ ଆମ କମ୍ପାନୀର ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଘରେ ଦେଖି କାବା ହୋଇ ଗଲି l ମତେ ଦେଖି ପଚାରିଲା ଚନ୍ଦ୍ରମଣି ତୁ କେବେଠୁ ଏଇ କମ୍ପାନୀ ରେ ଅଛୁ ? ସିଏ ବୋଧେ ଖାଲି ଥିବା ଗୋଟିଏ କାମ ପାଇଁ ଦରଖାସ୍ତ ଦେଇଥିଲା, ସେଥି ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା ତାକୁ କମ୍ପ୍ୟୁଟର ବିଭାଗକୁ ନେବା ପାଇଁ କିଏ ଆସିବେ ବୋଲି l ବହୁତ ବଦଳି ଯାଇଛି. ମୁହଁରେ ନାଲି ଲିପିସ୍ଟିକ ଆଉ ବାଳ ବି ବେଶ ଛୋଟ ଛୋଟ କାଟିଛି l ମୁଁ କହିବା ଆଗରୁ ସିଏ କହିଲା ପରେ କଥା ହେଵା, ମତେ ନବା ପାଇଁ ସେକ୍ରେଟେରୀ ଆସିଲାଣି l ମୁଁ ତାକୁ କହିବାକୁ ଭୁଲିଗଲି , ଚନ୍ଦ୍ରା ମୋର ନାଁ କହିଲେ ସେମାନେ ତତେ ମୋ ପାଖକୁ ନେଇ ଆସିବେ ନହେଲେ ମତେ ଫୋନ ରେ ଜଣେଇ ଦେବେ l ମୁଁ ଆସି କଥା ହେବି ା ପିଲାଦିନେ ଆମେ ଏକାଠି ପଢିଥିଲୁ l ତା ବାପାଙ୍କର ବଦଳି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ଆମେ ନବମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢିଲା ବେଳେ l ସେବେଠୁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ଦେଖା ହୋଇନି ବା ଖବର କିଛି ରଖିନୁ ଆମେ ପରସ୍ପରଙ୍କର l ମୁଁ ବାହା ହୋଇ ମୁମ୍ବଇ ଆସିଲା ପରେ ଥରେ ମୋ ସାଙ୍ଗ ରେଖା ସାଂଗେ ପୁରୀ ଦେଉଳରେ ଦେଖା ହୋଇଥିଲା,ସେଇ କହିଲା ଜୟଶ୍ରୀ କଂପୁଟର ସାଇନ୍ସ ପଢି ଚାକିରୀ କରିଛି l ଆମେରିକାରେ ତାର ସ୍ୱାମୀ କାମ କରନ୍ତି l

ମୁଁ ଆମେରିକା ଆସିଲା ପରେ ପିଲାଙ୍କ ସାଂଗେ ଆଉ କଲେଜ ଯିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହି ସବୁ ସମୟ କଟେଇଲି l କାହାକଥା ଭାବିବାକୁ ବା କିଏ କୋଉଠି ଅଛି ଜାଣିବାକୁ ସମୟ ନଥିଲା l ସେତେବେଳେ ଫେସବୁକ ର ସୁବିଧା ନଥିଲା l ଜୟଶ୍ରୀ କୁ ଦେଖିବା ପରଠୁ ମନରେ ପୁରୁଣା କଥାର ଶୁଅ ଲହଡି ପରି ଆସି ଭାଙ୍ଗିଲା l ବାରମ୍ବାର ମନେ ପଡିଲା ମୁଁ କେମିତି ଚଟା ଖେଳିବା ପାଇଁ ତା ଘରକୁ ଯାଉଥିଲି l ତା ବୋଉ ଭଲ ଆଚାର କରନ୍ତି l ମୋ ଆଖି ସବୁ ବେଳେ ଥାଏ ଆଚାର ଖାଇବା ପାଇଁ l ମାଉସୀ କହିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ମା ରାମଚଣ୍ଡୀଙ୍କୁ ଡାକି କହେ, ହେ ମା, ଆଜି ମାଉସୀ ମତେ ପରଟା ଆଉ ଆଚାର ଖାଇବାକୁ କୁହନ୍ତୁ l ଜାଣିନି କାହିଁକି ମୁଁ ସାମାନ୍ୟ ଆଚାର ଆଉ ପରଟା ପାଇଁ ରାମଚଣ୍ଡୀ ଙ୍କୁ ଡାକୁଥିଲି ? ବୋଧେ ଆମ ଘରେ ବୋଉ ନଥିବା ଯୋଗୁ କେହି ପରଟା ବା ଆଚାର କରିବା ଵାଲା ନଥିଲେ ବା ସ୍ନେହରେ କେହି ପାଖରେ ବସି ଖାଇବାକୁ କହୁ ନଥିଲେ l ସେଇ ଯୋଗୁ ଆମର ବଡ଼ ପକା ଘର ହେଲେବି ମତେ ଘରଟା ଭାରି ଅନ୍ଧାର ଆଉ ଖାଲି ଲାଗେ l ଜୟଶ୍ରୀ ମତେ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଡାକିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଗୋଡ଼ ଟେକି ବସିଥାଏ l ବେଳେ ବେଳେ ସିଏ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କୁ ଡାକି ନିଏ l ମୋ ମନ ଭାରି ଖରାପ ଲାଗେ l ସେଥିପାଇଁ ଆଗରୁ ଦିଅଁ ଙ୍କୁ ଡାକି ଦିଏ l

ହଠାତ କିଏ ଜଣେ କହିଲା ଚନ୍ଦ୍ରା, ନୂଆ ଇଣ୍ଟରଭିଉ ଦେବାକୁ ଆସିଥିବା ଲେଡି ପ୍ରଥମ ନାଁ ଚନ୍ଦ୍ରମଣି ବୋଲି ଜଣଙ୍କୁ ଖୋଜୁଥିଲେ ? ତାଙ୍କୁ ଶେଷ ନାମ ଜଣା ନଥିଲା l ଅପେକ୍ଷ୍ୟା କରି କରି ଏଇନେ ଚାଲିଗଲେ. ମୁଁ ମୋ ଭାବନାରୁ ଫେରି ଆସି କହିଲି ଇଏସ , ଇଏସ, ସିଏ ମତେ ଖୋଜୁଥିଲା l ତୁମେ ମତେ ଡାକିଲନି ? ମୁଁ ଅପେକ୍ଷ୍ୟା କରି ବସିଛି l ସେମାନେ କାବା ହୋଇ ମତେ ଅନେଇଲେ ? କହିଲେ ତୁମ ନାଁ ତ ଚନ୍ଦ୍ରା? ଇଏସ ତୁମେ ଠିକ କହୁଛ, ହେଲେ ସେ ଲୋକଙ୍କର ପୁରା ନାଁ କଣ? ବହୁତ ଖୋଜି ଜାଣିଲି ଜଣେ ଜୟ ସାମୁଏଲ ଇଣ୍ଟରଭିଉ ଦେଇଥିଲେ l ଭାବିଲି ବୋଧେ ମୋ ପରି ଜୟଶ୍ରୀ ନାଁ ଟାକୁ ଜୟଶ୍ରୀ ରୁ ଜୟକୁ ବଦଳି କରିଛି, ଏଠିକା ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ସୁବିଧା ହେବ ଡାକିବାକୁ ବୋଲି l ଚାକିରୀରେ ଡାକିବା ପାଇଁ ସୁବିଧା ହେବ ବୋଲି କେତେଲୋକ ଏପରି କରନ୍ତି ? ସାମୁଏଲ ବୋଧେ ଶେଷ ନାମ ବାହାହେବା ପରେ ହୋଇଥିବ? ତେବେ ମୁଁ କହି ଦେଇ ଥିଲେ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା ମତେ ଏଠି ଚନ୍ଦ୍ରା ନାଁରେ ଜାଣନ୍ତି l ନିଜ ଉପରେ ଚିଡ଼ିଲି l ସାମାନ୍ୟ କଥା କହିବାକୁ ଭୁଲି ଗଲି ବୋଲି ? ଭାବିଲି ଫୋନ ନମ୍ବର ଟା ମିଳନ୍ତାକି ? ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ବିଭାଗ ଫୋନ ନମ୍ବର ତ ଦେବନି ଯେତେ କହିଲେବି ?

ମନେ ମନେ ପୁଣି ରାମଚଣ୍ଡୀ ଙ୍କୁ କହିଲି ମା, ଜୟଶ୍ରୀ ଏଇଠି କାମ ପାଇଯାଉ ଆମ କଂପାନୀରେ l କିଛି ଦିନ ପରେ ଦେଖିଲି କମ୍ପାନୀ ଇଣ୍ଟେରନାଲ ମେଲ ରେ ଲେଖା ହୋଇଛି; ନୂଆ କର୍ମଚାରୀ ଜୟ ସାମୁଏଲ, ନିଉଜର୍ସି l ସାଂଗେ ସାଂଗେ ମୁଣ୍ଡିଆଟିଏ ମାରିଲି ରାମଚଣ୍ଡୀଙ୍କୁ ଆଉ ଫୋନ ବୁଲେଇଲି ୨୦୧ ୨୪୪ ୬୯୮୭ l ଆରପଟୁ ଶୁଣିଲି ଜୟ କହୁଛି l ମୁଁ କହିଲି ହେ ମୁଁ ତୋ ସାଙ୍ଗ ଚନ୍ଦ୍ରମଣି କହୁଛି l ଦୁହେଁ ବୁହେ ହସିଲୁ ଆଉ ଜାଣିଲୁ ଏଠି ଆମ ଘରେ ଦିଆ ନାଁ କାହିଁକି ଆଉ କେମିତି ବଦଳି ଯାଏ, ଡାକିବା ସୁବିଧା ପାଇଁ l ଯା ହେଉ ମେରୀ ବା ଗିଲଡ଼ା ତ ହେଇନି ପୁରା ୩୬୦ ଡ଼ିଗ୍ରୀ ବଦଳି ହେଲାପରି କେତେ ଲୋକଙ୍କର l

ଜନ୍ମ ଦିନର ଶୁଭେଚ୍ଛା ମଉସା (GFPSP). Girl From Pathuria Sahi, Puri.

  ଜନ୍ମ ଦିନର ଶୁଭେଚ୍ଛା ମଉସା

From: (GFPSP) Girl From Pathuria Sahi, Puri.

ଆଜି ମୋର ଆଉ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହଙ୍କର ଜନ୍ମ ଦିନ lତାଙ୍କର ଧୂପ କବିତା ବହିଟି ପଢିବାର ଇଛା ଓ ସଙ୍ଘର୍ଷ ମୁଁ ଆଗରୁ ଲେଖିଛି l ଆଜି ପୁଣି କବିଙ୍କ କଥା ମନେ ପକାଇ ମୋର ଏଇ ଉପହାରଟି ପୋଷ୍ଟ କଲି l

କବିତା ଆଉ ଗଳ୍ପ ପଢିବା ପାଇଁ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଇଛୁକ ଥିଲି। ବେଶୀକରି ପ୍ରେମି ଓ ପ୍ରେମିକାଙ୍କ ମିଳିବା ଆଉ ବିସନ୍ଧି ହେବାର କବିତା ମତେ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗେ। ଖରାଦିନେ ମୁଁ ଆମ ବାଡ଼ି ଆଡ଼ ଚାଉଳିଆ ଗଛର ଡାଳରେ ଚଢି ବହିଖଣ୍ଡେ ଧରି ବସିଯାଏ। ପ୍ରାୟ ୪ ବା ୫ ଘଂଟା କେମିତି କଟିଯାଏ ଜଣା ପଡ଼େନି। କବିତା ପଢିଲା ବେଳେ ମୁଁ ମନେ ମନେ କବିତାର ନାଇକା ହୋଇଯାଏ ନହେଲେ କୋଣାର୍କର ମୂର୍ତି ହୋଇଯାଏ। କେବେ କେବେ କାହାର ମା ବା ଭଉଣୀ ହୋଇଯାଏ। ଏଭଳି କଳ୍ପନା କରି ମୋ ମନରେ ଯାହା ସବୁ ଇଛା ଥାଏ ତା ପୂରଣ କରେ। ଥରେ ମୁଗଲେ-ଆଯାଦ ସିନେମା ଦେଖିଲା ପରେ ଭାବିଲି ରାଜାଙ୍କ ପ୍ରେମିକା ହେଵା ଭାରି କଷ୍ଟ କିନ୍ତୁ ପ୍ରେମ ହେଲେ ଏମିତି ହେଲେ ଭଲ। ପୁଣି ନିଜେ ଉତ୍ତର ଦିଏ କାହିଁକି ଭଲ? ଭାବେ ସଲିମ ସାଙ୍ଗେତ ବସିବି। ନର୍ତ୍ତକୀ ମାନେ ନାଚୁ ଥିବେ ଓ ବହୁତ ଜେର୍ଲସ ହେଉଥିବେ ଯେ ମୁଁ ରାଣୀ ହୋଇ ବସିଛି, ବିଚରା ସେମାନେ ନାଚି ନାଚି ଥକୁଛନ୍ତି। ଅନାରକଲି ବିତ ସେମାନଙ୍କ ଭଳି ନର୍ତ୍ତକୀ ଥିଲା। ଏବେ ଭାବୁଛି ଏଇ ଜେର୍ଲସ ହଵା ଆଉ ଅଭିମାନ କରିବା ଗୁଣଟି ମୋ ଭିତରେ ବର୍ତ୍ତମାନବି ଭର୍ତି ହୋଇ ଅଛି। ନହେଲେ କିଏ ମୋ ପୋଷ୍ଟ ନପଢିଲେ ମୋ ମନରେ ଏତେ କୋହ କାହିଁକି ହୁଏ? ରାଗି ବି ଯାଇ ଅଭିମାନ କରେ। ବାରମ୍ବାର ଯୁମ୍ବା ଡାନ୍ସ କ୍ଲାସରେ ୱାଟର ବ୍ରେକ ବେଳେ ଫୋନ୍କୁ ଦେଖେ? ଭାବେ କାଳେ ମୋ ଲେଖାରେ କିଏ ଇମୋଜୀ ବା କମେନ୍ଟ ଛାଡ଼ିଥିବ? ଛାଡ଼ ସେ ସବୁ, ମୁଁ ତ ମନେପକାଉଛି ଆଜି ମୋର ସବୁଠୁ ଫେଂଵ ଲେଖକ ମାୟାଧର ମାନସିଂହଙ୍କୁ। ସିଏ ଲେଖିଥିବା ଧୂପ କବିତା ବହି ପଢିବା ପାଇଁ ମୋର ବହୁତ ମନ ଥିଲା। ଆସନ୍ତା କାଲି ପତ୍ରିକା ରେ ଧୂପ କବିତା ବହି ର ଗୋଟିଏ, ଦୁଇଟା କବିତା ପଢିଲା ପରେ ଭାବିଲି କେମିତି ହେଲେ ଵହିଟା ପୁରା ପଢ଼ିବି।

ଆମ ସାଇ ଯାଡୁଆଣି ଲାଇବ୍ରେରୀ ରେ ସେଇ ବହିଟି ନଥିଲା। ସମୁଦ୍ର କୁଳ ରାମକୃଷ୍ଣ ଲାଇବ୍ରେରୀ ଦୂରରେ ଥିବା ଯୋଗୁ ବାପା ଛାଡ଼ିବେନି। ଭାବିଲି, ଯଦି ପଢା ବହି ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା ତାହାଲେ ଅବା ଭାଇନା ସାଙ୍ଗେ ଯାଇ ପାରନ୍ତି। ବାପା ତ କବିଙ୍କ ପ୍ରେମ କବିତା ପଢିବା କଥା ଶୁଣିଲେ ବହୁତ ଚିଡ଼ିବେ। ଖରା ଛୁଟି ନିକଟ ହୋଇ ଆସୁଥାଏ। ମୋ ସାଙ୍ଗମାନେ କିଏ କିଏ ତାଙ୍କ ଗାଁ କୁ ବୁଲିବାକୁ ଯିବାର କଥା କହୁଥାଆନ୍ତି। ମୋ ସାଙ୍ଗ ବାସନ୍ତୀ ଉଷା ସିଲେଇ କ୍ଲାସ ରେ ସିଲେଇ ଶିଖିଵ ବୋଲି କହୁ ଥିଲା। ମୂଁ କିଛି ଉପନ୍ୟାସ ଆଉ କବିତା ପଢିବାକୁ ଭାବୁଥିଲି । ମତେ ପିଲାଦିନୁ ଗପ ଓ କବିତା ବହି ପଢିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ। ଏବେବି ସେଇ ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡ଼ିନି। ଘରେ ଆଉ କିଛି ପଛେ ନଥାଉ, ବହି ଗୁଡ଼ାଏ ଅଛି।

ଧୂପ ବହିଟିର ମୂଲ୍ୟ ସେତେବେଳେ ୮ ଅଣା ଥିଲା। ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ବଡ଼ ଭାଇନାକୁ କହିଲେ ହୁଅନ୍ତା। କିନ୍ତୁ ସିଏତ ବୋଧେ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମାସରେ ଆସିବେ ବୋଲି କହୁଥିଲେ । ଖରା ଛୁଟିତ ସରିଯିବ। ଏବ ଭଳିଆ ଫୋନ ର ସୁବିଧା କାହାରି ନଥିଲା। ଚିଠି ଲେଖିଲେ ଡେରି ହୋଇପାରେ ଓ ବାପା ପଚାରି ପାରିବେ କଣ ପାଇଁ ଚିଠି ଲେଖୁଛୁ? ସବୁଦିନ ମନରେ କିଛି ଉପାୟ କରିବାକୁ ଭାବେ, କେମିତି ୮ ଅଣା ଏକାଠି କରିବି ଆଉ ବହିଟା କିଣିବି।

ଅରକ୍ଷିତଙ୍କୁ ଦଇବ ସାହା। ଆମର ବାହାର ନଳରୁ ପାଣି ପିଇବା ପାଇଁ ଆସେ। ବାକି ସବୁ କାମ ଘର କୂଅ ପାଣିରେ ହୁଏ। ମୁଁ ସବୁ ଦିନ ଦୁଇ ବା ତିନି ଗରା କଳ ପାଣି ବାହାରୁ ଆଣେ ପିଇବା ପାଇଁ । ସେଇଟା ଆଉ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଇଁ ଫୁଲ ତୋଳିବା ମୋର କାମ ଥିଲା। ପାଣି ଗରାରେ ଭର୍ତି କଲା ବେଳେ ମୋ ସାଙ୍ଗ ବାସନ୍ତୀ କହିଲା ଚନ୍ଦୁ, ଜାଣିଚୁ ଟିକି ନାନୀଙ୍କ ଗୋଡ଼ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି। ସିଡିରୁ ଖସି ଗଲେ ଶୁଖିଲା ଲୁଗା ତାରରୁ କାଢୁ କାଢୁ। ଟିକି ନାନୀଙ୍କ ଘରେ ଆଉ କେହି ନଥାନ୍ତି। ଘର କାମ ତାଙ୍କର ଠିକା ଚାକିରାଣୀ କରିଦିଏ। ସିଏ ନିଜେ କଳରୁ ପାଣି ନିଅନ୍ତି। ରୋଷେଇ ବି ସିଏ ନିଜେ କରନ୍ତି । ଏକଥା ଶୁଣି ମନଟା ଭଲ ଲାଗିଲାନି।ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ କେବେକେବେ ପାଣି ଆଣି ଦଉଥିଲି। ଭାବିଲି ପଚାରି ଆସିବି ଯଦି କଣ ଦରକାର ହୁଏ ମତେ କହିବେ ବୋଲି। ମତେ ଦେଖି ଟିକି ନାନୀ କହିଲେ ଚନ୍ଦୁ ତୁ ଆସିଲୁ ଭଲ କଲୁ। ମୁଁ ତୋ କଥା ଭାବୁଥିଲି। ମତେ କିଛିଦିନ ତୁ ପାଣି ଆଣି ଦବୁ। ମୁଁ ସଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ରାଜି ହୋଇ ଗଲି। ଆମର କଥା ହେଲା ୩ ବାଲ୍ଟି ପାଣି ପାଇଁ ସିଏ ମତେ ଗୋଟିଏ ଅଣା ଦେବେ। ତାଙ୍କ ଘର ଟିକିଏ ଦୂର ଥିଲା ବାହାର ନଳ ଥିବା ଜାଗାରୁ। ତେବେବିମୁଁ ଖୁସି ହୋଇଗଲି ଯେ ଏଥର ଧୂପ ବହିଟି କିଣି ପାରିବି। ଜୁନ ମାସରେ ଖରା ବହୁତ। ତଥାପି ମୁଁ ୮ ଦିନ ଏକାଦିକ୍ରମେ ପାଣି ନେଇ ଟିକି ନାନୀଙ୍କ ଘରେ ଦେଲି। ପ୍ରାୟ ଅଧ କିଲୋମିଟର ଦୂର ତାଙ୍କ ଘର ଥିଲା। ଆମ ଘର ପାଇଁ ୩ ଗରା ପାଣି ଆଉ ତାଙ୍କ ଘର ପାଇଁ ସେତିକି ପାଣି ଟେକି ନେଲା ବେଳକୁ କଷ୍ଟ ହେଉଥିଲା । ଜୁନ ମାସର ଖରାରେ ଦେହ ଝାଳ, ନାଳ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା l

ତେବେ ଯେତେ ବେଳେ ଭାବିଲି ମୁଁ ଧୂପ ଵହିଟା କିଣି ପଢ଼ିବି ବୋଲି ମୁଁ ସବୁ ଭୁଲିଯାଏ। ଆଠ ଦିନ ପରେ ଟିକି ନାନୀଙ୍କ ଗାଁ ରୁ କିଏ ଜଣେ ଲୋକ ଆସି ରହିଲେ ତାଙ୍କ ପାଖେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ। ସେଇ ଦିନ ଟିକି ନାନୀ ତାଙ୍କ କାନିରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିବା ଗଣ୍ଠିରୁ ଗୋଟିଏ ଆଠଣି କାଢି ମୋ ହାତକୁ ବଢ଼େଇ ଦେଲେ। କହିଲେ ରଖ, ଚେନାଚୁର ଆଉ ମିଠେଇ ଖାଇବୁ। ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରି କହିଲି, ନାଇଁ । କବି ମାନସିଂହ ଙ୍କର ବହି ଖଣ୍ଡେ କିଣିବି ବୋଲି ଠିକ କରିଛି। ଟିକି ନାନୀ ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ବୁଲେଇ କହିଲେ, ମା ଛେଉଣ୍ଡ ପିଲାଟା କଥା କିଏ ବୁଝୁ ନାହାନ୍ତି। ମୁଁ ଭୋକିରି କାନ୍ଦି ପକେଇଲି । ଭାବିଲି ସତରେ ବୋଉ ଥିଲେ ନିଶ୍ଚେ କବିତା ବହି ଖଣ୍ଡକ କିଣି ଦେଇ ଥାଆନ୍ତା। ତାପରେ ହସି କହିଲି ଆଜି ବଡ଼ଦାଣ୍ଡ ଯାଇ ଵହିଟା କିଣି ଆଣିବି। ଖରା ଛୁଟି ଆଉ ସପ୍ତାହେ ଥିଲା।

ସେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଛୁଟିଟା ମୋର ବହୁତ ଭଲରେ କଟିଲା। ସବୁ ଦିନ ଦ୍ବି ପହରେ ଚାଉଳିଆ ଗଛରେ ଚଢି ଚାଉଳିଆ ଖାଏ ଆଉ ଧୂପ ବହିରୁ କବିତା ପଢେ। ମୋର ସେ କବିତା ସବୁ ଏବେବି ମନେ ଅଛି। ବହୁତ ଦିନ ପରେ ଧୂପ ବହିଟି ଆମେରିକାରେ ପୁଣି ଛପା ହେଲା ଆଉ ଜଣେ ମତେ ସେ ବହିଟି ଉପହାର ଭାବରେ ଦେଲେ । ପୁଣି ବହିର ପୃଷ୍ଠା ଗୁଡିକ ଓଲଟାଇ ଛୁଇଁଲି। କିନ୍ତୁ ସେ ପୁରୁଣା ମ୍ୟାଜିକ ଅନୁଭବ ହେଲାନି। ଭାଇଲି ବୋଧେ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଛୋଟ ଥିଲି ଆଉ ସବୁ କଥା ରେ ପ୍ରେମ, ଉମଂଗ ରହିଥିଲା। ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳରେ ଏବେ ମୁଁ ଆଉ ସେତେ କବିତା ପଡ଼ୁନି। ଆଉ ଅନାରକଲି ବା ନାଇକା ହେବାର ସ୍ବପ୍ନ ନାହିଁ । ସେ ସବୁ ଆମ ପଥୁରିଆ ସାହିରେ ଛାଡି ଆସିଲି l

ଆଜି ମାନସିଂହ ଙ୍କ ସାହିତ୍ୟ ଆଲୋଚନା ଶୁଣି ଏଇ କଥାଟି ପୁଣିଥରେ ପୋଷ୍ଟ କଲି ମୋର ପିଲା ଦିନର ସ୍ମୃତିରୁ l Happy BD Mausa l

🌙ମୋ ଭାବନା ରୁ କେତାଟି ଧାଡି 🌙

ମୁଁ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଟିଏ !

ପ୍ରଗଲଭା ନଈ ଟିଏ !

ବାହାଘର ପୂର୍ବରୁ ରହିଲି ବାପାଙ୍କ ସମ୍ପତି !

ବିବାହ ପରେ ମୋର ସ୍ୱାମୀ ହେଲେ ପ୍ରଥମ ପ୍ରୀତି !

ସମ୍ପୂର୍ଣ ସମର୍ପିତ ହେଲା ପରେ ନିଜତ୍ୱକୁ ହରାଏ !

ମା ହେଲାପରେ ମୋର ବୋଲି କିଛି ନଥାଏ !

ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁମଠାରୁ ମୋର ସୃଷ୍ଟି !

ଆଉ ଅନ୍ତ କୁହ ଅଛି କୋଉଠି !

❤️

❤️ (ଗାର୍ଲ ଫ୍ରମ୍ ପଥୁରିଆ ସାହି ପୁରୀ {GFPSP}) ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ ଗୋଟିଏ ଅଭୁଲା ମେମୋରି: ମନେ ପଡେ ମୋର ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ଅଖା ବସ୍ତାରେ ନଡ଼ିଆ ଆଣିବା ଆଉ ମୋର ନଡ଼ିଆକୁ ଭଲପାଇବା l ❤️

ସକାଳୁ କଲେଜ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଭାଉଜ ପାଖକୁ ଆସି ମୋ କାନରେ କହିଲେ, ଚନ୍ଦୁ ଆଜି ଠିକ ସମୟରେ କଲେଜରୁ ଫେରିବ l ଡେରି ଜମା କରିବନି l ମୁଁ ପଚାରିଲି କାହିଁକି ଆଜି ସିନେମା ଯିବାକି ? ଆମେ ଯେବେ ସିନେମା ଯାଉ ମୁଁ ଜଲ୍ଦି ଆସି ରାତି ରୋଷେଇ ରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ, ତା ଦ୍ୱାରା ରାତି ୯ଟା ବାଜିବା ପୂର୍ବରୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଖାଇବା ସରେଇ ମୁଁ , ଭାଇନା ଆଉ ଭାଉଜ ସିନେମା ଦେଖି ଯାଉ l କିଛିତ ନୂଆ ସିନେମା ପଡିନି , ନହେଲେ ମୋ ସାଙ୍ଗ ପୁଷ୍ପିତା ନିଶ୍ଚୟ କହି ଥାଆନ୍ତା? ସିଏ ପ୍ରାୟ ସବୁ ସିନେମା ଯାଏ l ତେଣୁ ମତେ ଖବର କାଗଜରେ ସମୀକ୍ଷା ଦରକାର ପଡ଼େନି ସିନେମା ବିଷୟରେ ଜାଣିବା ପାଇଁ l ମୋ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ଭାଉଜ କହିଲେ ନାଇଁ ତୁମକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁ ଆସିବେ l ଭାଉଜଙ୍କ କଥା ଶୁଣିଲା ପରେ ମୋ ମନଟା ବରଡା ପରି ଶୁଖି ଗଲା l ଭାବିଲି ଯେତେ ଭଲ ପଢିଲେବି ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ କଲେଜରୁ ଗ୍ରାଜୁଏଟ ହେବା ଲେଖା ନାହିଁ l ବୋଉତ ନାହିଁ, କାହାକୁ କହିବି ? “ବାପା ତ ବଯସ ଯୋଗୁ ସବୁଦିନ କହି ଚାଲିଛନ୍ତି “ତୋ ହାତ କୁ ଦି ହାତ କରିଦେଲେ ମୁଁ ଆଖି ବୁଝିବି” l ଯିବା ବେଳେ ଆମ ସାଇର ଠାକୁରାଣୀ ଅଲପଦ୍ମା ନ୍କ ପାଖରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଇଁ କହିଲି ଯାହା ତୁମ ଇଛା ମା ତାହିଁ ହେଉ, ତେବେ ଭଲ ଆଧୁନିକ ବର ଟିଏ ମୋ ପାଇଁ ବାଛି ଦିଅ l ମୁଁ ସହରରୁ ଯାଇ ଗାଁରେ ଚଳି ପାରିବିନି l

ଭାଉଜ ଆମର ଭାରି ଭଲ ଲୋକ ଥିଲେ l ମତେ କେବେ କାମ କରିବାକୁ ଦିଅନ୍ତିନି l ମୁଁ ସେଦିନ ଘରକୁ ଠିକ ସମୟରେ କଲେଜ ରୁ ଆସିଗଲି l ଆମ ଘରେ ସୋଫା ତ ନଥିଲା , ତେବେ ଚଉକି, ଟେବୁଲ ସବୁ ଝାଡି, ଝୁଡି ଦେଇ ବସିବା ଘର ସଜାଡି ଦେଲି l ଭାବିଲି କିଛି କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଦିଏ l ବାହାଘରଟା ନିଶ୍ଚୟ ହେବ l ଜଲ୍ଦି କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ଲାଗି ପଡି ଥାଆନ୍ତି l ସେଦିନ ଭାଉଜ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ତରକାରୀ କରିଥିଲେ l ଆଳୁ ପୋଟଳ ରସା , ଫୁଲକୋବି ଭଜା, ଦହି ମାଛ ଝୋଳ, ଲେଉଟିଆ ଶାଗ ଆଉ ବାଇଗଣ ଚକା, ଚକା ଭଜା କରି ଥିଲେ l ମୁଁ ପାଖରେ ବସି ଭାବୁଥାଏ , ବାପରେ କିଏ ଏମିତି ଲୋକ ଯେ ଏତେ ପ୍ରକାର ଜିଣିଷ ତିଆରି ହେଉଛି ? ତେବେ ଭାଇନା କହିଲେ ଯିଏ , ମତେ ଦେଖିବାକୁ ଆସିବେ (ସୁଧାଂଶୁ) ଆମେରିକା ରେ ଥିଲେ l ଆମେରିକାରେ ଭଲ, ଭଲ ଚକୋଲେଟ ମିଳେ ବୋଲି ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନେ କହୁଥିଲେ l ପିଲାଦିନୁ ଚକୋଲେଟ ଖାଇବାକୁ ମୁଁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉ ଥିଲି l କିନ୍ତୁ ଆମ ଘର ଆର୍ଥିକ ପରିସ୍ଥିତି ଯୋଗୁ କେବଳ ଥରେ ବା ଦୁଇ ଥର ଚକୋଲେଟ ଖାଇବାର ସୁଯୋଗ ବର୍ଷରେ ମିଳେ l ଭାବିଲି କେତେ ପ୍ରକାର ଚଲୋଲେଟ ସୁନ୍ଦର ରଙ୍ଗ ବାକ୍ସରେ ନିଶ୍ଚୟ ଆଣିବେ l ତାପରେ ଥରକୁ ଥର ବାହାରକୁ କାନ ଡେରି ଶୁଣୁଥାଏ କାଳେ କିଏ ଆସିଲେ ବୋଲି l ମୋ ପୁତୁରା ବଦ୍ରିକୁ କହିଥାଏ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ ନଜର ରଖିବାକୁ ଯଦି କିଏ ରିକ୍ସାରେ ଆସି ଆମ ଘର କୋଉଟା ବୋଲି ପଚାରିବେ ?

ଏମିତି ଅନେଇ ଅନେଇ ଅଢେଇଟା ବାଜିଗଲା l ଆମେ କେହି ନଖାଇ ଅନେଇଥିଲୁ l ଭାରି ଭୋକ ହେଉଥିଲା l ଭାବିଲି ବାଡ଼ିଆଡ଼କୁ ଯାଇ ଗୋଟେ ଯୋଡ଼େ ଚାଉଳିଆ ଖାଇବି l ଆମ ଘର ଭାରି ଲମ୍ବା ଥିଲା l ଦୁଇ ପଟେ ରାସ୍ତା ଘରୁ ଦାଣ୍ଡକୁ ବାହାରିବା ପାଇଁ l ବାଡ଼ିପଟେ ମାର୍କେଟକୁ ବାହାରି ପାରିବ ଆଉ ଦାଣ୍ଡ ପଟେ ଆସିଲେ ପଥୁରିଆ ସାହିରେ ବାହାରିବ l ରିକ୍ସାରେ ଦୁଇ ବାଟେ ଘରକୁ ଆସି ପାରିବେ ଲୋକମାନେ l ଗଛ ଉପରେ ଚଢି ଚାଉଳିଆ ଟେ ହାତରେ ଛିଣ୍ଡେଇଲା ବେଳେ ଶୁଣିଲି ଜଣେ କିଏ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଏଇଟା କ୍ଷେତ୍ର ମୋହନ ଶତପଥି ବାବୁଙ୍କ ଘର ? ପାଖ ଵାଲା ଦାମ ଭାଇ କହିଲେ ହଁ ଆଜ୍ଞା l ଏଇଟା ବାଡ଼ିପଟ ରାସ୍ତା ତାଙ୍କ ଘରକୁ l ଦାମ ଭାଇ ରିକ୍ସା ବାଲାକୁ ଦାଣ୍ଡ ପଟକୁ ଯିବା ପାଇଁ କହିଲା ବେଳକୁ ଭାଇନା ଉପରୁ ଆସି ନମସ୍କାର କଲେ l ମୁଁ ଜାଣି ଦେଲି ଏଇ ହଉଛନ୍ତି ଆମର ଅତିଥି, ଯାହା ପାଇଁ ଆମେ ଭୋକରେ ଅନେଇ ବସିଛୁ l ତାପରେ ରିକ୍ସାରୁ ତଳକୁ ବାହାର କଲେ ଗୋଟେ ଓଜନିଆ ଅଖା ! ଏଇଟା ପୁଣି କଣ ? ମୁଁ ଚୁପ ହୋଇ ଦେଖୁଥାଏ l ହାତରେ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ ବୋଲି ମୁଁ ଯାଣିଦେଲି l ତେବେ ଚକୋଲେଟ କଣ ପକେଟରେ ଅଛି ? ମୋ ମନଟା ଖଟା ଖାଇଲା ଭଳି ହୋଇଗଲା l

ଘରେ ଖାଇବା, ପିଇବା ପରେ ବାପା, ଭାଇନା ସମସ୍ତେ ଦlଣ୍ଡ ଘରେ ବସିଲେ l ସେମାନେ କଣ କଥା ହେଲେ ମୁଁ ଜାଣିନି l ତେବେ ମିଠା ମୁଁ ନେଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇଥିଲି l ମୋର ସେତିକି ଦେଖା ବେଳେ ସୁଧାଂଶୁ ମତେ କଣ ପଢ଼ୁଛ ବୋଲି ପଚାରି ଥିଲେ l ମୁଁ ଉତର ଦେଇଥିଲି ପ୍ରି ୟୁନିଭେର୍ସିଟି ସାଇନ୍ସ l ପଢିବାକୁ ଇଛା, କିନ୍ତୁ ବାପାନ୍କ ଦେହଟା ଭଲ ରହୁନି l ଦେଖାଯାଉ ଆଗକୁ କଣ ହେବ !

ମୁଁ ଭାଉଜଙ୍କ ସଂଗେ ଖାଇଲା ବେଳେ ମତେ ସିଏ ପଚାରିଲେ , ଚନ୍ଦୁ ତୁମର ସୁଧାଂଶୁ ପସନ୍ଦ ଆସିଲେତ ? ଭାରି ଭଲ ଆଉ ନମ୍ର ପିଲା l ଦଵା , ନବାର କିଛି ଚାହିଦା ନାହିଁ ସେମାନଙ୍କର l କେବଳ ଅଳ୍ପ ବଡ଼ ତୁମଠାରୁ ହେବେ l ଆମେ ତୁମର ପଢିବା ପାଇଁ ଇଛା ବୋଲି ତାଙ୍କୁ କହିଛୁ ଆଉ ସିଏ ସେଥିରେ ରାଜି l ଖୁସି ହେଲି କିନ୍ତୁ କିଛି ଉତର ଠିକରେ କହିଲିନି l ଭାଉଜ ମତେ ପିଲାଦିନୁ ଜାଣିଥିଲେ l ପଚାରିଲେ ଚୁପ କାହିଁକି ? ଅସୁବିଧା କଣ ହେବ ବୋଲି ଭାବୁଛ ? ମୁଁ ପାଖରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିବା ଅଖା ବସ୍ତାକୁ ଦେଖେଇ କହିଲି ଆମେରିକାରୁ ଆସିଲେ ବି ନଡ଼ିଆ ପୁଣି ଅଖାରେ ଆଣିବା କେମିତି? କିଛି ଚକୋଲେଟ ଆଣି ପାରିଥାଆନ୍ତେ ? ବୋଧେ ପୁରୁଣା ଖିଆଲର ଲୋକ l ଭାଉଜ ହସି କହିଲେ , ନଡ଼ିଆ କଣ ଚମଡା ବାକ୍ସରେ ଆଣି ଥାଆନ୍ତେ ? ଆଉ ସେମାନଙ୍କର ଶାସନୀ ବ୍ରାମଣ ଘର l ନଡ଼ିଆ ଶୁଭ ବୋଲି ଆଣିଥିଲେ l ଭାଉଜଙ୍କୁ ସେ କଥା ସୁଧାଂଶୁ କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ କହିଥିଲେ l ମୁଁ କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ତଳକୁ ଅନେଇଲି l ନଡ଼ିଆ ଆଣିବା ଶୁଭ ବୋଲି ମୁଁ ଭାବିବି ପାରିନଥିଲି l ସେଇଦିନ ଠାରୁ ଏବେବି ମୁଁ ନଡ଼ିଆ ନେବାକୁ ଭଲପାଏ ଶୁଭ କାମକୁ ଗଲାବେଳେ l

ଉପରେ ଯେତେ ବାଦାମୀ ରଙ୍ଗ ହେଲେବି ନଡିଆ ଭିତର ବହୁତ ସୁଂଦର ଆଉ ତୋଫା ଧଳା l ନଡ଼ିଆର ମୂଲ୍ୟ ଆମ ଓଡ଼ିଆ ଖାଇବାରେ ଅମୁଲ୍ୟ l ଦିଅଁଙ୍କ ପୂଜା ଠାରୁ ଡାଲ୍ମା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁଥିରେ ତା ନହେଲେ ଜିନିଷ ଅଧୁରା ରହିଯାଏ l

From my memory lane: Connection of Hema mausi to Harvard University and my son Sanjay

Dr. Mayadhar Mansingh’s famous book “Hamasasya” is one of my favorite book. I was lucky to know Hema mausi when she visited USA and Canada. We talked many hours by phone and in person about children, life in general. Often, she encouraged me to read books and let my children get good education from great university. We talked about college education in USA since my daughter Seema was at Princeton University and son Bobby was about to go to University of Pennsylvania. Each time we talked about college I used to mention how expensive college education is here. In a nice way mausi used to tell me that I must aim to send Sanjay to Harvard University. I just smiled and said it is not easy to make to Harvard. My answer to her was that most parents wish for it but only few are able to fulfill this.

She never bought my reason but always firmly told me that a mother’s determination help children to focus on getting excellent education and success. Perhaps this is one of the reasons why all her children have achieved awesome higher education. When Sanjay was 10 year old we met Hema mausi at New Delhi. She reminded me that “I must not forget to try hard to send him to Harvard University”. That is the last time we saw her. With grace of universe and hard work Sanjay made to Harvard university for undergraduate study. He worked one year but always wanted to pursue his PhD degree in Economics. Finally, he is awarded his PhD degree from Harvard. When I received the great news today, I thought about Hema mausi a lot. I would have made my first phone call to her and told her that mausi, “Sanjay did it what you wished for him to do”. She is not in our world for me to share this news. When taking my walk, I looked up and saw in the white cloud there was a blue woman with a saree. There she is smiling at me. Maybe it is my scattered imagination. I am sure she would have happy to get this news.

I often think about her a lot when I ponder in my thoughts fondly. She always encouraged me to write my anecdotes which I do most of the time in my FB postings. I wonder if she would have liked them. She was very loving yet can say things bluntly as she sees them. I remember how firmly, with confidence she told me that it is up to mothers to mold their children to do things well no matter how difficult the task is! She did not take no for answer and told me that I must do everything to send my son Sanjay to Harvard. With her blessings, Sanjay’s hard work and kindness of the universe it became possible. Wish she was here to share this happiness with us. I know that she is always watching out for me because she loved me and my family. Sharing picture of Sanjay with my dear “Hema Sasyar Hema Mausi” when he was a baby and at New Delhi when we saw her for the last time.

I see my life as a Maple leaf

For me, my thoughts and daily activities go together like peanut butter and jelly. Every day I take my walk and see a large maple tree in our neighborhood which has a lot of leaves. I know that no two maple leaves are the same just the way two human beings are not the same. “Just like us human beings”, I mumbled to myself. I keep on comparing my life as the life of a maple leaf. Like the cheerful young maple lime green leaf in spring, I was a young girl with a full moon smile at Pathuria Sahi Puri, India. My life was clearly defined by my family and I followed the rules without many complaints. A leaf spends outdoors soaking up the sun rays and the raindrops. It does not have much choice on how to mold its life. Like her, I often spent my time talking to people in my family and from our lane. I kept on moving around the house to house in our lane to play or doing chores.

The leaf adjusts and adapts to the air currents and feels joy in the ride that is given to her. It feels secure on the tree. I also felt secure at my father’s home growing up with love and care. The leaf willingly becomes a landing pad for insects and birds and lovingly turned her face upward to provide food and shelter for the tree. I have done similar work by becoming a daughter, daughter in law, a wife, and a mother as I grew older.

Fall, is different, for trees. The young green maple leaf has changed color and becoming mature. I have noticed a shift, in the leaves on the trees. Same way now I have noticed a shift in my body and mind. Even my view of the dressing or doing things has changed.

Looking at changes in the leaves brings clarity in my life as well. My life’s journey is now made me mature and older. I am the fall leaf. My body is aging, not as strong nor as reliable and supple as it once was, I welcome the change and wonder how to prepare for what lies ahead.

I notice that some of the leaves on the tree will be brilliant in color, others dull and muted and even others will just dry up. Those dried up ones appear to be hanging on to something that will never be again young. Am I going to be the same as the leaf? I wonder, what determines the radiance of the leaf. Is it the weather, its living condition, or an unknown factor?

This is the fall of my life. My time on the earth is limited. How my life will be finished? Will I go out as the maple leaf in a blaze of color, or cling to the branch for dear life, waiting until I am withered, brown and windblown. Will the people who know me will shout Encore, Encore saddened, and not ready to see me go?

Do leaves have a choice when to go and how to go? Do I have the same choice with my life? Will my life circumstances determine my departure? Not sure. I noticed that my round of walk is done. So I will think about it tomorrow

——ହେମା——

ଖରା ଦିନେ ଆମ ଘର ପାଖକୁ ହରିଣଟିଏ ପ୍ରାୟ ସବୁ ଦିନ ଆସେ l ସେଇ ହରିଣର ଆଖି ଭାରି ଛଳ, ଛଳ ଥିଲା l ପିଲାଦିନେ ମୋ ଝିଅ ସୀମାର ଆଖି ବହୁତ ଛଳ ଛଳ ଥିଲା l ଏଇକବିତାଟି ମୁଁ ସେଇ ହରିଣ କୁ ଦେଖି ମୋ ଝିଅ କଥା ମନେ ପକାଇ ଲେଖିଛି l

ହେମା ବୋଲି ତତେ ଡାକିବି ଗେଲରେ ନାଁ ମୁଁ ଦେଇଛି ତୋର

ଯାଆନା ଆଉ ତୁ ଆଡେଇ ମୁହଁ ଲୋ ମୁଁ କିମ୍ପା ତୋ ପାଇଁ ପର

ବେକରେ ବାନ୍ଧିବି ସୁନାର ଘୁଙ୍ଗୁର ଗୋଡ଼ରେ ରୂପାର ବଳା

ମନ ଦେଇ ତତେ ନିତି ଦେଖୁଥିବି ହେବୁ ମୋ ଗଳାର ମାଳା l

ବେଳ ବୁଡ଼ିଲାଣି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବ ଏବେ ମାଗିବେ ମେଲାଣି ପରା

ଆ ଯା ମୋର ପାଖକୁ ହେମା ଲୋ କାହିଁକି ନଦେଉ ଧରା

ଥିରି ଥିରି ହୋଇ ଆସିତ ଗଲୁଣି କେହି ଦେଖୁନାହିଁ ବୋଲି

ମନ କଥା ତୋର କହ ଖୋଲି ମୋତେ କହିବିନି କିଛି ମୁଇଁ l

ଆଗରୁ ଦେଖିଛି କେତେ ଥର ମୁହିଁ ତୋ ପରି ହରିଣଙ୍କୁ

କେବେ ଭାବିନାହିଁ ରଖିବି ବୋଲିଲୋ ପାଖେ ଜାକି ମୁହିଁ ତାଙ୍କୁ

ମୋ ଝିଅ ସୀମା କେବେଠୁ  ଗଲାଣି ତା  ନିଜ ବାଟ ଧରି

ମନେ  ପଡି ଯାଏ ଚାହାଣି ତାହାର ଦେଖି ତୋ ଛଳିଆ ଆଖି l 

ବରସା ଯେମିତି ମାଟି ଛୁଇଁ ଯାଏ ତୁଟାଇ ବାଦଲ ମୋହ

ଆଶା ମୁଁ କରୁଛି ଭୁଲି ନିଜ ଜାଗା ମୋ ଘରେ ଆସି ତୁ ରହ

ଦେବି ଖାଇବାକୁ ଓଡିଶା ଖାଇବା ଭାତ ସଂଗେ ଶାଗ ଭଜା

ସାଥି ହୋଇ ଆମେ ଖାଇବା ଏକାଠି ହୋଇବ ବହୁତ ମଜା l 

ଏଇ ଦୁଇ ପଦ ଲେଖିତ ଦେଉଛି ଝିଅ କଥା ଆଜି ଭାବି

ମନକୁ ବୁଝାଇ ଲେଖୁଛି କବିତା ତୁ ଆସିଯିବୁ ଭାବି

ତୁ ଆସିଗଲେ ଘର ପୁରିଯିବ ଭାବିବିନି ବିତା କଥା

କହିଦେ ମୋତେ ତୁ ଜଲ୍ଦି ଜଲ୍ଦି କାହିଁ ଦେଉ ଏତେ ବ୍ୟଥା l 

—ମୋ ଗ୍ରହଣୀୟ କର୍ମଭୂମି ଆମେରିକା—

ଏଇ କଵିତା ଟିର ଶୀର୍ଷକ ହେଲା ମୋ ଗ୍ରହଣୀୟ କର୍ମଭୂମି ଆମେରିକା l ମୋର ବୟସ୍କ ଜୀବନ ଏଠାରେ କଟିଛି ।  ଏଇଠି ମୋର ମହାବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପାଠ ଆଉ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ଜୀବନର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ।  ସେ ସବୁକୁ ମନରେ ରଖି ଏଇ କବିତାଟି ଲେଖିଛି l

ବହୁତ ଦୂରରୁ, ଅନେକ କଷ୍ଟରେ ପହଂଚିଲି ଆସି ତୋରି ଦ୍ୱାରେ
ନଭାବି କିଛିତୁ କୋଳେଇ ନେଲୁ ମା ବଢ଼ାଇ ହାତକୁ ଅତି ଯତ୍ନରେ l

ପିଲାଟି ଦିନରୁ ଦେଖିଥିଲି ଯାହା ସପନରେ ମୁହିଁ କରିବି ବୋଲି

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଭରି ଦେଲୁ ସବୁ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ମୋର ନିଜର କରି l

ନାହିଁ ଏଠି ମା ବୟସର ସୀମା ଅବା ମୁଁ କାହିଁକି ହେଲିଲୋ ଝିଅ
ଡର ଚାଲିଗଲା ମୋରି ଭିତରୁ ଭାବିଲିନି କାହିଁ ନହେଲି ପୁଅ l

ସାରଥୀ ହୋଇଣ ମୋ ମନରଥରେ ଭରିଦେଲୁ ଖାଲି ସାହସ ତୁହି
ହୃଦେ ବସି ମୋର ସଦା ଦେଇଦେଲୁ ଆଶ୍ରିବାଦ ମତେ ମାଲୋ ତୁହି l

ପ୍ରୀତି ପିୟୁଷରେ ମନ ସ୍ଥିର କରି ପ୍ରତିଟି ସ୍ଥିତିକୁ ଆଦରି ନେଲି
ପୀରତି ବାଣ୍ଟିବା କାମ ତୁ ମା ଲୋ ଶିଖାଇଲୁ ଯାହା ସବୁ ଶିଖିଲି l

ମୋରି ଭିତରେ, ତୁ ରହିଅଛୁ ଦିନ ରାତି ସଦା ଛାଇଟି ପରି
ଯିଏ ଯାହା କହୁ, ହେଲିମୁଁ ତୋର କହୁଅଛି ଏହା ଗରବ କରି l

Memory of Lucy

It has been many years, since i worked at St. Mary Manor nursing home, North Wales, PA where Lucy was a resident.

My memory of Lucy is misty. It seems like a dream. Time has softened the edges. But the touch of her frail hand, heavy breathing still remains fresh in my memory just like the way I remember the sea breeze from my native place, Puri Odisha.
Lucy had terminal cancer when she was admitted to St. Mary’s manor nursing home. The disease had taken its toll on her emaciated face, sallow skin tone. When I did my round with the day shift nurse to get a report, I looked at her heavy breathing and put a red tag on the chart. Anytime, Chandra, she can go any time said, Carol. I mumbled, maybe in my shift since I have established a relationship with her for the last few months. I called home to say that I may be late returning home

After the report, I asked the nursing assistant Ramona to keep a special eye on Lucy and inform me of the status. I went on to give medicine and do the treatment for the other patients as per my duty. Taking care of Lucy was difficult since she spoke no English. She gave a hard time when we tried to bathe or feed her. I remember well that a few weeks back I tried to comb her hair out of curiosity. As usual, she nodded her hair means “no, no”. Suddenly I thought of something to try. I pulled the chair close to her and I tried to talk to her in my Odia language that how I miss my mom. If she was alive I would have helped taking care of her. Each time I finished a sentence Lucy smiled and I made a stroke with the hairbrush. She nodded her head when I gently massaged her hair hoping she will get relief. In my mind, I was thinking that I am with my mom combing her hair. From that time, she became my patient. Every time I worked I made it a point to talk to her in my language and she reciprocated with a smile. My touch and expression was best in my mother tongue and that enhanced our communication. Love does not need language. All it needs a genuine feeling and touch which I had in mind when I was doing her care.

As time passed I saw that her condition deteriorated. Her expression changed from concentration to fear. She was unable to arouse due to heavy morphine dose administration for pain. We decided to establish A DNR (Do not resuscitate) status. I gazed into her face saying softly that don’t worry, I will be back to sit with you and we can talk that day. Not sure if she heard me but her eyes gazed at me saying come back soon. I read at nursing school that nurses must make it a point to sit with their patients before they go when the family is not available. Lucy had no family with her. One distant nephew came to see her during holiday time. I could see that her time has come. Quickly I asked the assistant to take care of the other patients. My intuition was correct. Her fear changed into a panic. She clenched my hands. Our eye contact was unwavering. “Just relax,” I said, speaking calmly and slowly. Do not fight. I gave the morphine as prescribed. “you will have no more pain”. “I am right here with you were my last words to her”. Her respiration became very labored after few minutes showing she is gasping for air. Softly I said, “I am here with you, you are not alone,”. I saw a little smile at the corner of her frail black lips. Few minutes before she was gazing at me but then her eyes were closed. I opened the window as hoping her spirit (Atma) will fly to heaven. I did that as I read it in our scripture. She was in peace.

Time has passed and Lucy’s memory has remained in my memories. I have often told my experience to fellow nurses of this painful memory. Lucy and I could not speak the same language but we were bonded in language of love. I did not have a mother and she did not have a child. So we bonded as we were family. I will never forget her smile, me combing her hair thinking as if I was caring for my mother. Our bond made her fear to accept her death. In return, she gave me the opportunity to care for her. I made it easier for her to say goodbye to this world. I wish I could have done more.

Regardless of how I felt about death, providing professional and quality care to dying patients and their families was salient. That is the oath I took when they put the pin on my dress after I graduated from Gwynedd Mercy College.

Remembering on my 51st marriage anniversary

I can’t believe that it has been 51 years since we got married. It was an arranged marriage orchestrated by our two families. Not sure how we both are so different and yet joined hands and stepped up to the most challenging, invigorating, inspiring, thrilling, yet delightful and heavenly job on earth, a marriage which has lasted so well.


He came to our home to see me in response to a marriage proposal put forth by my fourth brother-in-law (who was his older brother). I did not like that he came to see me with a jute-bag full of coconuts from his village near Sakshi Gopal. I was hoping a foreign returned person will come at least with a fancier bag. We were left alone for a few minutes to make a conversation. He was an introvert. I am an extrovert who strikes up a conversation with strangers. After serving him tea and snacks my only question to him was that if I can finish my college. I wanted to finish and earn a B.A degree. His answer was if I wish to, then I can, why not? That is it. I got excited about the possibility of getting a degree after my marriage with him. I fell in love with him and prayed to Goddess RamChandi that please Ma, let him say “yes” to marry me. Soon after, with few exchange of talk between my dad and brother-in-law, it happened. My brother-in-law played a big role, saying to him that I can adjust to any situation. Since he was not looking for anything extraordinary but a suitable life partner, they all agreed that my marriage was settled with him. Within the next few weeks, an early date for the marriage ceremony was settled, since no other good days were there as per our almanac. That day was 4th June 1969
.
After that day, I started my journey with my husband with the blessings of elders. I was 95 lb. and eighteen years old when I got married. We both did not have mothers and came from very middle-class families. So getting a stomach full of home-cooked food like fish, meat, fruits, and a nice three-room flat with running water was good enough for us. I remember going to a movie hall and sitting in the balcony for the first time with him. I pinched myself and the leather seat to see if it was true!!! With time we had two children who brought joy to us and we became a family. Giving them good education became main focus. We worked hard for that together. Today’s post is really about acknowledging the blessings that universe has bestowed upon us. We received a lot of love, trust, and support from our family members and friends. As I reflect back on this event every memory brings a smile to my face, which has strengthened our marriage as time goes by. I still have feelings that bring love and more commitment to our marriage every day. I developed a good deal of independence being with him, Personally, I am certainly blessed to have a life partner who has demonstrated tremendous sacrifices, courage, inner strength, and confidence, not only in creating opportunities for himself but also in providing leadership to our family that has made a difference. Indeed, I really feel heard, understood, and respected by him. This makes me confident and falls in love with him even more as we get older.

In 1977 we opted to immigrate to the USA in order to give our family a better opportunity. We since have a younger son who was born here. All our three children have graduated from esteemed colleges and are working in their field of choice. Today, I remember how loving and kind my husband has been to me all these years. His feeling has not changed since June 4th, 1969. With a promise to love and care in good and bad times we started our life together, thinking that it was destiny for us to marry each other with the blessing of our family and God. For a lasting union, it is mentioned that there must be genuine care, respect, and empathy for each other. I would say that I am truly blessed to have all these in my life. I reflected all the good advice he has given me over the years, which shaped me to be what I am today. People celebrate their special day in many different ways. Some celebrate going to their favorite restaurant, vacationing at their favorite place, and/or exchanging presents. Some people throw a big party for this occasion and celebrate with family and friends. Since I am a lover of words, nothing more will please me than process my thoughts with words like this for you all. For me at least, it’s only through words, I can express my feelings more clearly. Penning my thoughts is an expression of totality for me. I celebrate this special day with my words which may be different for many.

A song from my heart, Amaro Porano Jaha Chay ( Rabindra Sangeet) || Maithili Thakur