Category: Odiya

ଆଗରୁ ଲେଖିଥିଲି ପୂର୍ବରୁ ଜାଣି ନଥିଲେବି ମାଳତୀ ଦେବୀ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ମୁମ୍ବଇରୁ ଚିକାଗୋ ଆସିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଲେ l ସିଏ ଇଂରାଜୀ ଜାଣି ନଥିଲେ l ତେଣୁ ରାସ୍ତାରେ ତାଙ୍କର ଯାହା ଦରକାର ହେଉଥିଲା ସିଏ ମତେ ସାଙ୍ଗରେ ଆଣିଥିବା ଲିଖିତ ଇଣ୍ଡେକ୍ସ କାର୍ଡ ଦେଖାଇ ଦେଉଥିଲେ l ସିଏ କେରଳର ବାସିନ୍ଦା ଥିଲେ ତେଣୁ ହିନ୍ଦୀ କହି ପାରୁ ନଥିଲେ l ମୋର ଯେତେ ବେଳେ ବାଥରୁମ ଅବା କିଛି ଦରକାର ହେଉଥିଲା ସିଏ ପିଲାଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ରହୁଥିଲେ l ଏମିତି ଆମେ ଅଠର ଘଂଟା ବ୍ୟମଜାନ , ତିନି ଘଣ୍ଟା ବସ (ବସେଲ୍ ରୁ ଜୂରୀକ୍ ) ଆଉ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ଅଫିସ ରେ କାଟିଲୁ l ବିନା କଥା ହେଲେବି ସିଏ ମୋର କଣ ଦରକାର ବୁଝିଥିଲେ ଆଉ ତାଙ୍କର କଣ ଦରକାର ମୁଁ ବୁଝି ପାରିଥିଲି l

ବସ୍ ରେ ଆସିଲା ବେଳେ ଯୋଉ ସାତଟି ବାକ୍ସ ମୁଁ ତଳୁ ଉଠାଇ ବସ୍ର ଅତିଚାଳକଙ୍କୁ ଉପରକୁ ଉଠାଇବାକୁ ଦେଇଥିଲି ତା ଭିତରୁ ସବୁଠାରୁ ଓଜନିଆ ବାକ୍ସ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଙ୍କର ବାକ୍ସଟି ଥିଲା l ମନେ , ମନେ ଭାବୁ ଥିଲି ସିଏତ ପୁଅକୁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି , କଣ ଏତେ ଜିନିଷ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି ? କେତେଥର ପଚାରିଲି କିନ୍ତୁ ସିଏ ମୋ ଭାଷା ବୁଝି ପାରୁ ନଥିଲେ ଆଉ ମୁଁ ଠାର ରେ ବୁଝାଇବାରେ ଅସମର୍ଥ ହୋଇଥିଲି l

ତାଙ୍କ ପୁଅ ଜୟଦେବ ଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟ ରେ ଦେଖାହେଲା ପରେ ସିଏ ବାରମ୍ବାର କହିଥିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ l ମୋର ବାଁ ପଟ ହାତ ଆଉ କାନ୍ଧ ରେ ବହୁତ ଦରଜ ହୋଇଥିଲା ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କ ବାକ୍ସ ଟି ଉଠିଇଲା ପରେ l ମୁଁ ମନେ, ମନେ ଭାବିଲି ପୁଣି ଯିବି ତାଙ୍କ ଘରକୁ ! ମୋଟେ ନୁହେଁ l ତେବେ ସୁଧାଂଶୁ ଜୟଦେବଙ୍କୁ ଆମ ଫୋନ୍ ନମ୍ବର ଦେଇଥିଲେ ଆଉ ତାଙ୍କ ନମ୍ବର ନିଜେ ଟିପି ଆଣିଥିଲେ l ଆମେ ଭାବିଲୁ ସିଏ କଣ ସତରେ ଡାକିବେ ଆମକୁ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ? ଏଇଟା ଫର୍ମାଲିଟି ଖାଲି l

ସେଇ ସପ୍ତାହରେ ଆମେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲୁ l ପିଲାଙ୍କର ସ୍କୁଲରେ ଆଡିମିଶନ୍ କରା ହେଲା l ସୁଧାଂଶୁ ମତେ ଫୋନ୍ ରେ କିଏ ଡାକିଲେ କେମିତି ହାଲୋ ବୋଲି କହିବ କହିଦେଲେ l ଆମର ମୁମ୍ବାଇରେ ଫୋନ ନଥିଲା l ଟି .ଭି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଅଲଗା ପ୍ରକାର l ଚୁଲି ବି ଏଠି ଅଲଗା ପ୍ରକାର l ଗୋଟେ ଓଭନ ଉପରେ ଚାରିଟା ଚୁଲି ବର୍ଣର୍ l ଆମ ଆଡ଼ ଗ୍ୟାସ ଚୁଲି ପରି ସିଲିଣ୍ଡର୍ ନଥିଲା l ମତେ ଡର ମାଡୁଥିଲା କୋଉ ବର୍ଣର୍ ଟା କେତେବେଳେ ଲାଗିବ ଆଉ ରୋଷେଇ କାହା ଉପରେ ବସେଇବି l ତେବେ ମତେ ସୁଧାଂଶୁ ଦେଖେଇ ଦେଲେ ବାଁ ପଟ ଡାହାଣ ପଟ ଆଉ ଆଗ ପଛ କେମିତି କୋଉ ଅଦ୍ରିକା ଟିପି ଲଗେଇବାକୁ ଚୁଲି ରୋଷେଇ ପାଇଁ l କହିଲେ ଓଭନ୍ ଅଦ୍ରିକାରେ ହାତ ନଲଗଇବା ପାଇଁ l କାରଣ ଆମ ରୋଷେଇ ପାଇଁ ସେଇଟା ଦରକାର ହେବନି l ମୁଁ କିଛି କିଛି ବୁଝିଲି କିନ୍ତୁ ମୋ ଝିଅକୁ ପାଖରେ ରଖିଥାଏ l ସିଏ ପିଲାଦିନୁ ଭାରି ଚାଲାକି ଆଉ ତାର ମନେ ରଖିବା ଶକ୍ତି ବହୁତ ଥିଲା l ଭାବିଲି ଯଦି ମୋର ମନେ ନପଡେ଼ ତାକୁ ପଚାରିବି ? ଦୁହେଁ ମିଶି ଗଲେ କାମ ଟି ସହଜ ହେବ l ତାକୁ ଜମା ଛ ବର୍ଷ ହୋଇଥିଲା l ମୁଁ କାହିଁକି ଲେଖି କରି ରଖିଲିନି ଜାଣିନି l ବୋଧେ ସବୁ ବେଳେ ପଚାରି ସବୁ କଥା କରିବା ଆଉ ଶିଖିବା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ମୋର ? ଏବେ ମଧ୍ୟ ସେଇ ଅଭ୍ୟାସ ରହିଛି l

ତେବେ ଦିନେ ଫୋନ ଭାରି ଜୋରରେ ବାଜିଲା ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ l ସୁଧାଂଶୁ ଘରେ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ମତେ ଫୋନ୍ ରେ ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ କହିଲେ l ସେପଟରୁ ଇଂରାଜୀରେ ଜୟଦେବ ବାବୁଙ୍କ ପାଟି ଶୁଣିଲି l ସିଏ କହିଲେ ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ରବିବାର ଦିନ ଆସିବେ ତାଙ୍କ ସଂଗେ ଲଂଚ ଖାଇବାକୁ l ସେପଟୁ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଙ୍କ ପାଟି ମୁଁ ଶୁଣି ପାରୁଥିଲି l ମୁଁ ବି କୋଉ ଭାରତୀୟ ଲୋକଙ୍କୁ ଚିକାଗୋକୁ ଆସିଲା ପରେ ଭେଟି ନଥିଲି l ତାପରେ ସିଏ କହିଲେ ସେମାନେ ଦୋସା,ସମ୍ବର ଆଉ ଚଟଣି କରିବେ l ମୁଁ ଜାଣେ ସୁଧାଂଶୁ ଦୋସା ଖାଇବାକୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି l ସିଏ ବାଙ୍ଗାଲୋର୍ ରେ ପଢିଥିଲେ l ତାପରେ ଦୋସା ତ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗେ l ଆମର ଘରେ କେବେ ଦୋସା କରିବୁ ଠିକଣା ନାହିଁ l ଆମେ ହଁ କଲୁ ଯିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ l

ମୋ ବାଁ ପଟ କାନ୍ଧର ଦରଜ ଭଲ ହୋଇ ନଥାଏ l ଆଓଡେ଼କ୍ସ ଲଗେଇ ଗର୍ମ ପାଣି ସେକ ଦେଉ ଥାଏ l ମୋ ବାପା ସବୁ ବେଳେ ଅଂଟା ବା କୋଉଠି ଦରଜ ହେଲେ ଆମକୁ କହନ୍ତି ଗୋଟିଏ ଗାମୁଛା ଜୋରରେ ଫୁଟିଲା ଗର୍ମ ପାଣିରେ ବୁଡ଼ାଅ, ତାପରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଶୁଖିଲା ଗାମୁଛା ଭିତରେ ତାକୁ ବିଣ୍ଡା କରି ଗୁଡେଇ ସେଥିରେ ସେକ ଦେଲେ କୁଆଡେ ସବୁ ଦରଜ ପଳେଇ ଯାଏ l ମୁଁ ସେଇ ଉପାୟ ସାତ ଦିନ ହେଲା କରିଯାଉ ଥିଲି l ଦରଜ ଅଳ୍ପ ପ୍ରମାଣରେ କମି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ପୁରା ଯାଇ ନଥିଲା l ମନେ ,ମନେ ଭାବେ କଣ ଜିନିଷ ସେଇ ବାକ୍ସରେ ପୁରେଇ ଆଣି ଥିଲେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଯେ ମୋର ଦରଜ ଯାଉନି ଏତେ ଦିନ ହେଲାଣି l ଭାବିଲି ତାଙ୍କ ଘରେ ପଚାରି ଦେବି ଜୟଦେବ ବାବୁଙ୍କୁ l ତାହାଲେ ସିଏ କହିଦେବେ ଆଉ ମୋ ମନ ହାଲୁକା ହୋଇଯିବ ଶୁଣି l

ରବିବାର ଦିନ ଆମେ ଜଲ୍ଦି ଯାଇ ଗ୍ରସରି ନେଇ ଆସିଲୁ l ଜୟଦେବ ବାବୁଙ୍କର ଗୋଟିଏ ସାନ ଝିଅ ଥାଏ ବୋଲି ଜାଣିଲି l ତାଙ୍କର ଆଉ ଗୋଟିଏ ପିଲା ହେବାର ଥିଲା l ତେଣୁ କେରଳରୁ ମାଳତୀ ଦେବୀ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲେ l ମୁଁ କିଛି ଚକୋଲେଟ୍ ତାଙ୍କ ଘରପାଇଁ ଦୋକାନରୁ ଆଣିଲି l ସୁଧାଂଶୁ ମତେ ପଚାରିଲେ ଏଇଟା ସେଲ୍ ରେ ଥିଲା ? ମୁଁ କହିଲି ମୁଁ ଜାଣିନି l ମତେ ସିଏ ବୁଝେଇ କହିଲେ ଆମେରିକାରେ ଲୋକମାନେ ସବୁ ଜିନିଷ ସେଲ୍ ରେ କିଣନ୍ତି l ତାହାଲେ ଶସ୍ତା ହୁଏ ଆଉ ସବୁ ଜିନିଷ ବୁଲି, ବୁଲି ସେଲ୍ ରେ ଆସେ l ତେଣୁ ତର , ତର ନହୋଇ ଦେଖି ଚାହିଁ ଜିନିଷ କିଣିଲେ ବହୁତ ପଇସା ବଂଚେ l ଆମେତ ନୂଆ ଯାଇଥିଲୁ l ବହୁତ ସାଵଧାନ ରେ ଚଳିବାକୁ ହେଵା ଦରକାର ଥିଲା l ମୁଁ କହିଲି ହଁ , ଠିକ କହିଛ l ଏମିତି ବହୁତ ଛୋଟ, ଛୋଟ କଥା ଶିଖିବାକୁ ପଡିଲା ଆଉ ମୁଁ ଶିଖିବା ପାଇଁ ଇଛୁକ ଥିଲି l

ଆମେ ଦିନ ଗୋଟେ ବେଳେ ଯାଇ ନେପର୍ଭିଲ୍ ରେ ଜୟଦେବ ବାବୁଙ୍କ ଘରେ ପହଁଚିଲୁ l ସୁଧାଂଶୁ ରାସ୍ତା ପାଇଁ ମ୍ୟାପ୍ ଦେଖି ନେଇଥିଲେ l କାହାକୁ ନପଚାରି ସିଧା ତାଙ୍କ ଘରେ ପହଁଚିଲୁ l ତାଙ୍କ ଘର ଭାରି ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ସଜଡା ହୋଇଥିଲା l ଛୋଟ ଝିଅ ରୁଚି ଭାରି କୌତୁକିଆ ହୋଇଥିଲା l ମୋ ପିଲାମାନେ ତା ସଂଗେ ଖେଳିବାରେ ଲାଗିଗଲେ l ଗୋଟିଏ ପୁରା ଆଲମିରାରେ ତାର ଖେଳନାରେ ଭର୍ତି ହୋଇଥିଲା l କେତେ ପ୍ରକାର ଖେଳନା ଥିଲା l ମୋ ପୁଅ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଖେଳନା ଆଣି ମତେ ଦେଖାଉ ଥାଏ l ମୁଁ ମନେ , ମନେ ଭାବିଲି ଘରେ ବୋଧେ ମୋ ପୁଅ ଜିଦି କରିବ ଏମିତି କିଛି ଖେଳନା ପାଇଁ? ସାନ ପିଲା ତ ? ସହଜେ ହାତ ଦରଜ ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କ ଯୋଗୁ ତା ଉପରେ ଏତେ ଖେଳନା ତାଙ୍କ ପିଲାର ଦେଖି ମୋ ମନ ଟା କାହିଁକି କେଜାଣି ଖଟା ହୋଇଗଲା l ମତେ ବୋଝ ଉପରେ ନଳିତା ବିଡା ଲଦି ହେଲା ଭଳି ଲାଗିଲା l କାହିଁକି ଆସିବାକୁ ହଁ କଲି ଭାବି ନିଜକୁ ସମ୍ପିଲି l

ଜୟଦେବ ବାବୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଆସି ଆମ ପାଖରେ ବସିଲେ l ତାଙ୍କ ଝିଅ କୁ କହିଲେ ଖେଳନା ସବୁ ନେଇ ଖେଳ ଘରକୁ ଯାଇ ଖେଳ l ମୁଁ ଜାଣିଲି ପିଲାର ଗୋଟେ ଖେଳ ଘର ଅଛି l ବହୁତ ଭଲ ଘର ବୋଲି ମନେ, ମନେ ଭାବିଲି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ରୋଷେଇ ଘରୁ ହସି , ହସି ଆସିଲେ l ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ କହିଲେ ଜୟଦେବଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଅନିତା ଙ୍କୁ ମତେ “ରୋବଣା ” ଟା ଦେଖେଇବାକୁ ଯୋଉଟା ସିଏ କେରଳରୁ ଆଣିଥିଲେ l ସେଇଟା ଆମ ଆଡ଼ର ଶିଳ ଭଳି ଚାଉଳ ,ବିରି ବାଟିବା ପଥର l ସେଥିରେ କୁଆଡେ ବିରି , ଚାଉଳ ଠିକ୍ ରେ ବାଟି ହୁଏ ଆଉ ପିଠଉ ଭଲ ହୁଏ l ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ ଗ୍ରାଇଣ୍ଡର ରେ ସେତେ ଭଲ ହୁଏନି ବୋଲି ଅନିତା କହିଲେ l ସେଇତି ପାଇଁ ତାଙ୍କ ଶାଶୁ ସେଇ ରୋବଣାଟି ଆଣିଥିଲେ ସାଙ୍ଗରେ, ତାହାଲେ ପୁଅ ତାଙ୍କର ଭଲ ଦୋସା , ବଡା ଆଉ ଇଡ଼ଲି ଖାଇ ପାରିବ l ମୁଁ ହସିବି ନା ରାଗିବି ଜାଣି ପାରିଲିନି ? ଚୁପ ରହିଲି ଆଉ କାନ୍ଧକୁ ଟିକିଏ ଆଉଁସି ଦେଲି l

ସେଦିନ ଦୋସା ସତରେ ଭଲ ହୋଇଥିଲା l ଗର୍ମ , ଗର୍ମ ଦୋସା ଖାଇବାକୁ ଭାରି ଭଲ ଲାଗିଥିଲା ସମ୍ବର ଆଉ ଚଟଣି ସଂଗେ l ବୋଧେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଟିକିଏ ବେଶୀ ଖାଇଦେଲୁ l ଆସିଲା ବେଳେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ପୁଣି ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ ଜୟଦେବ ଆଉ ଅନିତାଙ୍କୁ କଣ ସବୁ କହି ଚାଲିଲେ l ମତେ ଅନିତା ପଚାରିଲେ ଆପଣଙ୍କ କାନ୍ଧ କିପରି ଅଛି ବୋଲି ମୋ ଶାଶୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ? ମୁଁ କହିଲି ଦରଜ ଯାଇନି l ଏତେ ଗୁଡିଏ ବାକ୍ସ ଆଣିବାର ନଥିଲା l ଅନିତା ଅଳ୍ପ ଭାବି କହିଲେ ନିଶ୍ଚୟ “ରୋବଣା ” ଯୋଗୁ ଦରଜ ହୋଇଥିବ l ମୁଁ ହସି ଦେଇ କହିଲି ନାଇଁ, ଛଟା ବାକ୍ସତ ମୋ ନିଜର ଥିଲା l କିଏ ଜାଣିଥିଲା ଏପରି ହେବ ବୋଲି ମଝିରେ ବରଫ ଯୋଗୁ? ସେମାନେ ମତେ ପୁଣି ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇଲେ ଆଉ ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ କିଛି ଖେଳନା ସାଙ୍ଗରେ ଦେଇଥିଲେ l ଭାବିଲି ଯା ହେଉ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଜାଣିଛନ୍ତି ମୋର କାନ୍ଧରେ ଦରଜ ହେବା କଥା ବାଟରେ?

ଗାଡ଼ିରେ ଫେରିଲା ବେଳେ ମୋର ବାଁ କାନ୍ଧ ଟା ପୁଣି ବିନ୍ଧିବା ଆରମ୍ଭ ହେଲା l ଜାଣିନି ସତରେ ନାଁ କଥାଟା ଶୁଣିଲାରୁ ଦରଜ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ? ତେବେ ସେଭଳି ଦୋସା ମୁଁ ଆଉ କେବେ ଖାଇବାର ମନେ ପଡୁନି l ମୁଁ କେବଳ ସେଇ ଥରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଙ୍କୁ ଦେଖି ଥିଲି l ତାପରେ ଆମେ ଆମ ସଂସାର ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲୁ ଆଉ ମାଳତୀ ଦେବୀ କେରଳ ଫେରିଯାଇ ଥିଲେ l ଏଇଠି ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କର ସଂଗେ ମୋର ଅନୁଭୂତି ସରିଲା l ଆଗକୁ ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ଅନୁଭୂତି ଲେଖିବି l

ଲେଖିକା : ଚନ୍ଦ୍ରା ମିଶ୍ର (GFPS)

ଗାର୍ଲ ଫ୍ରମ ପଥୁରିଆ ସାହି ଜାନୁଆରୀ ୯, ୨୦୨୧

ଆମେରିକା କୁ ଯୋଉ ମାନେ ଆସିଛନ୍ତି ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଏଠି କଣ ମିଳେ ଆଉ କଣ ମିଳେନି l ଛ ବର୍ଷ ମୁମ୍ବାଇରେ କାମ କଲା ପରେ ସୁଧାଂଶୁ ଭାବିଲେ ସିଏ ଆମେରିକାକୁ ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ନେଇ ଆସିବେ l ତାଙ୍କର ଯୋଗ୍ୟତା ଯୋଗୁ ବିନା ଅସୁବିଧାରେ ଆମେରିକାକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ମିଳିଗଲା l ତେବେ କଥା ହେଲା ସିଏ ଆଗ ଯାଇ କାମ ଦେଖିବେ ଆଉ ତା ପରେ ମୁଁ ଓ ପିଲାମାନେ ଆସିବୁ କାମ ମିଳିଲା ପରେ l ତେଣୁ ପିଲାଙ୍କୁ ଧରି ମୁଁ ମୁମ୍ବଇରେ ରହିଲି l ପୁରୀ ଯାଇ କେବଳ ବୁଲି ଆସିଥିଲି ଓ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହି ଦେଇ ଆସିଲି ବୋଧେ ଆମେରିକା ଯିବାର ହେବ l

କିଛି ଦିନ ପରେ ଚିଠି ଆସିଲା ଯେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଚିକାଗୋ ରେ କାମ ମିଳି ଗଲା ବୋଲି l ଆମେ ଜଲ୍ଦି ଚିକାଗୋ ଆସିବାର ଠିକ କରିବା ଦରକାର କାରଣ ମୋ ପିଲା ମାନେ ସ୍କୁଲ ରେ ନାଁ ଲେଖେଇବେ ସେଠିକୁ ଗଲେ l ଆମେରିକାରେ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମାସରେ ସ୍କୁଲ ର ପଢା ଆରମ୍ଭ ହୁଏ l ଘରେ ଯାହା ସବୁ ଜିନିଷ ଥିଲା ତାକୁ ଶାଗ , ମାଛ ଭଳିଆ ଜଲ୍ଦି ରେ ମୁଁ କଲୋନୀ ଲୋକଙ୍କୁ ବିକ୍ରି କରିଦେଲି l ଦୁଇଟି ସାନ ପିଲାଙ୍କୁ ଧରି ମୋର ମୁମ୍ବଇରେ ଏକୁଟିଆ ରହିବା ସହଜ ନଥିଲା l ତେବେ ସାଙ୍ଗ , ସାଥି ମାନେ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲେ l ମୁଁ ମୋର ବାହାଘର ପରଠାରୁ କେବେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଛାଡି ଏତେ ଦିନ ଏକୁତିଆ ରହି ନଥିଲି l ମୋର ଝିଅ ବି ମୁମ୍ବଇରେ ଆମେ ଏକୁଟିଆ ଥିଲା ବେଳେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲା l ଶାଶୁ ବା ମା ନଥିବାରୁ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ଉପରେ ଆମେ ଭାର ହେବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲୁ l ମୋର କାମ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା ଆଉ ସୁଧାଂଶୁ ସାହାଯ୍ୟ କରି ଦେଉଥିଲେ l ତେଣୁ ପୁରୀ ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକ ବୋଲି ଭାବି ନଥିଲି l ତାପରେ ମୋର ପଢା ଟା ବି ମୁମ୍ବଇ ରେ ଚାଲିଥିଲା ?

ଆମ ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁ ସୁଇସ୍ ଏରୋପ୍ଲେନ ରେ ଟିକେଟ କରି ପଠାଇଦେଇଥିଲେ l ମୁଁ ଯାହାଙ୍କୁ ଜାଣିଥିଲି ପଚାରିଲି କେମିତି ପ୍ରଥମ ଥର ଉଡ଼ାଜାହାଜରେ ଯିବି ବୋଲି ? କୋଉଠି ବସିବି, କଣ ଖାଇବି ଇତ୍ୟାଦି l ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେହି ଉଡ଼ାଜାହାଜରେ ବସି କୁଆଡେ ଯାଇ ନଥିଲେ l ପୁରୁଷ ଲୋକ ମାନେ ବି କେବଳ ଦିଲ୍ଲୀ ବା କଲିକତା କେତେ ଥର କାମରେ ଯାଇ ଥିଲେ ଉଡ଼ାଜାହାଜରେ ବସି l ଭୟ ତ ଲାଗୁଥିଲା, କିନ୍ତୁ ପିଲାଙ୍କ ଆଗରେ ନ ଡରି କହୁଥିଲି ହଁ ସବୁ ଠିକ ହେବ, ତୁମେ ପାପାଙ୍କୁ ଦେଖିବ l ଝିଅ ଅଳ୍ପ ବୁଝୁ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ମୋ ପୁଅ କିଛି ଜାଣି ପାରୁ ନଥିଲା l ଏବେ ପିଲାମାନେ ଆସିଲା ବେଳକୁ କେତେ କଥା ଜାଣିଛନ୍ତି ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ଦ୍ୱାରା l ଯା ହେଉ ପୁଣି ଆମ ସାହୀ ଠାକୁରାଣୀ ଅଲପଦ୍ମାଙ୍କୁ ଡାକିଲି ଆଉ ସବୁ ଠିକଣା କରି ରାତି ରେ ଟାକ୍ସି ନେଇ ଆମେ ବାହାରିଲୁ l

ଆସିଲା ବେଳକୁ ମୋର ସାଙ୍ଗରେ ଛଅଟା ବାକ୍ସ ଥିଲା, ଜଣକୁ ଯୋଡିଏ ବାକ୍ସ ଆଣିବାକୁ ମିଳୁଥିଲା l ସାତ ବର୍ଷର ଘର ଥିଲା l ପିଲାଙ୍କ ଜାମା ପଟା , କିଛି ଖେଳଣl ମୋର ଶାଢ଼ୀ ବ୍ଲାଉସ ଆଉ ସାୟାରେ ତିନୋଟି ବାକ୍ସରେ ଭର୍ତି କରିଥିଲି l ବାକି ବାକ୍ସରେ କିଛି ବଡି , କଳା ଜିରା, ସୋରିଷ ଆଉ ଷ୍ଟିଲ ବାସନ ଭର୍ତି କରିଥିଲି l ସେତେବେଳେ ଆଚାର ଆଣି ବାରେ ଅସୁବିଧା ଆଜିକାଲି ପରି ନଥିଲା l ଯାହଠୁ ଯାହା ଶୁଣିଲି ତାହା ଭର୍ତି କଲି ବାକ୍ସରେ l ସୁଧାଂଶୁ ଚିଠିରେ ଲେଖିଲେ, ପ୍ରାୟ ସବୁ ମିଳୁଛି ଯାହା ନମିଳିଵ ଅନ୍ୟ କଣ ବ୍ୟବହାର କରି କାମ ଚଲେଇବ l ବେଶୀ କିଛି ଜିନିଷ ଆଣିବା ଦରକାର ନାହିଁ l ସାନ ଯୋଡିଏ ପିଲା ଧରି ପ୍ରଥମ କରି ଏକୁଟିଆ ଏରୋପ୍ଲେନରେ ଆସୁଛୁ l ଅସୁବିଧାରେ ପଡନା ଜିନିଷ ଯୋଗୁ l ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲି ଛଟା ବାକ୍ସ ନେଇ ପାରିବି ବୋଲି ମୁଁ ଯାହା ପାରିଲି ଭର୍ତି କଲି l ଭାବିଲି କିଏ ଜାଣେ ସେଠି କଣ ମିଳୁଥିବ କି ନାହିଁ ? ପଚାରିବି କାହାକୁ ? ଗୁଡ଼ାଏ ମୋର ପ୍ରିୟ ବହିବି ଭର୍ତି କଲି l

ଯାହେଉ ବଡ଼ କଷ୍ଟରେ ପ୍ରାୟ ଚାରି ଘଣ୍ଟା ପରେ ଯାଇ ଉଡ଼ାଜାହାଜ ଭିତରେ ଆମେ ତିନି ଜଣ ଯାକ ବସିଲୁ l ବାୟୁ କର୍ମଚାରୀ ଜଣକ ଜଣେ ସୁଇସ୍ ଝିଅ ଥିଲେ l କାରେନ୍ ବୋଲି ତାଙ୍କର ନାଁ ଲେଖା ହୋଇଥିଲା ଡ୍ରେସ୍ ନେମ୍ ଟାଗ୍ ରେ l ସିଏ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି ଜୁସ୍ ଆଉ ଯୋଡିଏ କଲରିଂ ବହି ଆଣି ଦେଲେ ମୋ ହାତରେ l ମୋ ପିଲାମାଙ୍କ ଆଖି ନିଦରେ ଟୁଳୁ , ଟୁଳୁ ହେଲେବି ଦୁହେଁ ବହି ପାଇ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇଗଲେ l ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଯୁସ୍ ପିଇ ବାକୁ କହି ବାଥରୁମ୍ ଯିବା ପାଇଁ ଅନେଇଲି l ପାଖ ସିଟ୍ ରେ ଜଣେ ବୟସ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ କେରଳ ର ବୋଧେ ଆସି ବସିଲେ l ତାଙ୍କୁ ଇଂରାଜୀ ଜମା ଭଲରେ କହି ଆସୁ ନଥିଲା l ସାଙ୍ଗରେ କେତେଖଣ୍ଡ ଇଣ୍ଡେକ୍ସ କାର୍ଡ ଆଣି ଥାନ୍ତି l ତାକୁ ଦେଖେଇ ଦେଉଥିଲେ ଯାହା ଦରକାର ହେଉଥିଲା ବାୟୁ କର୍ମଚାରିଙ୍କୁ l ମୁଁ ମନେ, ମନେ ଭାବିଲି ଏଇ ମୋର ଆଗତ ଚବିଶ ଘଂଟାର ସାଥି ? ହେ ଜଗନ୍ନାଥ , ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି କିଏ ଜଣେ ସାହାଯ୍ୟ କଲା ଭଳି ଲୋକ ଆସି ବସିବେ, ଇଏତ ସାହାଯ୍ୟ ନେଲା ଵାଲା ଲୋକ ମତେ ମିଳି ଗଲେ ?

ଖାଇବା ଜିନିଷ ପ୍ରାୟ ପ୍ରତି ତିନି ଘଂଟାରେ ଆସି ଯାଉ ଥାଏ l କିନ୍ତୁ ଆମେ ସେ ସବୁ ଖାଦ୍ୟରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ନଥିବା ଯୋଗୁ କିଛି ଭଲ ଲାଗୁ ନଥାଏ l ଆସିଲା ବେଳେ ଯାହା ପୁରୀ, ଆଉ ଶୁଖିଲା ଆଳୁ ତରକାରୀ କିଛି ଆଣି ଥିଲି ସେତକ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟରେ କିଛି ଖାଇଥିଲି ଆଉ ବାକିଥିବା ଖାଇବା ଜିନିଷ ଆଣିବାକୁ ଦେଇ ନଥିଲେ ସାଙ୍ଗରେ ନିୟମ ଯୋଗୁ l ଭୋକରେ କେବଳ ଅନାଉ ଥାଏ ଉପରକୁ ତଳକୁ ଆଉ ପିଲାମାନଙ୍କୁ l ମୁଁ ଭୋକ ଜମା ସଂଭାଳି ପାରେନି l ଭଦ୍ର ମହିଳା ଜଣକ ମତେ ଦେଖେଇଲେ ଇଣ୍ଡେକ୍ସ କାର୍ଡ ବାଥ ରୁମ୍ ଯିବେ ବୋଲି l ମୁଁ ଭାବିଲି ବୋଝ ଉପରେ ନଳିତା ବିଡା ଭଳି ଇଏ ମତେ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗୁଛନ୍ତି ? ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ଯୋଡିଏ ସାନ ପିଲା ଧରି କଣ ଅନୁଭବ କରୁଛି ମୁହିଁ ଜାଣେ ? ତେବେ ଉଠି ତାଙ୍କୁ ନେଇ ଗଲି ବାଥରୁମ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ନିଜେ ବି ଗଲି l ବାଥରୁମ୍ ପାଖରେ ଥିବାରୁ ପିଲାଙ୍କ ଉପରେ ମୋର ଆଖି ଥିଲା l

ବସିଲା ପରେ ଭଦ୍ର ମହିଳା କହିଲେ “ମି ମାଳତୀ, ଭିଜିଟ୍ ସନ ଚିକାଗୋ” l ମୁଁ କହିଲି “ମି ଚନ୍ଦ୍ରା”, ସି ମାଇ ପତି ଇନ ଚିକାଗୋ” ! ତାପରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ବ୍ୟାଗ୍ ରୁ କଣ ସବୁ ଖାଇବାକୁ କାଢ଼ିଲେ l ମତେ ଯୋଡିଏ ଗୋଲ୍ , ଗୋଲ୍ ବରା ବଢ଼େଇ ଦେଲେ l ମତେ ଭାରି ଭୋକ ଲାଗୁଥାଏ l ମୁଁ ମନା ନକରି ଖାଇ ଦେଲି ଟପ୍ ଟପ୍ କରି ଭୋକିଲା ନେଉଳ ଯେମିତି ଖାଏ l ସିଏ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ କହିଲେ କୁଟୁ ??? ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ (ମାଲାୟାଲାମ)l ମୁଁ ନବୁଝିଲେବି ଭାବିଲି ମତେ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଆଉ ନବ ? ତାଙ୍କ ମୁହଁର ଭାବରୁ ଜାଣିଲି ? ମୁଁ ହାତ ଆଉ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲି ନା , ନା l ତାପରେ ଚାହା ଆଉ କଫି ଆସିଗଲା l ପିଲାମାଙ୍କ ପାଇଁ ଜୁସ୍ ଆଉ ବିସଚୁଟ୍ ଆଣିଲେ ବ୍ୟାମଜାନ କର୍ମଚାରିଣୀ l

ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟରେ ଆମେ ଜୁରୀକ୍ ରେ ପହଂଚିବା କଥା l ସେଠି ତିନି ଘଣ୍ଟା ରହି ଚିକାଗୋ କୁ ସେଇ ପ୍ଲେନ ରେ ଯିବାର କଥା ପରବର୍ତି ଛ ଘଣ୍ଟା l ମୋ ବ୍ୟାଗ୍ ରେ ଖଣ୍ଡେ ଶାଢ଼ୀ ଆଉ ବ୍ଲାଉସ୍ , ଶାୟା ଆଣିଥିଲି l ଭାବିଥିଲି ଅପେକ୍ଷା କରିବା ଭିତରେ ମୁଁ ଶାଢ଼ୀ ବଦଳି କରିବି ଆଉ ଭଲରେ ମୁଣ୍ଡର ବାଳ କୁ କୁଣ୍ଡେଇଦେବି l ସେତେବେଳେ ମୋର କଳା ଆଉ ଲମ୍ବା ବାଳ ଥିଲା l ପ୍ଲେନରେ ବାଳ ସବୁ ଏପଟ ସେପଟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା l ମତେ ସେତେବେଳେ ଜମା ପଚିଷ ବର୍ଷ ହୋଇଥିଲା l ଭାବିଲି ପ୍ରଥମ ଥର ବାହାଘର ପରେ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ଠାରୁ ଛ ମାସ କାଳ ଅଲଗା ହୋଇ ଅଛି ଏତେ ଦିନ ?ଦୁଇଟି ପିଲାଙ୍କର ମା ହେଲେବି ଏତେଦିନପରେ ଦେଖା ହେବ ? ଟିକିଏ ସଜାଡି ହୋଇ ବାହାରିବି ପ୍ଲେନ ଦ୍ୱାରରୁ ? ଏତିକି ବେଳେ ଜ୍ଞାପିତ ହେଲା ବହୁତ ବରଫ ପଡିବା ଯୋଗୁ ପ୍ଲେନ ଯୁରୀକ୍ ନଯାଇ ବାସେଲ୍ ଯିବ ଆଗ l ମୁଁ ସେତେବେଳେ ବେଶୀ ଇଂରାଜୀ ବୁଝି ପାରୁ ନଥାଏ l ତେବେ ପଚରା , ପଚରି କରି ଜାଣିଲି ଆମେ ବାସେଲ୍ ରେ ପ୍ଲେନରୁ ଓଲ୍ହେଇବୁ l ତାପରେ ବସ୍ରେ ଯୁରୀକ୍ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟ କୁ ଯିବୁ l

ସେତେବେଳେ ଆଜିକାଲି ପରି ଫୋନ ନଥିଲା ଯେ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଏଇ ଖବର କହିଦେଇ ଥାନ୍ତି l ବରଫପାତ କେବେ ଜୀବନରେ ଦେଖି ନଥିଲି କେବଳ ସିନେମା ଛଡା l ରାଗିଲି ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ଉପରେ ମତେ ଏକୁଟିଆ ଆସିବାକୁ କହିଲେ ଏଇ ସୁଇସ ବ୍ୟମଜାନରେ ପିଲାଙ୍କୁ ଧରି l ଏୟାର୍ ଇଣ୍ଡିଆ ହୋଇଥିଲେ ଅବା କାହାକୁ ପଚାରି ଥାଆନ୍ତି ହିନ୍ଦୀ ବା ଆମ ଆଡ଼ ଖଣ୍ଡିଆ ଇଂରାଜୀରେ ? ମୋର ରାଗ କ୍ଷଣିକ ମାତ୍ର ଥିଲା l ବାପା , ବୋଉ ତ ନଥିଲେ କାହାକୁ କହିବି ବା କାହା ଉପରେ ରାଗ ,ଅଭିମାନ କରିବି ? ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିଲି ଆଉ ତର , ତର କରି ବ୍ୟାଗ୍ ଏକାଠି କରି ଲମ୍ବା ଲାଇନ୍ରେ ଛିଡା ହେଲି ବସ କୁ ଅନାଇ !! ସାଙ୍ଗରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ବି ଯୋଡି ହେଲେ ମୁଁ ନଚାହିଁଲେବି l

ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗରେ ଲେଖିବି କେମିତି ଆସି ଚିକାଗୋ ରେ ପହଂଚିଲି :

ଲେଖିକା : ଚନ୍ଦ୍ରା ମିଶ୍ର (GFPS ) ଗାର୍ଲ ଫ୍ରମ୍ ପଥୁରିଆ ସାହି

ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ କଥାଟିଏ: ମୁମ୍ବଇ ଛାଡି ବ୍ଯୋମୟାନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ଆମେରିକା କୁ ଆସିବାର ଅନୁଭୂତି:(ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗ )

ଆଗରୁ ପଢିଥିଲେ: ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିଲି ଆଉ ତର ,ତର କରି ବ୍ୟାଗ୍ ଏକାଠି କରି ଲମ୍ବା ଲାଇନ୍ରେ ଛିଡା ହେଲି ବସ୍ କୁ ଅନାଇ !! ସାଙ୍ଗରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ବି ଯୋଡି ହେଲେ ମୁଁ ନଚାହିଁଲେବି l

(ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗ )

ମୋ ପିଲା ଦୁହେଁ ମୋ ପଛେ, ପଛେ ଆଉ ସଭା ପଛରେ ମାଳତୀ ଦେବୀ ଆସି ଲାଇନ୍ରେ ପହଁଚିଲେ l ଆମକୁ ଟିକେଟ୍ କିଣିବାକୁ ପଡିଲା l ତାପରେ ଦେଖିଲି ଗୋଟେ ଭାରି ସୁନ୍ଦର ନାଲି , କଳା ରଙ୍ଗର ବସ ଟିଏ ଆସି ଠିଆ ହେଲା ସାମ୍ନାରେ l ଆମ ସାମ୍ନାରେ ଆମର ବାକ୍ସ ସବୁ ଲାଇନ୍ରେ ଆସି ଥୁଆ ହୋଇ ଥିଲା l ଆମ ଟିକେଟ୍ ଦେଖେଇ ଆମ ବାକ୍ସ କୁ ଆଣି ପାଖରେ ରଖି ବସ୍ ରେ ଚଢ଼ିବୁ ବୋଲି ଜଣେ ଇଂଲିଶ ଲୋକ କହିଲେ l

ଭିତରୁ ବସ୍ ର ପରିଚାଳକ ଟୋପି ପିନ୍ଧି ବାହାରି ଗୋଟେ ହୁଇସିଲ୍ ମାରିଲେ l ଦେଖିଲି ସବୁ ଲୋକମାନେ ମାଙ୍କଡ଼ ମାନେ ଗଛ ଚଢିଲା ପରି ନିଜ ବାକ୍ସ ଧରି ବସ୍ ପଛରେ ଥିବା ସରୁଆ ସିଡିରେ ଉପରକୁ ଚଢି ସେମାନଙ୍କ ବାକ୍ସ କୁ ବସ୍ ଉପରକୁ ଉଠାଇନେଲେ l କେତେ ଜଣ ଯାତ୍ରୀଙ୍କର ଯୁବକ ପିଲା ଥିଲେ l ସେମାନେ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ବସ୍ରେ ଝର୍କା ଥିବା ଜାଗା ମାଡି ବସିଲେ l ମୁଁ ଭାବିଲି କିଏ ଜଣେ ଆସି ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ ଜିନିଷ ବସ୍ ଉପରେ ରଖିବାକୁ l

ବାରମ୍ବାର ହୁଇସିଲ୍ ଶୁଣି ମତେ ଡର ମାଡ଼ୁଥାଏ କାଳେ ବସ୍ ଆମକୁ ଛାଡି ପଳେଇବ କି ? ମୁଁ ଭାଷା ବି କହି ପାରୁନଥିଲି l ଏଠାରେ ମୋର ସେ ଦରଖଣ୍ଡି ଇଂରାଜୀ ଚାଲୁ ନଥିଲା l ମାଳତୀ ଦେବୀ ମୋ ପୁଅ ଆଉ ଝିଅ ସଂଗେ ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ କଣ ସବୁ କହି ଚାଲିଥିଲେ l ଦେଖିଲି ସେମାନେ ଏକ ଭାଷାରେ କଥା କହି ନପାରିଲେ ବି ନିଜ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ସମ୍ପର୍କ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ! ମୁଁ ଦୁଇ, ତିନି ଜଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲି ଇଂରାଜୀରେ ଯେ ସାହାଯ୍ୟ କର ମୋର ବାକ୍ସ ଉପରକୁ ଉଠାଇବାକୁ !ସମସ୍ତେ ଅନଉ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ହସି ଦେଇ ତାଙ୍କ ବାଟରେ ଯାଇ ବସ୍ ରେ ବସୁଥିଲେ l

ମୂଁ ଡରି କରି ଯାଇ ବସ୍ର ପରିଚାଳକଙ୍କ ପାଖେ ଛିଡା ହୋଇ ପିଲାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ହାତ ଦେଖେଇଲି ଯେ ଆମେ ବି ବସ୍ ରେ ଯିବୁ l ମୋର ଜିନିଷ ଲଦା ହେବାରେ ସାହାଯ୍ୟ ଦରକାର l ସିଏ ମୋର ଛ ଟା ଆଉ ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବାକ୍ସ ସବୁ ମିଶେଇ ସାତ ଟି ବାକ୍ସ ଆଡ଼କୁ ହାତ ଦେଖେଇ କହିଲେ “ଠୁ ମେନି ଲଗେଜ୍ ” l ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରି କହିଲି ହଁ ଆଂଜ୍ଞା l ପ୍ରଥମ ଥର ଆମେରିକା ଯାଉଛି ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ନେଇ l ସବୁ ଘର ଜିନିଷ ଭର୍ତି କରିଛି ଏଇ ଛଅଟି ବାକ୍ସଭିତରେ l

ପରିଚାଳକ କଣ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ କେଜାଣି ସିଏ ନିଜେ ସିଡ଼ି ଉପରକୁ ଚଢିଲେ l ମତେ କହିଲେ ” ବାକ୍ସ ଆଣ ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ” l ମୁଁ ଗୋଟି, ଗୋଟି କରି ସବୁ ବାକ୍ସ ଟେକି ନେଇ ତାଙ୍କ ହାତରେ ଦେଲି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ତ ମୋର ନିଜର ହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତି l ତେଣୁ ସଭା ପଛରେ ତାଙ୍କ ବାକ୍ସଟି ଉଠେଇ ପରିଚାଳକଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼େଇଲି l ବହୁତ ଓଜନିଆ ତାଙ୍କ ବାକ୍ସଟି ଲାଗୁଥିଲା l ମୋର ହାତ ଆଉ କାନ୍ଧରେ ଭାରି ଦରଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ବାକ୍ସ ସବୁ ଉଠାଇଲା ପରେ l କିନ୍ତୁ ମନରେ ବିରକ୍ତି ଆସୁଥିଲା ଯେ ମୁଁ କାହିଁକି ଏଆଡୁ, ସିଆଡ଼ୁ ଜିନିଷ ବାକ୍ସରେ ଆଣି ଭର୍ତି କଲି ବୋଲି? ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କ କଥା ଶୁଣିଥିଲେ ଏଇନେ କେତେ ସୁବିଧା ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା ? ପୁଣି ଭାବିଲି ମୁଁ ତ କେବେ ଶୁଣିନି ତାଙ୍କ କଥା ,ଏଇଟା କୋଉ ନୂଆ କଥା ? ମୁଁ ପଚାରେ ଆଉ ସିଏ ଉତ୍ତର କହନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମୁଁ କରେ ମତେ ଯାହା ଠିକ୍ ଲାଗେ !! ଏଥିରେ ବଦଳି କେମିତି ହେବ ?

ବାକ୍ସ ଗୁଡିକୁ ଚଢ଼ାଇଲା ବେଳେ ମୋର ଆମ ବାପାଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡିଗଲା l ମୋ ପିଲାଦିନେ ବାପା ଆମର ପାଚିରୀଟିଏ ଆମ ଗାଧୁଆ ଘର ପାଇଁ କରୁଥିଲେ l ବାପା ନିଶୁଣି ଉପରେ ଚଢି ସିମେଣ୍ଟ ଗୋଳେଇ କରଣୀରେ ଇଟା ସବୁ ଯୋଡି ଦିଅନ୍ତି ପାଚିରୀ ହେବା ପାଇଁ l ସେତେବେଳେ ମୁଁ ବୋଧେ ଦଶ ବର୍ଷର ହୋଇଥିଲି l ବାପାଙ୍କୁ ଥରକୁ ଥର ଉପର ତଳକୁ ନହେବା ପାଇଁ ମୁଁ ଇଟା ଖଣ୍ଡିଏ ଲେଖା ତାଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଉ ଥିଲି l କାମ ସରିଲା ପରେ ବାପା ମତେ ମାଛ ମିଠେଇ କିଣିବା ପାଇଁ ଦୁଇ ପଇସା ଦେଉଥିଲେ l ସେଇ ନାଲି, ହଳଦିଆ ମାଛ ମିଠେଇ କିଣି ଖାଇଲା ବେଳେ ଯେତେ ମିଠା ଲାଗୁ ଥିଲା ସେଇଟା ବୁନ୍ଦିଆ, ରସଗୋଲା ଖାଇଲା ପରେ କୋଉଥିରେ ନଥାଏ l କାରଣ ସେଇ ମିଠେଇ କିଣିବା ପଇସା ପାଇଁ ମୁଁ ନିଜେ କାମ କରିଥିଲି l ଭାବୁଛି ସବୁବେଳେ ମୁଁ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବରେ ନିଜ ପାଇଁ ନିଜ ପଇସା ରୋଜଗାର କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ? ବାପା ପଢିବାକୁ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ ନିଶ୍ଚୟ କଲେଜ୍ ସରେଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ଚାକିରୀ କରି ଥାଆନ୍ତି l

ଯା ହେଉ ଆମେ ଜୁରୀକ୍ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟ ରେ ସୁବିଧାରେ ଆସି ପହଁଚି ଗଲୁ l ବାକ୍ସ ଗୁଡିକ ଏୟାର୍ ପୋର୍ଟର ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ କାଢିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ l ସେଇଟା ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଅପାର ଦୟା ବୋଲି ଭାବିଲି l ପୁଣି ସେ ବାକ୍ସ ସବୁକୁ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ମୋର ଶରୀର ଆଉ ମନରେ ବଳ ନଥିଲା l ସାରା ରାତି ଅନିଦ୍ରା ଥିଲି l ବାଟରେ ଆସିଲା ବେଳେ ସେଠିକା ରାସ୍ତା ଭାରି ସଫା ଆଉ ଚାରିଆଡ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଥିବାର ମନେ ପଡେ l ଫୁଲ ଗଛ ବି ପ୍ରାୟ ସବୁ ଘର ସାମ୍ନାରେ ଦେଖିଥିଲି l ଏବେବି ମୋର ସେଇ ସୁନ୍ଦର ବସ୍ ଯାତ୍ରା ମନେ ଅଛି l ମୋର କିନ୍ତୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା କେମିତି ଜଲ୍ଦି ପହଂଚି ବ୍ୟମଜାନରେ ବସି ଯିବୁ ଆମେ ତିନିଜଣ ଚିକାଗୋ ଯିବାକୁ l ତାହାଲେ ବାକି ଛ ବା ସତ ଘଣ୍ଟା ପରେ ଆମେ ଚିକାଗୋରେ ପହଁଚି ଯିବୁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖେ l ଏତେ ଅସୁବିଧାରେବି ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ଶାଢ଼ୀକୁ ବଦଳେଇ ଦେବି ବୋଲି ସୁବିଧା ପାଇଲେ l ଏବେ ତ ସବୁ ବେଳେ ପ୍ୟାଣ୍ଟ , ଶାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ବସୁଛି ! କେତେ ବଦଳି ଗଲିଣି ମୁଁ ସତରେ ? ଆଉ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଲେ ଅଡୁଆ ଲାଗୁଛି କାମ କରିବା ପାଇଁ !

ଆମର ଆଉ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲାନି ପର ଯାତ୍ରାରେ l ସୁଇସ୍ ଏୟାର୍ କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ଆମର ବହୁତ ଯତ୍ନ ନେଲେ l ଏବେ ଭାବୁଛି ବୋଧେ ବାଟରେ ଅସୁବିଧା ହୋଇ ଥିବା ଯୋଗୁ ସେମାନେ ଅଧିକ ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ଅନୁଦେଶ ପାଇଥିଲେ ? ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ ମୋ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନୂଆ ଛୋଟ, ଛୋଟ ଦୁଇଟି ମୋଡେଲ୍ ଏୟାରପ୍ଲେନ୍ ଖେଳନା ଦେଇଥିଲେ l ଅନେକ ପ୍ରକାର ଜୁସ୍ ଆଉ ବିସକୁଟ ପାଇ ମୋ ପିଲାମାନେ ଭାରି ଖୁସି ହେଉଥିଲେ l ମୁଁ ଆରାମରେ ଆଖି ବୁଜି ଟିକିଏ ଘୁମେଇ ପଡିଲି ବ୍ୟମଜାନ୍ ରେ ବସି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ପାଖରେ ଥିବାରୁ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ଡର ମାଡୁ ନଥିଲା l ହଠାତ୍ ଘୋଷଣା ଶୁଣିଲି ବ୍ୟାମଯାନ୍ କିଛି ସମୟରେ ଅବତରଣ କରିବ ଚିକାଗୋରେ l ବିଶ୍ୱାସ ହେଉ ନଥିଲା ଯେ ଆମେ ପହଁଚି ଗଲୁ ଆମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ!

ଏୟାରପ୍ଲେନ୍ ରହିବା ପରେ ମୁଁ ଆମ ହାତରେ ଧରିଥିବା ବ୍ୟାଗ୍ ସବୁ ଶୀର୍ଷାଗ୍ର କୋଷ୍ଠ ରୁ ତଳକୁ କାଢ଼ିଲି l ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ବ୍ୟାଗ୍ ଧରି ଚାଲିଲୁ କଷ୍ଟମ୍ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଧାଡିରେ ଛିଡା ହେବାପାଇଁ l ମାଳତୀ ଦେବୀ ଆମ ସାଙ୍ଗରେ ଯୋଡି ହୋଇ ରହିଲେ l ସବୁ ସରିଲା ପରେ ଆମକୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜାଗାକୁ ଯିବାକୁ ହେଲା l କାରଣ ଆମେ ଇମିଗ୍ରାଣ୍ଟ ହୋଇ ଯାଉ ଥିଲୁ l ସେଇଠି ଗ୍ରୀନ କାର୍ଡ ମିଳି ଯାଉ ଥିଲା ଯୋଉଟା ପାଇଁ ଏବେ ଲୋକ ମାନଙ୍କୁ କିଛି ମାସ, ବର୍ଷ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡୁଛି l ଆମକୁ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୋଫା ଥିବା ରୁମ୍ ରେ ବସିବାକୁ ଦେଲେ l ସେଠାରେ ସୁନ୍ଦର, ପରିସ୍କାର ବାଥରୁମ୍ ଥିଲା l ମୁଁ ମୋ ବ୍ୟାଗରୁ ଶାଢ଼ୀ ଖଣ୍ଡକ କାଢି ବ୍ଲାଉସ , ଶାୟା ସଂଗେ ପିନ୍ଧି ପକେଇଲି l ପିଲାଙ୍କ ମୁହଁ ଧୋଇ ଦେଲି l ଆଉ କେଶ ବି କୁଣ୍ଡାଇ ଠିକ ଭାବେ ସଜାଡି ହୋଇ ଗଲି l ମାଳତୀ ଦେବୀ ମୋ ସଂଗେ ରହିଲେ ଯଦିଚ ସିଏ କେବଳ ବୁଲିବା ପାଇଁ ପୁଅ , ବୋହୁ ଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଥିଲେ l ତାଙ୍କର ଏଇ ଅଫିସ୍ରେ ରହିବା ଦରକାର ନଥିଲା l ବୋଧେ କର୍ମଚାରୀମାନେ ଭାବିଲେ ଭାଷା ଯୋଗୁ ସିଏ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ଯୋଡି ହୋଇଛନ୍ତି ?

ମୋତେ କେବଳ ଦୁଇ ଚାରଟି ପ୍ରଶ୍ନ କରାଗଲା କାହିଁକି ଇମିଗ୍ରାଣ୍ଟ ହୋଇ ଆସୁଛ ବୋଲି ? ମୁଁ ସିଧା, ସିଧା କହିଲି ମୋର ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ରହିବାକୁ ! ସେ ଲୋକ ଜଣକ ହସିଦେଲେ ଆଉ କହିଲେ “ନାଇସ୍ ” l ପ୍ରାୟ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ହୋଇଗଲା ଏଇ ସବୁ କାମ ସରିବାରେ l ଆମେ ବାହାରକୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ସୁଧାଂଶୁ ଆଉ ମାଳତୀ ଦେବୀଙ୍କ ପୁଅ ଜୟଦେବ ଆମକୁ ହାତ ହଲେଇଲେ କାଚ ଦୁଆର ସେପଟୁ l ମୋ ପିଲାମାନେ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା ବାହାରକୁ ବାହାରିବା ମାତ୍ରେ l ତାଙ୍କ ମା ଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେଇଥିବା ଯୋଗୁ, ଜୟଦେବ ବାବୁ ମତେ ଧନ୍ୟବାଦ କହିଲେ l ତାଙ୍କ ଫୋନ ନମ୍ବର ସୁଧାଂଶୁ କାଗଜରେ ଟିପି ରଖିଲେ l ତାପରେ ସୁଧାଂଶୁ ଗାଡି ଆଣିବାକୁ ଗଲେ , ଆଉ ମୁଁ ବାକ୍ସ ଧରି ଅପେକ୍ଷା କଲି l ଦେଖିଲି ମରୁନ୍ କଲର୍ ର ଲମ୍ବା ଗାଡି ଆସି ଛିଡା ହେଲା ମୋ ସାମ୍ନାରେ l ବାକ୍ଶ ସବୁ ସୁଧାଂଶୁ ଆଣି ଗାଡିର ଟ୍ରଙ୍କରେ ରଖିଲେ l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ଗାଡ଼ିରେ ବସିଗଲି l ଗାଡ଼ିଟା ମତେ ଭାରି ବଡ଼ ଗାଡି ବୋଲି ଦେଖାଯାଉଥିଲା l ମୁମ୍ବାଇରେ ଆମର ଗୋଟିଏ ଫିଆଟ୍ ଗାଡି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏଇଟା ବହୁତ ଅଲଗା ଦେଖା ଯାଉଥିଲା l

ରାସ୍ତାରେ ଆସିଲା ବେଳେ ଲୋକ ଦେଖା ଯାଉ ନଥିଲେ l ଖାଲି ଗାଡି ନହେଲେ ବଡ଼ ବସ୍ ଯିବାର ଦେଖିଥିଲି l ଅଟୋ ରିକ୍ସା ବା ମଣିଷ ବହୁତ କମ୍ ଦେଖା ଯାଉଥିଲେ l ମୋ ଆଖି ଖୋଜି ବୁଲୁଥିଲା ଲୋକ, ଶବ୍ଦ ନହେଲେବି ଗାଈ ବା କୁକୁରଙ୍କୁ ରାସ୍ତାରେ ଦେଖିବା ପାଇଁ l କିନ୍ତୁ ସେ ସବୁ ପାଇଲିନି ? ଖୋଜିଥିଲି କିନ୍ତୁ ? କାରଣ ମୁଁ ସେ ସବୁ ଦେଖିବାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି l ପ୍ରାୟ ଚାଳିଶ ମିନିଟ ପରେ ଆମେ ଆସି ସୁଧାଂଶୁ ରହୁଥିବା ଜାଗାରେ ପହଁଚି ଗଲୁ l ଘରେ ଆମର କାର୍ପେଟ ପଡି ଥିଲା ସବୁ ରୁମ୍ ରେ l ଯୋଡିଏ ରୁମ ଶୋଇବାପାଇଁ ଆଉ ଲିଭିଂ , ଡାଇନିଂ ରୁମ୍ ଥିଲା l ରୋଷେଇ ଘରେ ସବୁ ଜିନିଷ ଥିଲା ଫ୍ରୀଜ଼୍ , ଓଭନ୍, ଲୁଗା ଧୋଇବା ମେସିନ୍ ଇତ୍ୟାଦି l ଭଲ ଲାଗିଲା ଘରଟି ମତେ l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲି। ସୁଧାଂଶୁ ରୋଷେଇ କରି ରଖିଥିଲେ l ସେଦିନ ଖୁସି ହେଲିଯେ ସୁଧାଂଶୁ ରୋଷେଇ ଜାଣି ଥିବାରୁ l ମାଛ ତରକାରୀ, ଆଳୁ ବାଇଗଣ ଭଜା ଶାଗ ଆଉ ଭାତ ହୋଇଥିଲା l

ମୋର ଆମେରିକା ଆସିବା ଗଳ୍ପ ଶୁଣିବାକୁ ଆଗ୍ରହୀ ହୋଇଥିବା ସମସ୍ତ ପାଠକ / ପାଠିକା ମାନଙ୍କୁ ମୋର ଆନ୍ତରିକ ଧନ୍ୟବାଦ l ଆଗକୁ ଲେଖିବି ଏଠି କେମିତି ରହିଲି, କଣ ପାଠ ପଢ଼ିଲି ଆଉ କି ଚାକିରୀ କଲି l ପିଲା ମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଅଳ୍ପ ଲେଖିବି କାରଣ ସେମାନେ ନଚାହିଁ ପାରନ୍ତି ଫେସ ବୁକ ରେ ଆସିବାକୁ l ଆଶା ଆପଣ ସମସ୍ତେ ସାଥି ଦେବେ ମୋର ଏଇ ଲେଖାର ଯାତ୍ରାରେ l ଦୀର୍ଘ ପଚାଶ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ଓଡ଼ିଆରେ ଲେଖା ଆରମ୍ଭ କରିଛି l ମନ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ପରିସ୍ଥିତି ସୁଯୋଗ ଦେଇ ନଥିଲା l ଏବେ ଓଡ଼ିଆରେ ଆପ ହୋଇଗଲା ଆଉ ଫେସବୁକ ଆସିଗଲା l କଥାରେ କହ୍ୱନ୍ତି “ମଳୁ ଖୋଜୁଥିଲା କାକର ପାଣି, ବଇଦ କହିଲା ଦିଅ ତୋରାଣି “l

ଏଇ ବିଦେଶରେ ମୋର ସବୁ ଆଶା ପ୍ରାୟ ପୁର୍ଣ ହୋଇଛି l ତେଣୁ ମୁଁ ମୋ ଗ୍ରହଣୀୟ ଦେଶ ପାଖରେ ସବୁବେଳେ ଋଣୀ l ଆପଣମାନେ ମନ ଦେଇ ପଢୁଛନ୍ତି ଆଉ କମେଣ୍ଟ ଦେଉଛନ୍ତି ସେଥି ପାଇଁ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଶେଷ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛି l

ଲେଖିକା : ଚନ୍ଦ୍ରା ମିଶ୍ର (ଗାର୍ଲ ଫ୍ରମ ପଥୁରିଆ ସାହି )

ମୁମ୍ବଇରେ ମୁଁ ସକାଳ କଲେଜରେ ନାଁ ଲେଖେଇ ଭାବିଲି ଅନ୍ତତ ବି. ଏ ଟା ପାଶ୍ କରିବାକୁ l ବାପାଙ୍କ ଉପରେ ଭାରି ଅଭିମାନ କଲି ଯେ ଯେତେ ଭଲ ପଢିଲେବି ସିଏ ମୋର ବାହାଘର ଜଲ୍ଦି କରିଦେଲେ, କାରଣ ତାଙ୍କ କାମ ସରିଯିବ ବୋଲି l ବାପା କେତେ କଷ୍ଟ ରେ ବୋଉ ନଥିଲେବି କେମିତି ଆମ ମାନଙ୍କୁ ବଡ଼ କଲେ ଆଉ ଆମେ ପୁଣି ଭାଇ, ଭଉଣୀ ହୋଇ ନ ଜଣ ଥିଲୁ, ସେ କଥା ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ନଥିଲା l ମୋର ଏକ ଜିଦି ଥିଲା ଅନ୍ତତଃ ବି. ଏ ଟା ସାରିଦେଇଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା l ତେବେ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ ବାହା ହୋଇ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ଥିଲି l ସିଏ ସ୍ୱଭାବରେ ଶାନ୍ତ ଥିଲେ l ପିଲା ଦିନୁ ତାଙ୍କର ବୋଉ ନଥିବାରୁ ରୋଷେଇ ବି ଜାଣି ଥିଲେ l ନାନୀ ମୋର ନିଜର ଯା ଥିଲା l ତେଣୁ ଶାଶୁ ଘର ଜଂଜାଳ କିଛି ନଥିଲା l ଆଉ ମୋ ପାଇଁ ସବୁଠୁ ବଡ଼ କଥା ଥିଲା ସୁଧାଂଶୁ କହିଥିଲେ ମୁଁ ପଢିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ନିଶ୍ଚୟ ପଢି ପାରିବି l

ମୁମ୍ବଇ ଆସିଲା ପରେ ମୁଁ ସେଠିକା କଲେଜରେ ପଚରା , ପଚରି କରି ଆଡ୍ମିସନ୍ ନେବାର କାନୁନ୍ ଜାଣିଲି l ତେବେ ସେତେବେଳେ ମୋର ଝିଅ ଭାରି ଛୋଟ ଥିଲା l ଭାବିଲି କଲେଜ ଯିବା ପାଇଁ କିଏ ତାକୁ ରଖିବା ଦରକାର ? ଆଜି କାଲି ପରି ଶିଶୁ ବିଦ୍ୟlଳୟ ନଥିଲା ସେତେବେଳେ l ଦିନେ ଖବର କାଗଜରେ ପଢ଼ିଲି ଘରେ ଥିବା ଗୃହିଣୀ ଆଉ କାମ କରିବା ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ସକାଳ କଲେଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ମୁମ୍ବଇରେ l ଭାରି ଖୁସି ହୋଇ ସେଦିନ ସୁଧାଂଶୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ଆଳୁଚପ୍ କରି ଚାହା ସାଙ୍ଗେ ବାଢ଼ିଲି l ଆଳୁଚପ୍ ଦେଖି ସୁଧାଂଶୁ ଜାଣି ଦେଲେ କିଛି ଗୋଟେ ନୂଆ ଫର୍ମାସ୍ ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରିବ l ତିନି ବର୍ଷ ବାହାଘର ପରେ ମତେ ସିଏ ଜାଣି ଦେଇଥାନ୍ତି l ପଚାରିଲେ ତାହାଲେ ଆଜି କଣ ନୂଆ କଥା କହିବୁ ବୋଲି ଭାବିଛୁ ?

ମୁଁ ଡେରି ନକରି କହିଲି , ଜାଣିଛ ଆମ ଅଂଧେରୀ ରେ ଥିବା କଲେଜରେ ସକାଳ କଲେଜ ଆରମ୍ଭ ହେବ l ସକାଳ ପାଞ୍ଚ ଟାରୁ ଆଠଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ l ତୁମେ ତ କାମକୁ ନଟା ବେଳେ ଯାଅ l ମୁଁ ଭାବୁଛି ସେଇଠି ଆଡ଼ମିସନ୍ ନେଇଯିବି l ପିଲା ମାନେ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଆମ କାମ ବାଲି “ଗଙ୍ଗୁ ବାଈ” ଆସିଯିବ l ମୁଁ ସବୁଦିନ ପ୍ରଥମେ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିବା କ୍ଲାସ ଗୁଡାକ ନେଇଯିବି l ତାହାଲେ ଆଠଟା ପରେ ଘରେ ପହଂଚିଯିବି ତୁମେ କାମକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ! ଜୋତାରେ ଲେସ୍ ଟା ବାନ୍ଧୁ , ବାନ୍ଧୁ ସୁଧାଂଶୁ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ କହିଲେ ଏତେ ସକାଳୁ ଉଠି ବସ୍ ରେ ଯିବୁ ? କଣ ଦରକାର l ପଢାଟା ପରେ କଲେ ଚଳିବନି ? ମୁଁ ମୁହଁଟା ଶୁଖେଇ କହିଲି ଏତେ ତ ଡେରି ହେଲାଣି l ଆଗ ଝିଅ ଜନ୍ମ ହେଲା l ପର ବର୍ଷ ପୁଅ ହେଲା l ମତେ ବାଇଶି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ? ଆଉ କେବେ ପଢ଼ିବି ? ପାସ୍ କଲେତ ହେବ ନା ପଚିଶି ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ? ସୁଧାଂଶୁ ପଚାରିଲେ କାହିଁକି ? ମୁଁ କିଛି ନଭାବି କହିଲି ବ୍ୟାଙ୍କ ବା ଯେ କୌଣସି ଜାଗାରେ ଚାକିରୀ ପାଇଁ ଆପ୍ଲାଇ କରିବା ପାଇଁ ବଯସର ସୀମା ତ ଅଛି ନା ? ସୁଧାଂଶୁ ହସି କହିଲେ ତାହେଲେ ତୁ ଚାକିରୀ କରିବୁ ବୋଲି ଭାବିଛୁ ପଢ଼ିସାରି ? ମୁଁ ସାଙ୍ଗେ , ସାଙ୍ଗେ କହିଲି “ହଁ” ! ଆଜି ସେ କଥା ଭାବିଲେ ବୁହାଏ ହସେ l

ଚାକିରୀ କରିବାଵାଲା ପତ୍ନୀ ପାଇବା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି ବଡ଼ କଥା ନଥିଲା l ତାଙ୍କର ରୂପ, ଗୁଣ ଦେଖି କେତେ ଚାକିରୀ କରିବା ଝିଅଙ୍କ ବାପା, ମା ଆଗେଇ ଆସି ଥାଆନ୍ତେ ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ ନେଇ l କିନ୍ତୁ ମତେ ସିଏ ପସନ୍ଦ କଲେ କାହିଁକି ? ସେ କଥା ଭାବିବା ବା ବୁଝିବାର ବୁଦ୍ଧି ମୋର ସେତେବେଳେ ନଥିଲା l ଆମ ଗାଁ ର କୁଶଭଦ୍ରା ନଈ ଗୋଟିଏ ଦିଗକୁ ବହି ଗଲା ପରି ମୋ ମନରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା ଥିଲା କଲେଜ ଯାଇ ବି .ଏ ଟା କେମିତି ହେଲେ ସାରିବି l

ଯା ହେଉ କଲେଜ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଗଲା l ମୁମ୍ବଇ ବର୍ଷl ରେ ସକାଳୁ ଉଠି ଯାଇ ଇକୋନୋମିକସ୍ ଆଉ ଗଣିତ ପଢିବା ସହଜ ନଥିଲା l ମୋର ସୁନ୍ଦର ଶେଜ ଛାଡି ପିଲାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ, ଗୋଟିଏ କିସ୍ ଦେଇ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କହେ ମୁଁ ଯାଉଛି କଲେଜକୁ l ବାଈ ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିବ ଯଦି ମୋର ଆସିବାରେ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଯିବ l ପିଲଙ୍କ ପାଇଁ ଦୁଧ ଆଉ ଜଳଖିଆ ରଖିଦେଇ ଯାଇଥାଏ ଡାଇନିଂ ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ l ବର୍ଷl ଦିନେ ଶତ୍ରୁ ପରି ମୁମ୍ବଇର ବର୍ଷl ମୋର ଲୁଗା ବ୍ଲାଉସ ସବୁ ଜୁଡୁବୁଡୁ ଓଦା କରିଦିଏ l ଛତା ଥିଲେବି ପବନ ଯୋଗୁ ପାଣି ନ ଡ଼ାକିବା ବନ୍ଧୁ ପରି ଆସି ମତେ ଓଦା କରି ଦିଏ l ଭାରି ହଇରାଣ ଲାଗେ l

ସମୟ ଆସିଲା ମୁଁ ତିନି ବର୍ଷ ମୁମ୍ବାଇରେ କଲେଜ୍ ପଢା ସାରି ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ ରେଡି ହେଲି l ପିଲାମାନେ ବଡ଼ ହେବା ସାଙ୍ଗେ, ସାଙ୍ଗେ ସୁଧାଂଶୁ ଘରର ରୁଟିନ୍ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ l ସୁଧାଂଶୁ ଆଉ ମୁଁ ଧନୀ ଘରର ପିଲା ନ ହେଲେବି ଖୋଲାରେ ବଢି ଥିଲୁ l ଆମ ଘରେ ବଡ଼ ବାଡ଼ି ଥିଲା l ବାପା ସବୁ ପରିବା ବାଡ଼ିରେ ଲଗାଉ ଥିଲେ l ମୁଁ ସବୁ ବେଳେ ବାଡ଼ି କାମରେ ବାପାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ଆଉ ଗଛ ଵି ଚଢେ l ସେଇଟା ମୋର ଖେଳ ଥିଲା l ସୁଧାଂଶୁ ବିଶ୍ଵନାଥ ପୁର ଗାଁ ରେ ବଡ଼ ହୋଇଥିଲେ l ତାଙ୍କ ଗାଁରେ ଧାଡି , ଧାଡି ନଡ଼ିଆ ଆଉ ତାଳ ଗଛ ଥାଏ l ବିଶ୍ଵନାଥପୁର ର ଗୋପୀନାଥ ଙ୍କ ଦେଉଳ ପାଖେ ବଡ଼ ପଡିଆରେ ପୁଅ ପିଲା ମାନେ ବହୁତ ଫୁଟବଲ ଖାଲି ପାଦରେ ଖେଳୁଥିଲେ l

ମୁମ୍ବଇରେ ସବୁ ମିଳିବ କିନ୍ତୁ ସୁବିଧାରେ ଠିକଣା ଘର ଖଣ୍ଡେ ମିଳିବନି ରହିବାକୁ l ସୁଧାଂଶୁ ଆମେରିକାରେ ରହି ଭାରତକୁ ଫେରି ଯାଇଥିଲେ l ଆମେରିକାର ସୁବିଧା, ଅସୁବିଧା ଜାଣିଥିଲେ l ଭାବିଲେ ପିଲାମାନେ ଏଠି ବଢିଲେ ବାହାରେ ଖେଳିବାର ସୁବିଧା ହେବ l ତାଙ୍କ କାମ ବି ଭଲରେ ହେବ l ତେଣୁ ଆମେରିକା ଆସିବା ପାଇଁ ସବୁ କାଗଜ ଠିକ୍ କରି ଆପ୍ଲିକେସନ୍ ପକେଇଦେଲେ ଇମିଗ୍ରେସନ୍ ପାଇଁ l

ମୋର ଆମେରିକା ହେଉ ବା ଜାପାନ୍ ହେଉ ଯୋଇଠିକୁ ସୁଧାଂଶୁ ଯିବେ ତାଙ୍କ କାମ ପାଇଁ, ସେଠିକୁ ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଯିବା ପାଇଁ କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନଥିଲା l କାରଣ ବାପା ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ l ବୋଉ ତ ପିଲା ଦିନରୁ ନଥିଲା l ଭାଇ ଭଉଣୀ ଅନେକ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ନିଜ ପରିବାର ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ l ସମସ୍ତେ ଭଲରେ ଥାଆନ୍ତି l କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମା ଅଲ୍ ପଦ୍ମା ଙ୍କୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ସଂଜ ଦେଲା ବେଳେ କହେ ମାଆ, ମୁଁ ମୋର ପରୀକ୍ଷl ଟା ସରେଇ ଦିଏ l ନହେଲେ ପୁଣି ଯୁଆଡେ ଯିବି ସେଠିକୁ ଅଧା ଡ଼ିଗ୍ରୀ ନେଇ ଯିବି l

ବି. ଏ ପରୀକ୍ଷା ର ଦିନ ଆସିଗଲା l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କ ସଂଗେ ଯାହା ସମୟ ପାଏ ତାରି ଭିତରେ ପଢେ l ମୋର ଇକୋନୋମିକସ୍ ଆଉ ଗଣିତ ଅନର୍ସ ଥିବାରୁ ଟିକିଏ ବେଶୀ ପଢିବାକୁ ପଡୁଥିଲା l ଗଙ୍ଗୁ ବାଈ ବି ମତେ ଘର କାମରେ ଦିନରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲା l ଦୁହେଁ ମିଶି ଘର କାମ ସରିଲା ପରେ ସିଏ କହେ , ବାଈ ତୁମେ ପଢ଼ , ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ମୁଁ ପାର୍କ ରେ ବୁଲେଇ ଆଣିବି l ସୁଧାଂଶୁ ଆସିବା ବେଳକୁ ମୁଁ ଘର କାମ ଆଉ ପଢା ସାରି ଦେଇ ଥାଏ l ଯାହା ବାକି ଥାଏ ରାତିରେ ପିଲାଙ୍କ କାମ ସାରି ବସି ସରାଇ ଦିଏ l

ପରୀକ୍ଷା ସମୟ ଆସି ଗଲା ଆଉ ମୁଁ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲି ପଢା ନେଇ l ମୁଁ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର୍ ରେ ଦିନ ଗୁଡିକ ଲେଖି ଦେଇ ଗଙ୍ଗୁ ବାଈକୁ କହିଦେଇ ଥାଏ ମୋ ପରୀକ୍ଷା ଦିନ ଗୁଡିକରେ ସିଏ କାମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବାକୁ ଆଉ ଡେରିରେ ଫେରିବ ଆମ ଘରୁ ମୁଁ କଲେଜ ରୁ ଫେରିଲା ପରେ l କାରଣ ମୋର ପରୀକ୍ଷା ଯୋଗୁ ଘରକୁ ଆସିବାକୁ ଡେରି ହୋଇ ପାରେ l ଅଲଗା ପଇସା ଦେବାକୁ କହିଥାଏ ସେଥିପାଇଁ l ସିଏ ବି ସେଥିରେ ରାଜି ଥିଲା ଖୁସିରେ l ସେତେବେଳେ ଆମ ଘରେ ଫୋନ୍ ନଥାଏ l ଥରେ ସୁଧାଂଶୁ ଘରୁ ଗଲେ ଆସିବା ବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ କିଛି ସମ୍ପର୍କ କରି ହୁଅନି l ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିଲେ, ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ମୁଁ ଯାଇପାରିବିନି ପରୀକ୍ଷl ଦେବାକୁ l ଆମର ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବହୁତ ଦୂରରେ ରହୁ ଥିଲେ ଯାହାଙ୍କ ପାଖେ ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ ଛାଡି ପାରିବି , ଦରକାର ହେଲେ l କେବେ ସେଭଳି ଦରକାର ଆସି ନଥିଲା, ତେଣୁ ଭାବି ନଥିଲି l

କଥାରେ କହନ୍ତି ତୁମେ ନଭାବିଲେବି ଯାହା ହେବାର ଥିବ ତାହା ହେବ l ମୋର ଗଣିତ ପରୀକ୍ଷା ଦିନ ମୁଁ ଡରୁଥିଲି l ସକାଳୁ ଡାହାଣ ଆଖିଟା ଡେଉଁ ଥିଲା l କିଛି ଅଘଟଣ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ବୋଲି ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କହିଲି l ସବୁ ବେଳ ପରି ସିଏ ହସି କରି କହିଲେ ତୁ ତ ସବୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛୁ l “ମୁଁ ରହି ଯାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଆଜି କଂପାନୀରେ ବଡ଼ ମିଟିଂ ଅଛି , ବାହାରୁ ଲୋକ ଆସିବାର ଅଛି , ସେଭଳି ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସ କରି ଡରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ” ?

ମୋର ପରୀକ୍ଷା ଉପରବେଳା ଦୁଇଟାରୁ ଚାରିଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ଅନୁସୂଚିତ ଥିଲା l ସୁଧାଂଶୁ ଚାଲି ଗଲେ ଅଫିସ୍ l ସେଦିନ ଗଙ୍ଗୁ ବାଈ ଯିଏ ନଟା ପୂର୍ବରୁ ଆସିବାର ଥିଲା ଆସିଲାନି l ଭାବିଲି ବୋଧେ ଡେରିରେ ଆସିବ କାରଣ ସିଏ ଜାଣି ଥିଲା ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଘରୁ ବାରଟା ପରେ ବାହାରିବି ବୋଲି l ବହି ନଦେଖି ଖାଲି ଦାଣ୍ଡକୁ ବାହାରକୁ ଅନେଇ ବାରମ୍ବାର ଦୁଆର ଖୋଲୁ ଥାଏ ବାଈ ଆସିଲା ବୋଲି ? ହଠାତ ବାଈ ର ଝିଅ ଆସି କହିଲା ଯେ ଗଙ୍ଗୁ ବାଈର ଦେହ ଭାରି ଖରାପ ହୋଇଗଲା l ତାକୁ ହସ୍ପିଟାଲ ନେଇ ଯାଇଛନ୍ତି l କିଛି ପଇସା ଦରକାର l ମୁଁ ପଇସା ଦେଲି ଆଉ ତାପରେ ଭାବିଲି ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ କିପରି ଯିବି ? ଦିନ ଏଗାରଟା ବାଜିଥିଲା l କିଛି ନଭାବି ଅଟୋ ରିକ୍ସା କରି ଚାଲିଲି ପାୱାଇ ଯୋଉଠି ମୋ ସାଙ୍ଗ ଥିଲେ l ହଠାତ ମତେ ଦେଖି ମୋ ସାଙ୍ଗ କୁନି ପଚାରିଲା , ଚନ୍ଦୁ ତୁ କଣ ଏଇଠି ଏଇନେ ? ତାକୁ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲି କୁନି ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ ରଖ ଚାରି ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ l ମୁଁ ପରୀକ୍ଷାଟା ଦେଇ ସିଧା ଆସି ଯିବି l ତାକୁ ବୁଝେଇ ବି ପାରିଲିନି କାରଣ l ସବୁ କଥା ପାଇଁ ସମୟ ନଥିଲା l କୁନି ମୋର ବଡ଼ ସାଙ୍ଗ ତେଣୁ ନ ବୁଝେଇଲେବି ସେ ସବୁ ବୁଝି ଦେଲା l ପିଲାମାନେ ତାକୁ ଜାଣିଥିବା ଯୋଗୁ ମୁଁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ କଲେଜକୁ ଅଟୋ ଖଣ୍ଡିଏ ନେଇ ବାହାରି ଆସିଲି, ବସ୍ ରେ ବେଶୀ ସମୟ ଲାଗିବ ବୋଲି l

ମୁମ୍ବଇ ସହରର ଭିଡ଼ ଅଫିସ୍ ସମୟରେ ବେଶୀ l ଦିନ ଦୁଇଟା ବାଟରେ ହୋଇ ଗଲା l ମନେ ମନେ ଅଲ୍ ପଦ୍ମା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ଡାକିଲି lଯଦି ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ନ ପହଞ୍ଚେ ତାହେଲେ ଆଉ ବି.ଏ ସରିବନି ମୁମ୍ବାଇ ରେ, କାରଣ ଆମେ ଆମେରିକା ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମାସରେ ଯିବାକୁ ଠିକ୍ କରି ଥିଲୁ l ଆଉ ଗୋଟେ ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ କୁଆଡେ, କେମିତି ମୁମ୍ବାଇ ଯାଇ ପରିକ୍ଷl ଦେଇ ପାରିବି ବୋଲି ଭାବି ପାରୁ ନଥିଲି l କଲେଜ ପହଂଚିଲା ବେଳକୁ କୋଡିଏ ମିନିଟ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଥିଲା l

କଲେଜ ହଲ୍ ରେ ପରୀକ୍ଷା ଦୁଆର ବନ୍ଦ ଥିଲା l ମୁଁ ବିକଳରେ ଦୁଆର ବାଡ଼େଇଲି ଆଉ କହିଲି “ଦରୱାଜା ଖୋଲିଏ ପ୍ଲିଜ “l କିଛି ସମୟ ପରେ ଜଣେ ମରାଠୀ ମାଡାମ୍ ଆସି ଭାରି ରାଗି କହିଲେ ତୁମେ ଅଧ ଘଣ୍ଟେ ଡେରିରେ ଆସିଲ l ତେଣୁ ଆଉ ଭିତରକୁ ଯିବାକୁ ଦିଆ ହବନି l ମୁଁ କାନ୍ଦି କରି କହିଲି ପ୍ଲିଜ ଘରେ ବଡ଼ ଅସୁବିଧା ହୋଇଗଲା l ସେ ଜମା ଶୁଣିବାକୁ ରାଜି ହେଲେନି l “ମୁଁ ରାଗିଯାଇ କହିଲି ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ଫୀ ଦେଇଛି ଆଉ ଏଠିକି ଆସିଛି l ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା ଦେଵି ନିଶ୍ଚୟ l ପ୍ରିନସିପାଲ୍ ଙ୍କୁ ଡାକ “?

ତାପରେ ପଥୁରିଆ ସାହି ର ଜଵରୀ ଝିଅ ପରି ପ୍ରଶ୍ନ ପେପର୍ ଆଉ କାଗଜ ନିଜେ ଟେବୁଲ୍ ଉପରୁ ନେଇ ମୋ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସିଟ୍ ରେ ବସି ପ୍ରଶ୍ନ ଗୁଡିକ ଦେଖିଲି l ରାଗରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ବୁଲୁଥାଏ ଘୁର୍ ଘୁର୍ l ଆଖି ଲୁହରେ ମୋର ଚଷମା ପୁରି ଯାଇ ଥିଲା l ଯା ହେଉ ଯାହା ମନେ ଥିଲା ପ୍ରଶ୍ନ ଦେଖି କିଛି ଉତ୍ତର ଦେବାରେ ଲାଗି ଗଲି l ସେ ମାଡାମ୍ ମତେ ଆଉ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ ସମୟ ଦେଲେ ବେଲ୍ ବାଜିଗଲେବି l ମୋ ହାତରୁ ପେପର୍ ସବୁଠାରୁ ଶେଷରେ ନେଲେ l ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବାକୁ ଯାଉ ଥିଲି ସେ କହିଲେ ତୁମର ଭାରି “ଜବରଦସ୍ତି ମିଜାଜ ମରାଠୀ ମାଛ ବାଲିଙ୍କ ପରି” ? ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ ଏଇଟା ଆମ ପୁରୀର ପଥୁରିଆ ସାହୀର ଝିଅଙ୍କ ଦୃଢ଼ ମିଜାଜ୍ l

କିଛି ମାସ ପରେ ରେଜଲ୍ଟ ବାହାରିଲା l ଭଗବାଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୁଁ ବି.ଏ ରେ ଭଲରେ ପାଶ୍ ହୋଇ ଗଲି ଅନର୍ସ ସହିତ l ସେଦିନ ମନେ ପଡିଲେ ହସ ମାଡ଼େ ଆଉ ଦୁଃଖ ବି ଲାଗେ ଯେ ସାଧାରଣ ବି.ଏ ପଢିବା ପାଇଁ ଭଲ ପଢୁଥିଲେବି ମତେ ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତି ରେ ଯିବାକୁ ପଡିଥିଲା l ବହୁତ ଲମ୍ବା ଗପଟି ହେଲାଣି l ବାକି ସବୁ ଆସନ୍ତା ଗପ ରେ ଲେଖିବି l

ଲେଖିକା : GFPS(Girl From Pathuria Sahi)

ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ବାହାଘର ମୋର ଜଲ୍ଦି ହୋଇଗଲା l କଲେଜରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପଢ଼ିଥିଲି।ମନରେ ଭାରି ଅଭିମାନ ଥିଲା ବାପା କାହିଁକି ବାହା କରିଦେଲେ ମୋର କଲେଜ ସରିବା ପୂର୍ବରୁ l ପଢାରେତ ମୁଁ ନିପୁଣ ଥିଲି l ଆଉ ତିନି ବର୍ଷ ପଢି ଅନ୍ତତଃ B.Scଟା ସାରି ଦେଇ ଥାଆନ୍ତି? ତେବେ ମନକୁ ବୁଝେଇଲି ବାପା ବି କଣ କରିବେ, ବୋଉ ତ ନଥିଲା ମୋର ଦେଖା ଶୁଣା ଅବା ତାଗିଦା କରିବାକୁ l ଆମର ପରିବାରଟିରେ ଟିକିଏ ପୁରୁଣା ଖିଆଲ ଚଳଣି ବାପାଙ୍କର ଥିଲା l ସେ ଭାବିଲେ ଆଜିକାଲି କଲେଜରେ ପଢିବା ଝିଅ ପିଲାମାନେ କିଏ କୁଆଡେ ପ୍ରେମରେ ପଡି ଭୋଇ, କରଣ ଟୋକାଙ୍କ ସଂଗେ ପଳାଉଛନ୍ତି। ମୋ ଭାଗ୍ୟଙ୍କୁ ଆମ ସାଇର ଝିଅଟିଏ ଗୋଟେ ବାରିକ ଟୋକା ସଂଗେ ଯାଇ ସାତ ଦିନ କୁଆଡେ ରହି ଆସିଥିଲା। ତାଙ୍କ ଘରେ ସମସ୍ତେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଲେ l ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ଦୁଆର ମୁହଁ ବନ୍ଦ କରି ଦେଲେ l ବାପା ମତେ ବୁଝେଇ କହିଲେ ତୁ ଯାହା ପଢିବାକୁ ଭାବିଛୁ ବାହାଘର ପରେ କରିବୁ l ତୁ କଣ ପଢି ଚାକିରୀ କରିବୁ?

ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ବାହାଘର ପରେ ଆଉ କଣ ପଢ଼ିବି l ନିତିଦିନ ରୋଷେଇ କରିବି, ସଜବାଜ ହୋଇ ରହିବି l ପାଠୁଆ ଜ୍ଵାଇଁ ତ ବାଛି ବାଛି କରିଛ l ଖାଇବା, ପିଇବା ଆଉ ସୌକିନ କରିବାରେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନି l ତାପରେ ପିଲାଙ୍କୁ ବଡ଼ କରିବି। ଆରେଞ୍ଜ ବାହାଘର ମୋର ହୋଇଥିଲା l କିନ୍ତୁ ମୋ ନାନୀ ହେଲା ମୋ ନିଜ ବଡ଼ ଯା। ଭିଣୋଇ ହେଲେ ଦେଢ଼ଶୂର। ଶାଶୁ ତ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ l ଭାଉଜ କହିଲେ ଚନ୍ଦୁ, ଜମା ଭାବନି। ସୁଧାଂଶୁ ବିଦେଶ ଫେରନ୍ତା ଗୋଲଡ୍ ମେଡ଼ାଲିଷ୍ଟ। ସବୁ ଠିକ ହୋଇଯିବ। କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲି, ପଢିତ ପାରିଲିନି ସବୁବେଳେ ଫାଷ୍ଟ ଆସୁଥିଲେବି ମୁଁ l ଗୋଡ଼ କୁ ବାଡେଇ କହିଲି ଦେଖାଯିବ କଣ ହେବ l ଆଗକୁ ମୁଁ ଆଉ ଘରକୁ ଆସିବିନି ଫେରିକରି ଜଲ୍ଦି, ବାହାଘର ପରେ l ତୁମେ ସବୁ ଜାଣିବ? ପନ୍ଦର ଦିନ ଭିତରେ ମୋ ବାହାଘର ଜୁନ୍ ଚାରି ତାରିଖ ରେ ହୋଇଗଲା l

ମନେ ଅଛି ବାପା ଆମ ବିଦାଇ ବେଳେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କହିଥିଲେ, ଚନ୍ଦୁ ପଢିବାକୁ ଭଲ ପାଏ l ତାକୁ ବି.ଏ ଟା ପଢ଼େଇଦେବ l ଭଲ ପଢେ ସିଏ l ମୁଣ୍ଡଟି ଟୁଙ୍ଗାରି ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ ସେ ପଢିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ମୋର ମନା କରିବାର ନାହିଁ l ମୋ କାନରେ ଭାଉଜ ଏଇ କଥାଟି ପକେଇ ଦେଲେ l କଳା ବାଦଲରୁ ଚନ୍ଦ୍ର ଉଇଁ ଆସିଲା ପରି ମୁଁ ହସିଦେଲି। ବାହାଘରର ସାତ ଦିନ ପରେ ମୁଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ସଂଗେ ଝରିଆ ଆସିଲି ତାଙ୍କ ଚାକିରୀ ଜାଗାକୁ l ଆମେ ଆସିବାର ମାସେ ପରେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କର ଅଫିସିଆଲ କାମ ନେଇ ଦିଲ୍ଲୀ ଯିବାର ହେଲା।

ମତେ ଘରକୁ ପଠେଇବା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁ ଭାବିଲେ ଏକୁଟିଆ ଅଜଣା ଜାଗାରେ ରହିବl ଅପେକ୍ଷା l ମୋର ଏକ ଜିଦି ନାଇଁ ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନେ କଲେଜ ରେ ଥିବେ। ମୁଁ ଯିବିନି। ମତେ ଚିଡେଇବେ। ଶେଷରେ ମୁଁ ଜିତିଲି ଓ ଦିଲ୍ଲୀରୁ କାମ ସରିଲା ପରେ ଆମେ ଆଗ୍ରା ଯିବା ପାଇଁ ଠିକ କଲୁ। ଆଗ୍ରା ଯିବା କଥା ଶୁଣିଲା ପରେ ମୋ ଗୋଡ଼ ଆଉ ତଳେ ପଡୁ ନଥାଏ। ପଢିଥିଲି ଆଗ୍ରା ବିଷୟରେ ଇତିହାସ ବହିରେ। ସାହାଜାହାନ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଏଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ତାଜମହଲ ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲେ, ଶଙ୍ଖ ମଲମଲ ପଥରରେ। ପୃଥିବୀର ସାତଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭିତରୁ ସିଏ ଗୋଟିଏ। ଏଇଟା ମୋର ପ୍ରଥମ ଥର ଟ୍ରେନ୍ ରେ ସାରା ରାତି କଟେଇବାର ଅନୁଭବ ହେବ ବୋଲି ମୁଁ ଖୁସିରେ ଉତ୍ଫୁଲିତ ଥିଲି।ଆଗରୁ ପୁରୀ, କଟକ ଆଉ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଛଡା ମୁଁ ଆଗକୁ କେବେ ଟ୍ରେନ ବା ବତ୍ସ୍ ରେ ଯାଇ ନଥିଲି।

ଆମର ସ୍ଲୀପର ବଗିରେ ସିଟ ବୁକ ହୋଇଥିଲା। ଟ୍ରେନ ଯେମିତି ଆସିଲା ଷ୍ଟେସନ୍କୁ, ମୁଁ ଜଲ୍ଦି ଜଲ୍ଦି ଚଢ଼ିଗଲି। ଭାବିଲି କାଳେ କିଏ ବସିଯିବ ଆମ ଜାଗାରେ । ଭୁଲିଗଲି ଆମ ଜାଗାଟି ସୁରକ୍ଷିତ (reserved) ବୋଲି। ରାତି ନଟା ବାଜିଥିଲା l ଦିନସାରା ଏକ୍ସସାଇଟେଡ଼୍ ଥିବାଯୋଗୁ ମତେ ନିଦ ଲାଗୁଥିଲା। ମୁଁ ଶୀଘ୍ର ଟ୍ରେନ୍ନ୍ରର ଛୋଟିଆ ସିଡ଼ିରେ ଚଢି ଉପର ସ୍ଲିପରରେ ବସି ଗଲି। ଆମ ପଥୁରିଆ ସାହିରେ ମୋର ଚାଉଳିଆ ଗଛରେ ଚଢିବା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା। ସେତେବେଳେ ମୋର ଓଜନ ଜମା ନବେ ପାଉଣ୍ଡ। ଚଢିବାରେ ଏବ ପରି ଅସୁବିଧା ନଥିଲା। ସେଦିନ ରାତିରେ ନିଦ ବେଶୀ ହେଲାନି। ଆଖି ଖୋଲା ବେଳେ ତାଜମହଲର ଛବିଟା ଆଖି ଆଗରେ ଘୁରି ବୁଲୁ ଥାଏ। ଭାବୁଥାଏ ସାହାଜାହାନ ମୁମତାଜଙ୍କୁ କେତେ ଭଲପାଉଥିଲେ। ପ୍ରଥମ ଥର ମତେ ବି ଲାଗିଲା ମୁଁ ବି ବାହା ହେଲା ପରେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କର କେତେ ପାଖକୁ ଆସି ଯାଇଛି। ମାସେ ତଳେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିବି ନଥିଲି। ଏବେ ପାଖରେ ବସି ଡପ ଡପ କିନା ପୁରୀ ଝିଅ ମାନଙ୍କ ଭଳି ସବୁ କଥା କହିବାକୁ ଜମା ଅସୁବିଧା ହେଉନି। ବୋଧେ ପ୍ରଥମ କରି ଜଣେ ପୁରୁଷ ଲୋକଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଏତେ ପାଖରେ ବସିବାର ସୁଯୋଗଟେ ମିଳି ଥିବାରୁ ମନେ ମନେ ନିଜକୁ ଭାଗ୍ୟଶାଳି ଭାବୁଥିଲି। ପାହାନ୍ତିଆ ବେଳକୁ ତଳକୁ ଓଲ୍ହାଇ ନୂଆ ବିବାହିତ ଦମ୍ପତି ବୋଲି ଆସି ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ଦେହ ପାଖେ ବସିଗଲି। ଟ୍ରେନ୍ ଟା ଧୀର ହୋଇ ଯାଉଥିଲା। ବୋଧେ କୋଉ ଷ୍ଟେସନ ଆସିଗଲା।

ସୁଧାଂଶୁ ମତେ ପଚାରିଲେ ନିଦ ହେଲା? ନାଇଁ, ତୁମେ ତ ପାଖରେ ନଥିଲ? ଜିଭ ଟା କାମୁଡି ଦେଇ କହିଲି ନାଇଁ,ନାଇଁ, ଜଲଦିରେ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡିଲା। ଆମେ ପୁରୀ ଝିଅ ମାନେ ଭାରି ଗପୁଡି ଆଉ ମୁହଁଖୋରୀ। ସତେ ନା କଣ, ସିଏ ହସି ପଚାରିଲେ? ଆସିଲନି ମୋ ସିଟ୍ କୁ। ହସି ଦେଇ କହିଲି ଆରେ ଟ୍ରେନରେ କେତେ ଲୋକ। କଣ କହିବେ? । ସୁଧାଂଶୁ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲେ ଭଲ। ମୁଁ ପଚାରିଲି କାରଣ କଣ ? ଅଳସ ଭାଙ୍ଗି କହିଲେ, ଏମିତି। “ମୁଁ ଅଳ୍ପ କଥା କହେତ, ତୁମେ ପୁରା କରିଦେବ କଥାଗୁଡାକ “। ଦୁଷ୍ଟ ପିଲା ପରି ମୁଁ ଖିଲ ଖିଲ କରି ହସିଦେଲି। ପିଲାଦିନୁ ମୋର ଦାନ୍ତ ଭାରି ସିଧା ଓ ସଫା କଲର ଥିଲା। ସେଥିପାଇଁ ମତେ ବହୁତ କମ୍ପ୍ଲିମେଣ୍ଟ ମିଳିଛି। କହିଲେ ତୁମେ ହସିଲେ ଭଲ ଦେଖାଯାଉଛ। ମୁଣ୍ଡ ପୋତି କହିଲି ହଁ, ସମସ୍ତେ ମୋ ହସକୁ ଶହେ ଟଙ୍କାର ହସ ବୋଲି କହନ୍ତି ଆମ ସାହିରେ। ସେଥିପାଇଁ ମୋର ଗର୍ବ ଏବେବି ହୁଏ। ହସଟି ମୋର ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଅଳଂକାର।

ଗାଡ଼ିଟା ଧୀରେ ଧୀରେ ରହିଗଲା ଠିକ ମୋ ଦେହର ଉତ୍ତେଜନା ପରି। ଆମର ଇଛା ଥିଲେବି ଆଉ ଟିକିଏ ଏକାଠି ଦେହକୁ ଦେହରେ ଲଗାଇ ବସିବା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁ ଉଠି ପଡିଲେ ବାହାରକୁ ଯାଇ ଦେଖିବେ ବୋଲି। ଆଉ ମୁଁ ଶୁଣିଲି କିଏ ଡାକୁଛି ଗରମ ଚାଏ , ଗରମ ଚାଏ । ମୁଁ ଏଇ ଅଳ୍ପ ଦିନରେ ଜାଣି ଯାଇଛି ସୁଧାଂଶୁ ସକାଳେ ଚା କପେ ପିଅନ୍ତି। ଗୋଡ଼ରେ ଚପଲଟା ଗଳେଇ ମତେ ପଚାରିଲେ ତୁମେ ଚା ପିଇବ? ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ, କେବେ ପିଇନି ଚା ଆମରଘରେ। ଝରକା ରେ ମୁଣ୍ଡ ଝାଙ୍କି ଦେଖୁଥିଲି ତାଙ୍କ ଯିବା ରାସ୍ତା। ହଠାତ୍ ହକର ଟିଏ ଗରମ, ଗରମ ମୋଗଲାଇ ପରଟା ବୋଲି ଡାକି ଆସି ପହଁଚି ଗଲା। ପରଟା ବାସ୍ନାରେ ମୋ ନାକ, ମୁଣ୍ଡ ସବୁ ଖୁସିରେ ଥରିଲା ଭଳି ଲାଗିଲା। ଆମ ଘରେ ଆମେ ଭାତ ଆଉ ରୁଟି ଖାଉ। ପ୍ରଥମ କରି ଗୋଲ ଗୋଲ ଧଳା ଗରମ ପରଟା ଦେଖି ପାଟିରେ ବୋଧେ ଲାଳ ଜମା ହେଉଥିଲା।

ବାହାରୁ ସୁଧାଂଶୁ ବୋଧେ ମୋ ମୁହଁ ଦେଖି ଜାଣି ପାରିଲେ ମୋର ପରଟା ଖାଇବା ଇଛାକୁ। ପଚାରିଲେ କିଣିବ? ଧଡ଼ କିନା ମୁଁ କହିଲି, ହଁ ଦୁଇଟା କିଣିବି। ହସି କହିଲେ ଦୁଇଟା? ଦୁଇଟା ଯାକ ଖାଇବ? ନା, ନା, ଗୋଟେ ତୁମ ପାଇଁ । ଏଡ଼େ ଜଲ୍ଦି, ଏତେ କମ ଦିନରେ ମୁଁ ଯେମିତି ସବୁ କଥାରେ ତାଙ୍କୁ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ଭାଗିଦାର କରି ଦେବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିଲି। ବୋଧେ ବାହା ହେବା ପରେ ପ୍ରେମ ଆଉ ସ୍ନେହଟା ଏମିତି ବଢିଯାଏ। କ୍ରିସପି ପରଟା ଭିତରେ କିମା ମାଂସ, ଛୋଟ, ଛୋଟ ପିଆଜ ଥିଲା। ମୁଁ କେବେ ଏମିତି ପରଟା ଖାଇ ନଥିଲି ଆମ ଘରେ। ପରଟା ପଇସା ଦେବା ବେଳେ ସୁଧାଂଶୁ ମାଟିର ଚା କପଟି ମତେ ଧରିବାକୁ କହିଲେ। ମୁଁ ଭାବିଲି ଆମେତ ଏକରୁ ଦୁଇ ହେଲୁ ସବୁଥିରେ । ମୁଁ ବି ଚା ପିଇବି। ଧୀରେସେ ମୁଁ ଚା କପ ରେ ଓଠ ଲଗାଇ ଚା ପିଇଲି। ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଥିଲା ଚାଟା । ତାପରେ ପରଟା କୁ ଛୋଟ , ଛୋଟ ଚିରି ତାକୁ ଚା ରେ ବୁଡାଇ ଧୀରେ ଧୀରେ ଖାଇଲି। ଏବେବି ସେ ସ୍ୱାଦ ମୋ ପାଟିରେ ଲାଖି ରହିଛି। ଏଇଟା ମୋର ପ୍ରଥମ ଚା ଆଉ ମୋଗଲେଇ ପରଟା ଖାଇବାର ଅନୁଭୂତି।

ବହୁତ ଦିନ ତଳେ ଏ ଘଟଣା ଟି ହୋଇଥିଲା। ଏବେବି ମୋଗଲେଇ ପରଟା ଦେଖିଲେ ମୋର ସେଦିନ କଥା ମନେ ପଡି ଗଲେ ହସ ଲାଗେ। ମୋର ପ୍ରଥମ କପ ଚା ପିଇବା, ପ୍ରଥମ ମୋଗଲେଇ ପରଟା ଖାଇବା ଆଉ ପ୍ରଥମ ଭଲପାଇବା ଗପ ଏଇଠି ଆଜି ଶେଷ କଲି।

ଲେଖିକା : GFPS (ଗାର୍ଲ ଫ୍ରମ ପଥୁରିଆ ସାହି)

ମୋ ସ୍ମୃତିରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ କଥା : ମନେ ପଡେ ହଳେ କାନ ଫୁଲ ମୋ ସାଙ୍ଗ ଇଲା ପାଇଁ ଆଉ ବସନ୍ତ ଭାଇନା , ବିଜୁ ନାନୀଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟର ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି!!

ଆଜି ଏଠି ଆମର କ୍ରିସମସ୍ ଇଭ୍ l ସମସ୍ତେ ଉପହାରର କିଣୁଛନ୍ତି ନହେଲେ କାହାକୁ ଉପହାର ଦେଉଛନ୍ତି l ଏଇ ମହାମାରୀ ସମୟରେ ବି ଲୋକମାନେ ଉପହାର କିଣିବାରେ ପଛଉ ନାହାନ୍ତି l ମୂଁ ବି ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି ଉପହାର ବାହାର କରି କ୍ରିସମସ୍ ଗଛ ତଳେ ରଖିଲି l ଜିନିଷ ସଜାଡୁ, ସଜାଡୁ ହଠାତ୍ ଦେଖିଲି ଗୋଟେ ରସିଦ ହଳେ କାମ ଫୁଲର, ଯୋଉଟା ମୋ ପାଇଁ ବିଜୁ ନାନୀ ଆଉ ବସନ୍ତ ଭାଇନା କିଣି ମୋ ସାଙ୍ଗ ଇଲାକୁ ଦେଇଥିଲେ ମୋ ତରଫରୁ l ବିଜୁ ନାନୀକୁ ମୁଁ ପିଲାଦିନେ ଥରେ ବା ଦୁଇ ଥର ଦେଖି ଥିଲି କଟକରେ l ଭାଇନା ମୋ ପାଇଁ ନୂଆ l ତାଙ୍କୁ ମୁଁ ଆମେରିକାରେ ଭେଟିଲି l ମୁଁ ବିଜୁ ନାନୀ ପୂର୍ବରୁ ବାହା ହୋଇ ମୁମ୍ବାଇ ଆଉ ପରେ ଆମେରିକା ଆସିଥିଲି l ବିଜୁ ନାନୀର ବୋଉ, ମାମୁଁ ଆମ ସାହିର ଥିଲେ l ବିଜୁ ନାନୀ ର ନାଲି ରେଶମ ଡ୍ରେସ୍ ମୋ ପିଲାବେଳେ ମୋର ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ସୀଲକ୍ ଡ୍ରେସ ଥିଲା l ସେ ଗପଟି ଆଗରୁ ଲେଖିଥିଲି l

ବିଜୁ ନାନୀ ଆମେରିକା ଆସିଲା ପରେ ମୋ ସାଙ୍ଗେ ତାର କଥା ବାର୍ତା ବଢ଼ିଲା l ମୁଁ ତା ବିଷୟରେ ଆଉ ସେ ମୋ ବିଷୟରେ ବେଶୀ ଜାଣିଲୁ ଆମେ ପ୍ରତିଦିନ କଥା ହେବାରୁ l ମୁଁ ସବୁ ବେଳେ ତାକୁ ମାନେ ପକେଇ ଦିଏ କେମିତି ତାଙ୍କ ଘରେ ମତେ ସିଙ୍ଗଡ଼ା ଆଉ ସନ୍ଦେଶ ଖାଇବାକୁ ମିଳୁଥିଲା l ମୁଁ ମୋ ନାନୀ ସାଙ୍ଗରେ ତାଙ୍କ ଘରକୁ କେତେଥର ଯାଇଥିଲି l ମୋର ଆଖି ସବୁ ବେଳେ ସୁନ୍ଦ ଦିଦିଙ୍କ (ବିଜୁ ନାନୀର ବୋଉ ଆଉ ମୋ ନାନୀର ବଡ଼ ସାଙ୍ଗ) ଜଳଖିଆ ଥାଳି ଉପରେ ଥାଏ l ରିକ୍ସା ରେ ଗଲାବେଳେ ନାନୀ ବାରଂବାର କହିଥାଏ ଚନ୍ଦୁ , କହିବା ମାତ୍ରେ ଖାଇବୁନି l ଟିକିଏ ଅପେକ୍ଷl କରିବୁ l ସୁନ୍ଦ ଦିଦି ଆମ ଘର କଥା ଜାଣିଥିଲେ l ତେଣୁ ମତେ ସବୁ ବେଳେ ଦୁଇଟା ଲେଖେ ସନ୍ଦେଶ ଆଉ ସିଙ୍ଗଡ଼ା ବାଢି ଦିଅନ୍ତି l ମୁଁ ନାନୀ ଆଡ଼ କୁ ଅଳ୍ପ ଅନେଇ ଖାଇଦିଏ କିନ୍ତୁ ଡ଼ରୁ ଥାଏ କାଳେ ନାନି ପାଟି କରିବ ବୋଲି l ସୁନ୍ଦ ଦିଦି ନାନି କୁ କହନ୍ତି, ନିଶା ଖାଉ ପିଲାଦିନରୁ ମା ନାହିଁ l ଘର ତ କେହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ନାହାନ୍ତି, ତା କଥା କିଏ ବୁଝିବ? କିଛି କହନା ତାକୁ !

ବିଜୁ ନାନି ଏଠି ରହିବା ଜାଣି ମୁଁ ଭାରି ଖୁସି ହେଲି l ଏତେ ଦିନ ପରେ ଜଣେ ଆମେରିକାରେ ମିଳିଲେ ଯିଏ ମତେ ଆମ ପୁରୀ ବା କଟକରୁ ଜାଣିଛି ବୋଲି l ଆମେ ପ୍ରଥମେ ବହୁତ ସମୟ ଗପ କରୁ ଥିଲୁ ଆଉ ପୁରୁଣା କଥା ମନେ ପକାଇ ହସୁ l ଆମର ବଢିବାରେ ବହୁତ ଫରକ ହେଲେବି ବିଜୁ ନାନି ମୋ କଥା ବୁଝୁଥିଲା ଆଉ ସବୁ ବେଳେ ବିଚରା ମୋ ଗପୁଡିର କଥାକୁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣେ l ମୁଁ ଗପ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ବସ୍ ପୁରୀରୁ ଯାଇ କଟକରେ ପହଁଚି ଯିବ? ଏତେ ସମୟ କେମିତି କଟେ ଜଣା ପଡ଼େନି l

ମୋର ଓଡିଶା ଯିବା ପ୍ରାୟ ପ୍ରତି ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷରେ ଥରେ ହୁଏ l ଏଠି କାମ ଆଉ ପିଲାମାନେ କଲେଜରେ ପଢୁ ଥାନ୍ତି l ବହୁତ ଖର୍ଚ୍ଚ l ଓଡ଼ିଶାରେ ମୋର ବାପା, ବୋଉ , ଶାଶୁ ଆଉ ଶ୍ୱଶୁର ନଥିଲେ l ପିଲାଦିନରୁ ଆମ ଦୁହେଁ ବୋଉକୁ ହରାଇଥିଲୁ l ଆମ ବାହାଘର ପରେ ଦୁହିଁଙ୍କ ବାପା ବି ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ l ତେଣୁ ଘରକୁ ଯିବା ନିହାତି ଆବଶ୍ୟକ କେବେ ଭାବି ନଥିଲି l ଭାଇ , ଭଉଣୀ ବହୁତ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ସଂସାରରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଆନ୍ତି l

ମୁଁ ଜାଣିଛି ବିଜୁ ନାନି କଟକର ଆଉ ସିଏ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ପ୍ରାୟ କଟକ ଭାଇନା ଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଯାଏ l ମୋର ସ୍କୁଲ ରେ ପଢିବା ସମୟ ର ସାଙ୍ଗ ଇଲା ବି କଟକରେ ରହୁଥିବାର ଶୁଣିଲି l ସ୍କୁଲ ରେ ସିଏ ମୋର ବଡ଼ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା l ଆମେ ଦୁହେଁ କ୍ଷୀର, ନିର ପରି l ବାହାଘର ପର ଠାରୁ ମୁଁ ଇଲାକୁ ଦେଖିନି l କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଚାଲିବାକୁ ଯାଏ ତା କଥା ମନେ ପଡେ l ଇଲା ତାର ରିବନ୍ ଭଲ କଲମ ମତେ ସବୁ ବେଳେ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଦିଏ l ଏମିତିକି ତାର ସୁନାର କାନ ଫୁଲ ବି ମତେ କେତେଥର ପିନ୍ଧି ବାକୁ ଦେଇଥିଲା l

ଥରେ ମୁଁ ଗୋଟେ ବଡ଼ ଭୁଲ କରିଥିଲି l ଇଲା ଦେଇଥିବା ହଳେ କାନ ଫୁଲ ମୁଁ ହଜେଇ ଦେଇଥିଲି l ମନେ ପଡୁ ନଥିଲା କୋଉଠି ଥୋଇ ଦେଲି କାନରୁ କାଢି କାନଫୁଲ ହଳକ ଇଲାକୁ ନଫେରେଇ l ଆମ ଘରେ କହିଲେ ବାପା ଭାଇନା ନିଶ୍ଚୟ ମାରିବେ ଆଉ କହିବେ କାହାଠୁ ମାଗି କାହିଁକି କାନଫୁଲ ପିନ୍ଧିବା ଦରକାର ଥିଲା ? ବୋଉ ଥିଲେ ବୁଝି ଥାଆନ୍ତା ଅବା ଖୋଜିବାରେ ମତେ ସାହାଯ୍ୟ କରି ଥାଆନ୍ତା l ଇଲା କାନଫୁଲ ଫେରେଇବା କୁ କହିଲା ବେଳକୁ ମୁଁ କହିଲି, ମୁଁ ତା କାନଫୁଲ ତାକୁ ଫେରେଇ ଦେଇଛି l ସିଏ ଥରକୁ ଥର ମନା କରିବା ସତ୍ୱେ ମୁଁ ଜୋରରେ କହିଲି , ନାଇଁ ଫେରେଇ ଦେଇଛି ବୋଧେ ସିଏ ହଜେଇ ଦେଇଛି l ଏଇଟା ମୁଁ ପୁରା ମିଛ କହିଲି ଆଉ ଜାଣିଛି କାରଣ ମୋ ଉପରେ ମାଡ଼ ପଡିବ ବୋଲି ମିଛ କହିଦେଇ ଥିଲି l

ସେଦିନ ପରଠାରୁ ମୁଁ ଆଉ ବେଶୀ ଇଲା ସାଙ୍ଗେ କଥା କହିଲିନି l ଭଲ ପଢ଼ୁଥିବା ଯୋଗୁ ମୋର ବହୁତ ସାଙ୍ଗ ଥିଲେ l ଯେତେବେଳେ ଇଲାକୁ ଦେଖେ ଦୋଷୀ ଭଳି ଲାଗେ l ମୋ ପାଖେ ଏତେ ପଇସା ନଥିଲା ଯେ ମୁଁ କାନ ଫୁଲ କିଣି ତାକୁ ଦେଇଦେବି ବୋଲି l ଏଇଟା ମୋର ଏକାଦଶ ଶ୍ରେଣୀର କଥା l ତାପରେ ମୋର ବାହାଘର ଠିକ ହୋଇ ଗଲା l ଇଲା ମୋ ବାହାଘର ବେଳକୁ ଆସିଥିଲା l ତାକୁ ଦେଖି ମୋର ପୁରୁଣା କଥା ମନେ ପଡିଲା l ଭାବିଲି ବାହାଘର ପରେ ଆସିଲେ ତାକୁ ହଳେ କାନ ଫୁଲ କିଣି ଦେଇଦେବି l

ଇଲା କଲେଜ ରେ ପଢିଲା କଟକରେ ରହି ଆଉ ମୁଁ ଝରିଆ ଆଉ ମୁମ୍ବାଇ ହୋଇ ଆମେରିକା ଆସିଗଲି l ତା ସଂଗେ ଆଉ କେବେ ଦେଖା ହେଲାନି l ବହୁତ ଥର ତା ଖବର ଜାଣିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କଲି, କିନ୍ତୁ କିଛି ଖବର ମିଳିଲାନି l ସେତେବେଳେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ଘରେ ଫୋନ ନଥିଲା l ଦୁଇ, ତିନି ଥର ଚିଠି ଲେଖିଲି କିନ୍ତୁ ଉତର ନ ଆସିବାରୁ ଚୁପ୍ ରହିଲି l ଆମେରିକା ଆସିବା ପରେ ଚେଷ୍ଟା କଲି ତା ସଂଗେ ଯୋଡି ହେବା ପାଇଁ l ସିଏ କାହାକୁ ବାହା ହେଲା ଆଉ କୋଉଠି ରହିଲା ତାର ଖବର ମିଳିଲାନି l ସେମାନେ ନିଆଳି ଗାଁ ର ଥିଲେ l ପୁରୀ ହୋଇଥିଲେ ଅବା ଖବର ମିଳିଥାନ୍ତା ?

ଦୀର୍ଘ ଚାଳିଶ ବର୍ଷ ପରେ ଫେସ୍ ବୁକ୍ ହେଲା ପରେ ମୋର ସାଙ୍ଗ ଚିତ୍ରଲେଖା ମତେ ଇଲାର ଖବର ଆଉ ଠିକଣା ଦେଲା l ମୁଁ ଭାରି ଖୁସି ହେଲି ଆଉ ଭାବିଲି ଏଥର ଗଲେ ନିଶ୍ଚୟ ତା ସାଙ୍ଗେ ଦେଖା କରିବି ଆଉ ତାକୁ କାନଫୁଲ ହଳେ କିଣି ଦେଇ ଆସିବି l କିନ୍ତୁ ତା ବି ହେଲାନି ମୁଁ ଗତଥର ଓଡିଶା ଗଲା ବେଳେ l ଓଡିଶା ଗଲେ ସେଇ ପୂରୁଣl ବାରଣ ଆମ ଘର ଲୋକଙ୍କର l ଝିଅ ପିଲା, କୁଆଡେ ଏକୁଟିଆ ଯିବୁ ନାନି ଆରମ୍ଭ କରି ବସିଲା l କିଏ ଜଣେ ସାଙ୍ଗରେ ପୁଅ ଲୋକ ଗଲେ ହେବ l ଆଉ ଯିବା ହେଲାନି, ଯେହେତୁ ଇଲା କଟକରେ ଥିଲା ଆଉ ମୁଁ ପୁରୀରେ l ସିଏ ବି ଆସି ପାରିଲାନି ମତେ ଦେଖିବା ପାଇଁ l ଭାବିଲି ଆମେରିକା ହୋଇଥିଲେ ମୁଁ ନିଜେ ଯାଇ ପାରିଥାଆନ୍ତି ଗାଡି ଚଲାଇ ? ବେଶୀ ବାଟ ତ ନୁହେଁ ? ମନ କଥା ମନରେ ରଖି ଭାବିଲି ବୋଧେ ତାର ଋଣୀ ହୋଇ ମୁଁ ରହିବି ଆଉ ଆର ଜନ୍ମରେ ଶୁଝିବି l ଆମ ସାହି ଠାକୁରାଣୀ ହାତଯୋଡ଼ିଙ୍କୁ ବେଳେ ବେଳେ ପ୍ରାଥର୍ନ କରେ ଆଉ କହେ, ମା ପିଲା ଦିନେ ମାଡ଼କୁ ଡରି ଏପରି ବଡ଼ ଭୁଲ କରିଦେଲି l ତୁମେ ରାସ୍ତା କରିଦିଅ ଋଣ ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ !

ଦିନେ କଥା ପଡୁ, ପଡୁ ବିଜୁ ନାନୀ କହିଲା ଚନ୍ଦୁ , ରାଜେନ୍ଦ୍ର ନଗରରେ ତାର ଘର l ମୋର ମନେ ପଡିଲା ଆରେ ବିଜୁ ନାନି ଇଲାକୁ ଦେଇ ଦେବ କାନ ଫୁଲ, କାରଣ ଇଲା ବି ସେଇଠି ରହୁଛି ବୋଲି ଚିତ୍ରଲେଖା କହିଥିଲା l ଗପିଲା ବେଳେ ତାକୁ ପଚାରିଲି ସିଏ ନେଇ ପାରିବ କି ମୋ ପାଇଁ କାନ ଫୁଲ ହଳେ ଇଲା ପାଇଁ? ସବୁ ଷ୍ଟୋରି ବି କହିଲି କାହିଁକି ସେଇଟା ଜରୁରୀ ମୋ ପାଇଁ ! ଏଠି ମିଳୁଥିଲା ସୁନା କାନ ଫୁଲ ଭଲ ସୁନା (14 କ୍ୟାରଟ) ନହେଲେବି ଭାବିଲି ମୁଁ କିଣି ବିଜୁ ନାନୀ କୁ ପାର୍ସଲ କରିଦେବି ଇଲାକୁ ଦେବା ପାଇଁ l ବିଜୁ ନାନୀ ବୋଷ୍ଟନ୍ ରେ ରହେ l ମୋ କଥା ଶୁଣି ବିଜୁ ନାନି ଆଉ ବସନ୍ତ ଭାଇନା କହିଲେ ନାଇଁ , ସେମାନେ ବାଙ୍ଗାଲୋର୍ ଯିବେ ଆଉ ସେଠୁ କାନ ଫୁଲ କିଣି ଇଲା ପାଇଁ ନେଇ ଯିବେ l ମୁଁ ଏତେ ଖୁସି ହୋଇ ଗଲି ଯେ ଆଜି ବି ମୋ ଅନୁଭବଟା ଲେଖିବା ପାଇଁ ମୋ ମନରେ ଭାଷା ନାହିଁ l ଯେମିତି ପୁରୀର ସମୁଦ୍ରର ଥଣ୍ଡା ପବନକୁ ମୁଁ କେବଳ ଅନୁଭବ କରି ପାରେ ସେମିତି ମନର ଭାବନା କୁ ଅନୁଭବ କଲି l ଆଉ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି କହିଲି ଯା ହେଉ ମତେ ଋଣ ମୁକ୍ତ କରିଦେବେ ଏତେ ଦିନ ପରେ l

ମଲୁ ଖୋଜୁ ଥିଲା କାକର ପାଣି

ବଇଦ କହିଲା ଦିଅ ତୋରାଣି

ଏଇ ଢଗଟି ମୁଁ ଖୁସିରେ ଗାଇଲି l ମୁଁତ ମନରେ ସେଇଆ ଭାବୁଥିଲି , ହଳେ ଭଲ ସୁନ୍ଦର କାନ ଫୁଲ ମୋ ସାଙ୍ଗ ପାଇଁ ସେଠୁ କିଣି ଦେବା ପାଇଁ !

ବିଜୁ ନାନୀ ଆଉ ଭାଇନା ନିଜେ ବାଛି ବଡ଼ ସୁନ୍ଦର କାନ ଫୁଲ ହଳେ ଇଲା ପାଇଁ କିଣି କଟକ ନେଲେ l ଇଲା ସପରିବାର ଆସି ସେ କାନ ଫୁଲ ନେଇ ଯାଇଥିଲା l ମୁଁ ଏଠାରୁ ଫୋନ୍ରେ କହିଲି , ଇଲା ମୁଁ ବଡ଼ ଭୁଲ କରିଥିଲି ମାଡ଼ ଖାଇବା ଡରରେ l ମତେ କ୍ଷମା କରିଦେବୁ l ଇଲା କହିଲା ସେ ଜାଣି ପାରିଛି ସବୁ କଥା l ନହେଲେ “ମୁଁ ଏଭଳି କାମ କରି ନଥାନ୍ତି” l ମୁଁ ତାର ଭଲ ସାଙ୍ଗ ବୋଲି କହିବାରୁ ମୁଁ ଆଉରି ଖୁସି ହୋଇଗଲି l

ବସନ୍ତ ଭାଇନା ମତେ ରସିଦ ଆଉ କାନ ଫୁଲର ଫୋଟୋ ପଠାଇ ଥିଲେ କଟକରୁ ଫେରି l ମୁଁ ଭାରି ଖୁସି ହେଲି ତାକୁ ଦେଖି l ଭାବିଲି ଆହା, ବିଜୁ ନାନୀକୁ କହିଥିଲେ ସିଏ ମୋ ପାଇଁ ବି ହଳେ କାନ ଫୁଲ ଆଣି ପାରିଥାନ୍ତା l ପଇସା ତ ତାକୁ ଦେଇ ଥାଆନ୍ତି l ପୁଣି ଭାବିଲି ନାଇଁ ଲୋଭ କରିବା ଭଲ ନୁହେଁ l ଥରେ ତାକୁ ଶାଢ଼ୀ ପାଇଁ କହିଥିଲି ଆଉ ସିଏ ଏକ ଜିଦି କରି ଜମା ପଇସା ନେଲାନି l ଆସି ଘରେ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କୁ କହିଲି ଜାଣିଲ ଆଜି ମତେ ବିଜୁ ନାନୀ ଆଉ ବସନ୍ତ ଭାଇନା ଋଣ ମୁକ୍ତ କରିଦେଲେ l ସବୁ ଥର ପରି ସୁଧାଂଶୁ ଖବର କାଗଜ ପଢିବାରୁ ମୁହଁ ଉପରକୁ କରି କହିଲେ ଏଇଟା ପୁଣି କୋଉ ଗପ l ତୋର ସବୁ କଥାରେ ଗପ ଯୋଡି ହୋଇ ରହିଛି l ମୁଁ କହିଲି ହଁ , ତୁମେତ ଚୁପ ରହିବା ଲୋକ, ମୁଁ ମୋର କଳ୍ପନାର ଗଳ୍ପ ହେଉ ବା ନିଜ ଅନୁଭୂତି ନେଇ ଷ୍ଟୋରି ହେଉ ତାକୁ ଗୁନ୍ଥି ମାଳ କରି ରଖିବି ଆଉ ଖୁସିରେ ପିନ୍ଧି ବୁଲିବି l ଏବେତ ମୋ ଗପ ଶୁଣିବା ପାଇଁ ଫେସ ବୁକ ରେ କେତେ ଫ୍ରେନ୍ଡ ଅଛନ୍ତି l ସୁଧାଂଶୁ ହସି କହିଲେ ହଉ ଚାଲ ଚାହା ପିଇବା ମିଶି l

ମୋର ପିଲାମାନେ ସବୁ ବଡ଼ ହୋଇ ନିଜ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ l ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ରହିଗଲୁ ଏଠି ଏକୁଟିଆ ହୋଇ l ଜିବନର ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ ଆସିଗଲାଣି l ମୋ ମୁହଁ ସୁଧାଂଶୁ ଙ୍କ କାନ୍ଧ ରେ ରଖି କହିଲି ଚାଲ, ଏବେ ମୁଁ ଋଣ ମୁକ୍ତ ଆଉ ଯିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଯୁଆଡେ ହେଉ l

ଆଜି ଇଲା ଆଉ ଏଇ ସଂସାରରେ ନାହିଁ l ଆର ବର୍ଷ ସେ ଆମ ମାନଙ୍କୁ ଛାଡି ଏଇ ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଗଲା l ଯା ହେଉ ମତେ ଋଣ ମୁକ୍ତ କରିଥିବା କଥାଟା ମୁଁ ସବୁ ବେଳେ ମନେ ରଖିଛି ଆଉ ମନେ ରଖିବି l ଧନ୍ୟବାଦ ଭାଇନା ଆଉ ବିଜୁ ନାନି l

ଲେଖିକା : ଚନ୍ଦ୍ରା ମିଶ୍ର (GFPS ) ଗାର୍ଲ ଫର୍ମ ପଥୁରିଆ ସାହି

ଚିକାଗୋ ସହରରେ ଆମେ ସେପ୍ଟମ୍ବର ମାସରେ ପହଂଚିଲୁ l ପହଁଚିବାର ଦଶ , ପନ୍ଦର ଦିନ ଭିତରେ ସେଠି ଥଣ୍ଡା ପଡିବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା l ମୋର ପୁରୀ ଆଉ ମୁମ୍ବାଇରେ ରହିଵା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା l ଅତି ବେଶୀରେ ସେଠି ଖଣ୍ଡିଏ ସ୍ବେଟର ବା ଶାଲ ଟିଏ ହେଲେ ଶୀତ ଦିନ କଟିଯାଏ l ତେଣୁ ଜ୍ୟାକେଟ ବା ଅନ୍ୟ ଶୀତ ଦିନରେ ଦରକାର ପୋଷାକ ବିଷୟରେ ମୋର ଜ୍ଞାନ ବହୁତ କମ୍ ଥିଲା l ମୁଁ ପିଲାଙ୍କର ନାଁ ପାଖରେ ଥିବା ସ୍କୁଲ୍ ରେ ଲେଖେଇ ଦେଲି l କାବା ହେଲି ଏଠି ପିଲାଙ୍କୁ ସ୍କୁଲ୍ ରେ ଆଡମିଟ୍ କରାଇବା ପାଇଁ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲାନି l କେବଳ ଘର ଠିକଣା ଆଉ ଯେ କୌଣସି ଘରର ବିଲ୍ ଦେଖେଇଦେଲେ ଆରାମରେ ପିଲାମାନେ ସ୍କୁଲରେ ଭର୍ତି ହୋଇଯାଆନ୍ତି l ମୋର ମନେ ଥିଲା ମୁମ୍ବଇରେ ମୋର ଝିଅର ଆଡ଼ମିସନ୍ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ରାତି ଚାରି ଟାରୁ ଉଠି ଲାଇନ୍ ରେ ଛିଡା ହୋଇ ଥିଲି l ତେବେବି ମୋର ନମ୍ବର ସତୁରି ଥିଲା l ଇଂରାଜୀ ମିଡ଼ିଅମର ଭଲ ସ୍କୁଲ ବୋଲି ଜଣେ ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀ ଙ୍କୁ ଥରକୁ ଥର ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲି ଟିକିଏ କହିବାକୁ ପ୍ରିନସିପାଲଙ୍କୁ l ଯା ହେଉ ଚିକାଗୋରେ ଆଡିମିଶନ୍ ଭଲରେ ହୋଇ ଗଲା ଆଉ ପିଲା ଦୁହେଁ ସ୍କୁଲ ଯିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ l ଶୀତ ଆସିବ ବୋଲି ଏଠି ସବୁବେଳେ ଟି .ଭି ଆଉ ରେଡ଼ିଓ ରେ ବାରମ୍ବାର ଟେମ୍ପରେଚର୍ ଜିରୋ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କମିବ, ସ୍ନୋ ପଡିବ ବୋଲି ଆନଉନ୍ସ ହେଉଥିଲା l

ଥଣ୍ଡା ଯୋଗୁ ସବୁ ପିଲା ମାନେ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ପିନ୍ଧି ସ୍କୁଲ ଯିବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ l ମୋ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ ସ୍ବେଟର୍ ଆଣିଥିଲି ଆଉ କିଛି ଗରମ ପୋଷାକ ଏଠାରୁ କିଣି ଥିଲି l ଜ୍ୟାକେଟ୍ ବିଷୟରେ ମୋର କୌଣସି ପ୍ରକାର ଅନୁଭୂତି ନଥିଲା lପିଲାମାନଙ୍କର ଥଣ୍ଡାରେ ଚାଲି ସ୍କୁଲ ଯିବାର ଅସୁବିଧା ଦେଖି ମୁଁ ଭାବିଲି ଯାହା ହେଉ ପଛେ ଦୁଇ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଯୋଡ଼େ ଜ୍ୟାକେଟ୍ କିଣି ଆଣିବି ଶୀଘ୍ର l

ସୁଧାଂଶୁ କାମରେ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ରହୁଥିଲେ l ନୂଆ ଦେଶ ଆଉ ନୂଆ କାମ ଯୋଗୁ ଛୁଟି ଦିନରେ କେବେ କେବେ କାମକୁ ଯିବାକୁ ହେଉଥିଲା l ତେଣୁ ରବିବାର ଦିନ ଆମେ ମଲ୍ କୁ ଯିବାକୁ ଠିକ କରିଥିଲୁ l ଦିନେ ପିଲାମାନେ ସ୍କୁଲରେ ଥିଲା ବେଳେ ଆମ ପଡିଶା ଘରରେ ରହୁଥିବା ଭଦ୍ର ମହିଳା ଯାହାଙ୍କ ନାଁ ମାର୍ଗାରେଟ୍ ଥିଲା ମତେ ପଚାରିଲେ ମୁଁ ମଲ୍ ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଚାହିଁଲେ ଯାଇ ପରେ l ତାଙ୍କର କଣ ଜିନିଷ ମଲ୍ ରୁ ଆଣିବାର ଥିଲା l ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇ ଯାଇ ଥିଲି l ତାଙ୍କ ସଂଗେ ଯାଇ ମଲ୍ ରୁ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଆଣିବାକୁ ଠିକ କଲି l ମନେ ମାନେ ଭାବିଲି :

ମଳୁ ଖୋଜୁ ଥିଲା କାକର ପାଣି

ବଇଦ କହିଲା ଦିଅ ତୋରାଣି l

ଆମେ ଦୁହେଁ ପାଖରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ମଲ୍ କୁ ଯାଇ ସେଠି ସିଅରଶ୍ ଦୋକାନରେ ପହଁଚିଲୁ l ସେଇ ଦୋକାନରେ ସବୁ ପ୍ରକାର ଲୁଗା ପିଲାଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବଡ଼ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମିଳେ l ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗରେ ଡ୍ରେସ, ଶାର୍ଟ, ଜ୍ୟାକେଟ , ଟୋପି ଇତ୍ୟାଦି ଜିନିଷ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ସଜଡା ହୋଇ ଥୁଆ ହୋଇ ଥିଲା l ମାର୍ଗାରେଟ ମତେ ସେଠି ଛାଡି ତାଙ୍କ କାମରେ ଅନ୍ୟ ଦୋକାନକୁ ଗଲେ l ମୂଁ ଏତେ ପ୍ରକାର ପିନ୍ଧିବା ପୋଷାକ ବିଶେଷକରି ଶୀତ ଦିନର ଲୁଗା କେବେ ଦେଖି ନଥିଲି l ଖୋଜି ଖୋଜି ଶେଷରେ ପିଲାଙ୍କ ବିଭାଗକୁ ଯାଇ ଯୋଉଠି ଜ୍ୟାକେଟ୍ ଥିଲା ସେଠି ପହଂଚିଲି l କେତେ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ଦେଖିଲା ପରେ ମୋ ଆଖି ପଡିଲା ଗୋଟିଏ ନାଲି ମୋଟା ନାଇଲନର ହୁଡ୍ ଥିବା ସୁନ୍ଦର ଜ୍ୟାକେଟ ଉପରେ l ସେଇଟା ସେଲ୍ ରେ ଥିଲା l ମୋ ପୁଅର ସାଇଜ଼ର ଜ୍ୟାକେଟ୍ ଟିଏ ଧରି ପଇସା ଦେବାକୁ କାଉଣ୍ଟର ପାଖକୁ ଆସିଲି l ପଇସା ଦେଲା ବେଳେ କ୍ୟାସିଅର କହିଲେ ଏଇ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ପରି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜ୍ୟାକେଟ୍ କିଣିଲେ ଅଧା ପଇସାରେ ସେ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ଟି ମିଳିବ l ଆଜିର ସେଇଟା ସ୍ପେସିଆଲ ସେଲ୍ l ଅଧା ପଇସା ଶୁଣି ମୁଁ ଖୁସି ହୋଇ ଗଲି l

ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଝିଅ ଆଉ ପୁଅ ପିଲାଙ୍କ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ଅଲଗା ରଙ୍ଗ ହୁଏ ବୋଲି ଜାଣି ନଥିଲି l ଭାବିଲି ଜ୍ୱାକେଟ୍ ରେ ଭଲ ପକେଟ ଅଛି l ପିଲା ମାନେ ଗ୍ଳୋବ୍ସ ରଖି ପାରିବେ ପକେଟ୍ ରେ l ହୁଡ୍ ଥିବା ଦ୍ୱାରା ପବନ ହେଲେ ମୁଣ୍ଡରେ ଥଣ୍ଡା ପବନ ପଶିବନି l ତାପରେ ଭଲ ଶସ୍ତା ବି ଯେ ହେତୁ ଦୁଇଟି ଜ୍ୟାକେଟ କିଣିବି l ମୁଁ ଫେରିଯାଇ ଝିଅ ପାଇଁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ନାଲି ଜ୍ୟାକେଟ୍ ତାର ମାପ ହିସାବରେ କିଣିଲି l ପର ଦିନ ଦୁହେଁ ଜ୍ୟାକେଟ ପିନ୍ଧି ସ୍କୁଲ ଗଲେ l ମୁଁ ଖୁସି ହେଲି ଯେ ଯା ହେଉ ପିଲାମାନେ ଥଣ୍ଡାରୁ ଟିକିଏ ମୁକ୍ତି ପାଇବେ ସ୍କୁଲ କୁ ଚାଲି ଗଲା ବେଳେ l କିଛି ଦିନ ପରେ ଦେଖିଲି ମୋ ଝିଅ ସେ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ପିନ୍ଧି ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ଜମା ଚାହିଁଲାନି l କଥା କଣ ବୋଲି ମୁଁ ବୁଝି ପାରିଲିନି l ତାପରେ ମାର୍ଗାରେଟ୍ ଙ୍କୁ ପଚାରିଲି l ପ୍ରାୟ ତାଙ୍କୁ କିଛି କଥା ପଚାରି ଜାଣେ ସେତେବେଳେ l ସିଏ ଭାରି ଭଲ ଲୋକ ଥିଲେ l ତାଙ୍କର ଝିଅ ଆଉ ପୁଅ ଥିଲେ l ମତେ ରୋଷେଇ ଘର କୁ ଡାକି ନେଇ କହିଲେ ଏଇଟା ପୁଅ ପିଲାଙ୍କ ଜ୍ୟାକେଟ୍ l ଆଉ ରଙ୍ଗ ଟା ବି ନାଲି l ପିଲା ମାନେ କଣ କହିଥିବେ l ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଝିଅ ରାଜି ହେଉନି ଏଇ ଜ୍ୟାକେଟ ଟି ପିନ୍ଧିବାକୁ l

ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ମାର୍ଗାରେଟ ସାଙ୍ଗରେ ଥିଲେ l ପଚାରି ହେଲେ ଦେଇ ଥାଆନ୍ତି ? ପୁଣି ରବିବାର ଦିନ ଯାଇ ଝିଅ ପାଇଁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜ୍ୟାକେଟ ଗାର୍ଲସ୍ ବିଭାଗରୁ କିଣିଲୁ l ଏମିତି କେତେ ଭୁଲ ପ୍ରଥମେ, ପ୍ରଥମେ କରିଥିଲି l ଏବେ ପିଲାମାନେ ୱେବ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ କଥା ଆଗରୁ ଜାଣୁଛନ୍ତି l ଆମ ମାନଙ୍କ ପରି ଭୁଲ କରି ଶିଖିବା କରୁନାହାନ୍ତି l କେବଳ ରବିବାର ଖବର କାଗଜ ବାହାରୁ ଆଣିଲା ବେଳେ ମୋ ଝିଅ ତାର ସେ ନାଲି ଜ୍ୟାକେଟ ପିନ୍ଧେ l ଆଜି ସେ କଥା ମନେ ପଡିଗଲା l ଭାବିଲି କିଛି ଧାଡି ଲେଖିଦେବି l

ଯେବେଠାରୁ କୋଭିଡ୍ ମହାମାରୀ ସାରା ପୃଥିବୀରେ ଛାଇ ଗଲାଣି ସମସ୍ତେ ବାହାରକୁ ଯିବା ବହୁତ କମ କରିଦେଲେଣି l ସବୁ ଜିନିଷ ଆମାଜ଼ାନ୍ ଦ୍ୱାରା କିଣା ଯାଉଛି l ମିଟିଂ , ପଢା, ବାହାଘର , ଜନ୍ମଦିନ ସବୁ ପାଇଁ ଯୁମ୍ ର ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଛି l ଆମର ଏଠି ମନ୍ଦିର, ଚର୍ଚ୍ଚ , ମସଜିଦ୍ ସବୁଥିରେ ପ୍ରଭୁ, ଜିସସ୍ ଆଉ ଆଲ୍ହା ଙ୍କୁ ଯୁମ୍ ରେ ପୂଜା କରା ଯାଉଛି l କାନାଡା ରୁ ମୋ ସାଙ୍ଗ ସୁମିତ୍ରା ପ୍ରାୟ ମତେ କହି ଦିଏ କେବେ କଣ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ କୋଉଠି ହେବ ବୋଲି l ତାକୁ ପ୍ରାୟ ଆମ ଓଡ଼ିଆ ସମାଜରେ ହେଉଥିବା ସବୁ ଖବର ଜଣl ଥାଏ l ମଝିରେ ମଝିରେ ମତେ ଫୋନ କରି କୋଉଠି କେବେ କଣ ହେଲା ବା ହେବ ସବୁ କହି ଦିଏ l ଆଗ କାଳ ହୋଇଥିଲେ ସିଏ ଅଲଇଣ୍ଡିଆ ରେଡ଼ିଓ ର ଆନଉସ୍ ର କୁ ଟପି ଦେଇ ଥାଆନ୍ତା ସମ୍ବାଦ ଲୋକଙ୍କ ପାଖେ ପହଁଚେଇବାରେ l

କିଛି ମାସ ତଳେ ପ୍ରଥମ କରି ଆମ ଓଡ଼ିଆ ସମାଜରେ ଯୁମ୍ ରେ ପୁରୀର ଗଜପତି ମହାରାଜା ଆଉ ବିଶିଷ୍ଟ କବି ମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଗୋଟିଏ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ହେବାର ଆୟୋଜନ ହୋଇଥିଲା l ସେତେବେଳେ ମୋର କମ୍ପୁଟର ରେ ମୁଁ ଯୁମ୍ ଆପ ଲଗେଇ ନଥିଲି l ସୁମିତ୍ରା ଦିନ ଦୁଇଟା ବେଳେ ଫୋନ ରେ କହିଲା , ଚନ୍ଦ୍ରା କାଲି ସକାଳ ନଅଟା ବେଳେ ଭଲ ପ୍ରୋଗାମ୍ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହେବାର ଆୟୋଜନ ହୋଇଛି l “ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ଯୋଗ ଦେବାକୁ ” l ମୁଁ କହିଲି ସୁମିତ୍ରା ମୋର ଯୁମ୍ ଆପ ନାହିଁ l ତେବେ ଚେଷ୍ଟା କରିବି l

ଫୋନ୍ ରଖିଲା ପରେ ମୋ ସାନ ପୁଅକୁ ଫୋନ୍ ରେ କହିଲି ଆଜି ଯେ କୌଣସି ମତେ ମୋ କମ୍ପୁଟରରେ ଯୁମ୍ ତତେ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ l ଜାଣିଛୁ, ପ୍ରଭୁ ଯୁମ୍ ରେ ଆସିବେ ଆମ ସଂଗେ କଥା ବାର୍ତା କରିବାକୁ l

ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବିଚରା ଦରଦ ଦେଖେଇ ମୋ ପୁଅ ସଞ୍ଜୟ ମୋ ସଂଗେ ଫୋନ ଦ୍ୱାରା କଥା ହୋଇ ଯୁମ୍ ଆପ ଟି ଲଗେଇ ଦେଲା ରିମୋଟରୁ l ଆଉ ସରଳ ଅନୁଦେଶ ଦେଇ ଲେଖି ପଠେଇ ଦେଲା କେମିତି ମିଟିଂ ରେ ଭାଗ ନେବାକୁ ହେବ l ମୁଁ ଭାରି ଖୁସି ହେଲି ଭାବି କରି ଯେ ପରଦିନ ସକାଳୁ ବସି ଯିବି ପ୍ରଭୁଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାକୁ l

ମୁଁ ସକାଳୁ ଗାଧୋଇବା ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡିଦେଇଛି l ଟିକିଏ ପରେ ଗାଧାଏ କାମ ସାରି l କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ସକାଳୁ ଉଠି ଭଲ କରି ସାନୁନ ଲଗେଇ ଗାଧୋଇ ପଡିଲି l ମୁଣ୍ଡ ସାମ୍ପୁ ଲଗେଇ ଧୋଇ ଦେଲି l ଦିନ ନଟାରେ ଆମର ମିଟିଂ ଥିଲା l ଜଳଖିଆ ଖାଇ ସେଦିନ ମୋର ଧଳା ସୀଲ୍କ ଶାଢ଼ୀ ଯୋଉଥିରେ ନାଲି ବର୍ଡର ଅଛି ସେଇଟା ନାଲି ବ୍ଲାଉସ ସଂଗେ ପିନ୍ଧି ପକେଇଲି l କପାଳରେ ନାଲି ଟିପା ଲଗେଇବା ଦେଖି ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ କଥା କଣ ? କୁଆଡେ ଯିବl କୁ ବାହାରିଲ ? ମୁଁ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡେଇ ବାଳରେ କ୍ଲିପ ଲଗାଇ କହିଲି ଜାଣିଛ, ଆଜି ଯୁମ୍ ରେ ପ୍ରଭୁ ଆସିବେ l ମୁଁ ଘରେ ରେ ବସି ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବି ଆଉ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହେବା ଚର୍ଚା ବି ଶୁଣିବି l ତୁମେ ତ ଏସବୁ ଚର୍ଚାରେ ଭାଗ ନିଅନି, ତେଣୁ କହିନି ତୁମକୁ !

ପଚାରିଲି ଯଦି ବସିବ ଯୁମ୍ ରେ ତାହେଲେ ଗାଧୋଇ ପଡ଼ l ସଞ୍ଜୟ ମୋର ଯୁମ୍ ଆପ ଲଗେଇ ସବୁ ଠିକ କରି ଦେଇଛି l ସୁଧାଂଶୁ କହିଲେ ନାଁ ବାବା, ତୁ ଯୁମ୍ ରେ ବସି ସବୁ ଯାଣି ଯା l ମୁଁ ମନେ, ମନେ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ କହିଲି କେବେ ତୁମେ ବସିନ , ଆଜି କାହିଁକି ନୂଆ ଆରମ୍ଭ କରିବ l ମୋର ଗୋଟେ ଭାରି ଖରାପ ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି l ସବୁ କାମ ମୁଁ ବହୁତ ତର ,ତର ରେ କରେ l ରିଭାଇଜ୍ କରିବାକୁ ମୁଁ ବିଲକୁଲ ଭଲ ପାଏନି l ତେଣୁ ଅନେକ ସମୟରେ ଜରୁରି କଥା ଦେଖି ନଥାଏ ବା ଜାଣି ନଥାଏ l ଭୁଲ ବି ବହୁତ ହୁଏ l

ସୁମିତ୍ରା କୁ ପଚାରିନି ପ୍ରଭୁ କିଏ ବୋଲି l ଠିକ ସମୟରେ କମ୍ପୁଟର ମୁଁ ଅନ୍ କଲି l ସବୁ ଠିକ ରେ ଆସିଲା l ମନେ, ମନେ ଭାବିଲି ଯା ହେଉ ଭଗବାନ ଦୟା କଲେ ଆଉ ସଞ୍ଜୟ ବି ଠିକ କରି ଅନୁଦେଶ ଦେଇଛି l କେତେ ଲୋକଙ୍କର ଅସୁବିଧା ହେଉଥିଲା ଯୋଗ ଦେବାରେ l ମୁଁ ନିଜକୁ ପ୍ରଶଂସା କରି ବସିଲି ପାଣି ଗିଲାସେ ଧରି l କିଛି ସମୟ ପରେ ବକ୍ତା ମାନେ ଆସି ବିଭିନ୍ନ ବିଷୟରେ କହିଲେ l ଗୋଷ୍ଠୀ ମୋଡରେଟର୍ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭୁଇଆଁ ସମୟ ଦେଖି ବକ୍ତା ମାନଙ୍କୁ ଆଣୁ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସମୟ ହେଇଗଲା ବୋଲି କହୁ ଥାଆନ୍ତି l ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ଉପକ୍ରମ କରାଇ ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି କହୁ ଥାଆନ୍ତି l ପୁରୀ ରାଜା ଗଜପତି ମହାରାଜା ଆସିଲେ ଆଉ ପୁରୀ ବିଷୟରେ କହିଲେ l ଦିନ ବାର୍ ଟା ବାଜିବାକୁ ହେଲା l ମନେ ମନେ ଭାବିଲି କାଇଁ କେହି ପ୍ରଭୁ ତ ଗେରୁଆ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ଆସି କିଛି କଥା କହିଲେନି l ଶେଷକୁ ଜଣେ କହିଲେ ପ୍ରଭୁ, ଧନ୍ୟବାଦ ଆପଙ୍କର ଏଇ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ l ମୁଁ ଦେଖିଲି ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭୁଇଁଆ ଉତ୍ତର ଦେଇ କହିଲେ ସବୁ ସେଇ କାଳିଆଙ୍କର କୃପା l ମୁଁ ଭାବିଲି ତାହେଲେ ଇଏ ପ୍ରଭୁ?

ମୁଁ ହଠାତ ନୀରବତା ବଟନ୍ କୁ ଦବାଇ କହିବାକୁ ଅନୁମତି ମାଗିଲି ଆଉ କହିଲି ଆପଣ ପ୍ରଭୁ ? ସିଏ ହସି କରି କହିଲେ ହଁ ଲୋକ ମାନେ ମତେ ପ୍ରଭୁ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି l ମୁଁ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି କହିଲି ଆଂଜ୍ଞା , ମୁଁ ପୁରୀର ଲୋକ l ଭାବିଲି ପ୍ରଭୁ ବୋଲି କିଏ ଜଣେ ବାବା ଆସିବେ l ସେଥି ପାଇଁ ସକାଳୁ ଗାଧୋଇ, କେବଳ ସୁଜି ଟିକିଏ ଖାଇ ଅନେଇଛି l ସେଦିନର କଥା ସେତିକିରେ ସରିଲା l ତାପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଙ୍କୁ ଅନେକ ଥର ଯୁମ୍ ରେ ଭେଟିଲି ବିଭିନ୍ନ ମିଟିଂରେ l ମନେ ମନେ ବୁହେ ହସେ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମୋର ପ୍ରଥମ ଦେଖା ବିଷୟରେ ଭାବି l କେତେବେଳେ କଣ କମ୍ପୁଟର କାମ ଦରକାର ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ସବୁବେଳେ ମତେ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତି ନିଜର ଯେତେ କାମ ଥିଲେ ବି l ତେଣୁ ସତରେ ପ୍ରଭୁ ନହେଲେବେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବେଳେ, ବେଳେ ମତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପରି ସାହାଯ୍ୟ କରିଛନ୍ତି l ବଡ଼ ଭଉଣୀ ଭଳି ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଓ ସ୍ନେହ ଦେଇଛନ୍ତି lତେବେ ଭାବିଲି ଆଜି ଆମ ପ୍ରଭୁ (ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭୁଇଁଆ) ଙ୍କ ବିଷୟରେ ମୋର ଅନୁଭୂତି ଲେଖିବି l ଆଶା ଆପଣମାନେ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଖୁସି ହେବେ l

ଲେଖିକା : ଚନ୍ଦ୍ରା ମିଶ୍ର (GFPSP) ଗାର୍ଲ ଫର୍ମ ପଥୁରିଆ ସlହି ପୁରୀ